ΑΛΜΥΡΟΣ

Συγκλονιστικές ιστορίες και εικόνες

συγκλονιστικές-ιστορίες-και-εικόνες-82867

Μεταφέρουν τρεις από τους εθελοντές, οι οποίοι έσπευσαν κοντά στους πρόσφυγες στον Αλμυρό

Δίπλα στους πρόσφυγες, οι οποίοι βρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην περιοχή του Αλμυρού, έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς την Ευρώπη, στην προσπάθεια αναζήτησης μιας νέας πατρίδας, μακριά από εμπόλεμες συρράξεις, έσπευσαν κάτοικοι της Μαγνησίας. Εκατοντάδες εθελοντές δίνουν έμπρακτα το στίγμα της ανθρωπιάς και της κοινωνικής αλληλεγγύης, προσφέροντας υλική και ηθική υποστήριξη σε ανθρώπους που ακολούθησαν αναγκαστικά το δρόμο της προσφυγιάς, μαζί με τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Συγκλονιστικές είναι οι εικόνες που αντίκρισαν οι εθελοντές, οι οποίοι ήταν κοντά στους μετανάστες, προκειμένου να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, ένα πιάτο φαγητό, ρούχα ή παπούτσια, μα πάνω απ’ όλα ένα χαμόγελο και κουράγιο, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους, μέχρι την καινούργια τους πατρίδα.

Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ

«Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τα στοιχειώδη, δηλαδή φαγητό, νερό, βασικά είδη υγιεινής, κάποιοι έχουν ανάγκη και από είδη ένδυσης και υπόδησης», αναφέρει ο Θεοδόσης Γιαμουστάρης, ο οποίος συγκαταλέγεται στους εκατοντάδες εθελοντές, που βρέθηκαν κοντά στους πρόσφυγες.

Συνομιλώντας με πρόσφυγες, ο κ. Γιαμουστάρης διαπίστωσε ότι όλοι έχουν το βλέμμα στραμμένο προς ευρωπαϊκές χώρες, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ενώ όπως υπογραμμίζει ο ίδιος: «είναι άνθρωποι που, παρ’ όλη την ταλαιπωρία που υφίστανται, κρατάνε πολύ ψηλά και την αξιοπρέπειά τους και τον αυτοσεβασμό τους».

Περιγράφοντας τις εικόνες που πρωτοαντίκρισε, ο ίδιος εθελοντής αναφέρει ότι: «ερχόντουσαν ενήλικες και παιδάκια που μας έλεγαν ότι είναι νηστικά τέσσερις μέρες. Είναι άνθρωποι όπως κι εμείς, που είχαν τη δική τους ζωή στη χώρα τους. Είναι άνθρωποι με τις οικογένειές τους και πάρα πολλά παιδιά, που προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη τύχη μακριά από τον πόλεμο». Συγκλονιστική είναι η εικόνα των παιδιών και των γονιών που κρατούν στην αγκαλιά τους μωρά, τα οποία λίγες μέρες, εβδομάδες αλλά και μήνες μετά τη γέννησή τους, πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πού θα πάνε, πού θα καταλήξουν. Εχουν ανάγκη από τροφή, από στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Το βράδυ της προπερασμένης Δευτέρας που επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά τους μετανάστες, μας προσέγγισαν μητέρες και μας έλεγαν, με αγωνία, ότι τα παιδιά τους είναι άρρωστα», αναφέρει ο ίδιος εθελοντής, επισημαίνοντας παράλληλα ότι αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν μια άλλου τύπου κρίση.

Παιδιά τυλιγμένα σε μπουφάν ενηλίκων

Ανάλογες εικόνες μεταφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η Αγγελική Ιωαννίτη, η οποία περιγράφει συγκλονισμένη την εικόνα 200 περίπου ατόμων που περπατούσαν στην εθνική οδό. Παιδιά, έγκυες, μωρά, άνθρωποι σε αναπηρικό καρότσι, σε μια διαδρομή ελπίδας, αναζητώντας το δικό τους νόστο, μια θέση σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, για να ζήσουν μακριά από τον πόλεμο. «Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι οι περισσότεροι είναι γυναικόπαιδα.

Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν τη θάλασσα με τα μωρά τους και είναι συγκλονιστικό», αναφέρει η κ. Ιωαννίτη, προσθέτοντας ότι: «είναι πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι και το μόνο που ζητούν είναι να πάρουν δυνάμεις για να συνεχίσουν το δρόμο τους με προορισμό την Ευρώπη».

Παράλληλα μεταφέρει συγκλονιστικές εικόνες μικρών παιδιών που ήταν τυλιγμένα σε μπουφάν ενηλίκων για να ζεσταθούν, ενώ διερωτάται για πόσο καιρό θα συνεχιστεί, η οδύσσεια των προσφύγων, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. «Σημασία έχει ότι όλοι είμαστε αλληλέγγυοι και προσπαθούμε να δώσουμε αυτό το λίγο που μπορεί ο καθένας από τη δική του πλευρά», υπογραμμίζει η κ. Ιωαννίτη, τονίζοντας την πολύ σημαντική εθελοντική προσφορά δεκάδων φορέων και κατοίκων της Μαγνησίας.

Πονεμένοι άνθρωποι

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι πονεμένοι. Είναι άνθρωποι που απλά θέλουν να ζήσουν και δεν μπορούμε να τους στερήσουμε αυτό το δικαίωμα», αναφέρει η εθελόντρια Ευαγγελία Κατσέλου. Περιγράφοντας τη σκηνή που τη συγκίνησε βαθύτατα, η ίδια εθελόντρια ανατρέχει σε ένα περιστατικό που σημειώθηκε τις προηγούμενες μέρες και συγκλόνισε τους αυτόπτες μάρτυρες. «Κάναμε διανομή ειδών διατροφής και στο τέλος ήρθαν δυο παιδάκια, δύο αδελφάκια, ηλικίας 9 και 5 περίπου ετών. Δεν είχε μείνει τίποτα, παρά μόνο ένα σακουλάκι με σοκολατάκια. Το ανοίγω και τους δίνω από μια χούφτα. Εκείνη τη στιγμή μου λέει το μεγαλύτερο αγοράκι «ο Θεός να σ’ έχει καλά» στη δική του διάλεκτο», θυμάται με συγκίνηση η κ. Κατσέλου.

Πάμπολλα τα περιστατικά και οι στιγμές που αποτυπώνονται στην καρδιά και το μυαλό, με τα παιδιά να κατέχουν εξέχουσα θέση. «Τα παιδιά είναι παιδιά, δεν έχουν εθνικότητα, και το ίδιο ισχύει σαφώς και για τους ενήλικες που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας. Είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος στη θέα των ταλαιπωρημένων παιδιών και να μην δακρύσεις, αντικρίζοντας τα πρόσωπά τους», υπογραμμίζει η ίδια.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου