ΤΟΠΙΚΑ

Γιάννης Κωστής: Ιστορώντας τη νοσοκομειακή ζωή

γιάννης-κωστής-ιστορώντας-τη-νοσοκομ-858091

Στον Βόλο γεννήθηκε κι εδώ επέστρεψε μετά τις σπουδές του στην Αθήνα στην Ιατρική, την ειδίκευση στη χειρουργική και την περαιτέρω εξειδίκευση στη Γαλλία. Στον Βόλο άσκησε αυτό που σπούδασε υπηρετώντας αρχές, τηρώντας όρκους και πεποιθήσεις, ζώντας καθημερινά την αγωνία του ανθρώπου για τη ζωή και τον αγώνα του για την κατάκτησή της. Ο Γιάννης Κωστής έχει προσθέσει στις ιδιότητες παράλληλα με τις αρμοδιότητές του και του καταγραφέα αναμνήσεων, του χρονογράφου, του συγγραφέα με την έννοια της γραφής ως μέσο έκφρασης αισθήσεων και καταστάσεων.

Με το νέο του βιβλίο με τίτλο «Φύρδην μίγδην – Οσα θυμάμαι κι όσα δεν ξεχνώ» το οποίο παρουσιάζεται σήμερα, Τετάρτη 31 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ στον χώρο του Ναυτικού Ομίλου Βόλου (ΝΟΒ) σε ανοιχτή για το κοινό εκδήλωση ο Γιάννης Κωστής ιστορεί ανθρώπων πράξεις, ανθρώπων σκέψεις και διαπιστώσεις.

Για το βιβλίο και για όσα τον οδήγησαν σε αυτό ο Γιάννης Κωστής απάντησε στις ερωτήσεις που του τέθηκαν από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, με αμεσότητα και προθυμία προετοιμάζοντάς μας για τα επόμενα συγγραφικά του πονήματα, τις σκέψεις και τις προθέσεις του.

Συνέντευξη στη ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ

Με ένα ακόμη βιβλίο, το πέμπτο, επανέρχεστε στον χώρο της συγγραφής… Τι ακριβώς σηματοδοτεί ο τίτλος του νέου σας βιβλίου «Φύρδην μίγδην – Οσα θυμάμαι και όσα δεν ξέχασα»;

Σηματοδοτεί την απόπειρα να εξιστορήσω λίγες αναμνήσεις της νοσοκομειακής μου κυρίως ζωής, χωρίς να τις έχω διαλέξει μετά από κάποια ταξινόμηση ή αξιολόγηση, αλλά όπως έρχονταν στον νου μου, άμεσα και έντονα.

Τι επιδιώκει ένας καταξιωμένος και αναγνωρισμένος χειρουργός με την κοινοποίηση αναμνήσεων, στιγμών ιδιαίτερων και ξεχωριστών για διάφορους και διαφορετικούς λόγους;

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να αναπολεί και να στηρίζεται στο παρελθόν του, αλλά και της κοινωνίας όπου ζει. Χωρίς το παρελθόν, το σήμερα και το αύριο είναι μετέωρα. Πάντα είχα αυτή την τακτική, ίσως και για αυτό η ανάγκη μου να διατηρώ αρχείο, των δραστηριοτήτων μου όλων των χρόνων. Δεν επιδιώκω λοιπόν τίποτε, απλά τώρα που η πολύ έντονη επαγγελματική δραστηριότητα έχει μετριαστεί, βρέθηκε η ευκαιρία μέρος αυτού του παρελθόντος και να καταγραφεί.

Οπως αναφέρετε στον πρόλογο του βιβλίου σας, ξεκινήσατε ανόρεκτα, αλλά συνεχίσατε θαρρετά επηρεασμένος από αντίστοιχη διαδικασία άλλων γνωστών προσωπικοτήτων.. Αυτό σημαίνει ότι αγαπάτε εξίσου την ανάγνωση;

Βεβαίως διαβάζω αρκετά. Πάντα διάβαζα ακόμα και στη νοσοκομειακή μου θητεία, παρά την έντονη επαγγελματική δραστηριότητα, που απαιτούσε. Στο τωρινό βιβλίο φοβόμουνα πλην των άλλων να μην καταλήξω γράφοντας κουτσομπολιά του νοσοκομείου. Πιστεύω ότι το έχω αποφύγει, με βοήθησαν δε σ’ αυτό και οι βιογραφίες – αναμνήσεις διαφόρων προσωπικοτήτων, που διάβασα.

Λέγεται ότι οι γιατροί δεν διαβάζουν λογοτεχνία και γενικότερα βιβλία εξαιτίας της απαιτητικής τους ιατρικής ενασχόλησης. Λέγεται, επίσης, ότι οι γιατροί είναι συχνά, λόγω του λειτουργήματός τους, συγκεκριμένων ενδιαφερόντων. Τι ισχύει τελικά κατά τη δική σας άποψη;

Δεν ξέρω τι εννοείτε ότι οι γιατροί λόγω της δουλειάς τους έχουν συγκεκριμένα ενδιαφέροντα. Αν εννοείτε ότι διαβάζουν θέματα που άπτονται της εκμάθησης και εξέλιξης της ιατρικής, ναι αυτό ισχύει, όχι πάντα από όλους, αλλά κυρίως από γιατρούς που έχουν τη διάθεση να διαβάζουν. Συνήθως αυτοί διαβάζουν και άλλα πράγματα και βέβαια και λογοτεχνία. Τώρα όταν η ιατρική δραστηριότητα είναι μεγάλη, δυστυχώς η λογοτεχνία και η εξωιατρική ανάγνωση υπολείπονται.

Γιατί επιλέξατε την ιατρική, τι σας ώθησε στη συγκεκριμένη επιστήμη και στη συγκεκριμένη ειδικότητα;

Στην εφηβική ηλικία, που καλούμαστε να διαλέξουμε επάγγελμα, πολλά ερεθίσματα, άλλα δυνατότερα, άλλα ασθενέστερα, άλλα φανερά, άλλα πιο κρυμμένα, μας οδηγούν να πάρουμε αποφάσεις και πορείες ζωής.

Στις ευαίσθητες αυτές ηλικίες οι ανθρωπιστικές αξίες των επιστημών υγείας έπαιξαν μεγάλο ρόλο και σε μένα, όπως και σε πολλούς από τους γνωστούς συμφοιτητές μου, που σπουδάσαμε μαζί.

Η προσωπική σας πορεία περιέχει πολλές εναλλαγές και διάφορα δεδομένα στην άσκηση του λειτουργήματος, που υπηρετείτε: Σπουδές στην Ελλάδα, αλλά και μετεκπαίδευση στη Γαλλία, τότε που δεν ήταν δεδομένη η συνέχιση στο εξωτερικό, εργασία στο ΕΣΥ, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, παράλληλη πορεία και παρουσία με κοινωνική δράση. Τι από όλα σας αντιπροσωπεύει;

Ο άνθρωπος, ο επιστήμονας, ο γιατρός, ο καθένας μας είναι ον πολύπλευρο. Η εξάσκηση ενός επαγγέλματος, ιδίως όταν αυτό το έχει συνειδητά διαλέξει, γίνεται με επίγνωση του ρόλου που παίζει στην κοινωνία και πρέπει να γίνεται με επάρκεια. Ετσι όλα αυτά που προαναφέρατε είναι απαραίτητα, ώστε η εξάσκηση της ιατρικής εν προκειμένω, να είναι πολιτικά και τεχνοκρατικά σωστή και αποτελεσματική. Στο βιβλίο μου «Ποια ιατρική, με ποια πολιτική;» το 2018, επιχειρώ να δείξω οργανωμένα την πολιτική θεώρηση και εξάσκηση της ιατρικής από τον γιατρό, τον άρρωστο και την πολιτεία.

Το βιβλίο σας εμπεριέχει ιστορίες με σαφή προσδιορισμό καταστάσεων και προσώπων. Η μνήμη σας είναι τόσο ισχυρή ή κρατάτε σημειώσεις της καθημερινότητάς σας;

Ολα αυτά, που αναφέρω στο βιβλίο, είναι πράγματα που θυμάμαι από μνήμης, μαζί βέβαια και άλλα πολλά που δεν τα συμπεριέλαβα. Λίγες ήταν οι περιπτώσεις που ανέτρεξα στα αρχεία μου, που όπως είπα κρατούσα πάντα.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των βιβλίων σας; Με ποιον συζητάτε τις σκέψεις και τις συγγραφικές σας προθέσεις;

Εκτός από τη σύζυγό μου και πότε – πότε τον γιο μου, σπουδαία συμβολή και κρίση έχει η φίλη μου η Βιβή Παπαδημητρίου, που λεπτομερώς επεξεργάζεται τα γραπτά μου.

Αν δεν γινόσασταν χειρουργός, τι θα μπορούσατε και τι θα θέλατε να είχατε γίνει;

Δάσκαλος! Το υπέρτατο λειτούργημα!!

Να υπολογίζουμε στο επόμενο συγγραφικό σας πόνημα; Να προσδιορίσουμε το περιεχόμενό του ή προτιμάτε το τυχαίο, που στη λογοτεχνία είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας;

Εχω σχεδόν έτοιμα δύο βιβλία με θεατρικά έργα. Βλέπετε ο κορονοϊός, εκτός από τα κακά που έφερε στον κόσμο, μας περιόρισε και λίγο στο σπίτι μας. Βέβαια τα θεατρικά αυτά έργα, όπως και τα προηγούμενα που έχω δημοσιοποιήσει, τα δίνω κυρίως σε θεατράνθρωπους της περιοχής μας, παρ’ όλο που δεν ενθουσιάζονται και πολύ, εδώ που τα λέμε. Επιμένοντας όμως …η νίκη έρχεται!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου