Αστείρευτα αποθέματα ψυχής διαθέτει η 38χρονη Βολιώτισσα Χρυσοβαλάντου Παπαδοπούλου – Κατίκου η οποία είναι παράδειγμα θάρρους, κουράγιου και αισιοδοξίας.
Η ευαίσθητη δημιουργός, σύζυγος και μητέρα, η οποία παρουσίασε χθες το δεύτερο βιβλίο της στην κάτω αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου, έχει καταφέρει το ακατόρθωτο, να σταθεί στα πόδια της, κάνοντας σταθερά βήματα στη ζωή, παρά το γεγονός ότι πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, τη μυασθένεια γκράβις, η οποία διαγνώστηκε πριν από μια δεκαετία, αλλάζοντας την καθημερινότητά της.
Η επώδυνη αρρώστια δεν έκαμψε την ψυχή της, ούτε τα ανεξάντλητα αποθέματα κουράγιου που τη διακρίνουν. «Στην αρχή ήμουν καθηλωμένη σε καρότσι. Πέρασα από όλα τα στάδια των δυσάρεστων συναισθημάτων, της κατάθλιψης, της παραίτησης, ένιωσα όλα όσα θα μπορούσε να νιώσει ένας άνθρωπος» ομολογεί η ίδια, μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Στη διάρκεια των δέκα χρόνων καθημερινού, σκληρού αγώνα, αντλεί δύναμη από τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, το σύζυγό της Δημήτρη, τη μητέρα της Παρασκευή, μα πάνω απ’ όλα τον 15χρονο γιο της Ραφαήλ.
Καθημερινά κάνει πράξη το μότο ζωής που την εμπνέει, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η ζωή δεν τελειώνει με μια ασθένεια, ό,τι κι αν μας συμβεί στη ζωή μας, συνεχίζουμε». Οι καθημερινές δυσκολίες των δέκα τελευταίων χρόνων δεν της στέρησαν το χαμόγελο, τη διάθεση για ζωή, την πίστη της στο Θεό, τη διάθεση για δημιουργία, ακόμη και τη μάθηση. Αποφοίτησε από το τμήμα χειροποίητου κοσμήματος του ΙΙΕΚ δήμου Βόλου, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις της, με την ίδια πάντα δημιουργική διάθεση.
Το αναπηρικό αμαξίδιο δεν έχει παραμεριστεί, υπάρχει στη ζωή της, ενώ όπως αναφέρει η ίδια, «υπάρχουν διαστήματα που στέκομαι στα πόδια μου και είναι πολύ ευχάριστο».
Η πίστη της έδωσε φτερά κι ατσάλωσε την ψυχή της. «Είναι μια μεγάλη δύναμη η πίστη και αποφάσισα ότι έπρεπε να αλλάξω την πορεία μου, και την άλλαξα, ξεκινώντας από μένα, εσωτερικά» επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Με πολύ κόπο και προσπάθεια στάθηκε στα πόδια της, και συνεχίζει να προσπαθεί μόνη της, βλέποντας με χαρά τον ήλιο να ανατέλλει στον ουρανό, τη νηνεμία να διαδέχεται την καταιγίδα.
Το δεύτερο βιβλίο της, η ποιητική συλλογή «Ονειρικά μονοπάτια» που παρουσιάστηκε χθες από το Σωματείο Κινητικά Αναπήρων Μαγνησίας «ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ» και την «ΗΡΑ» Εκδοτική, είναι κατάθεση ψυχής και προσωπικό επίτευγμα. Η Χρυσοβαλάντου μιλάει με ευγνωμοσύνη για τους δικούς της ανθρώπους που τη στηρίζουν και εκείνη τους το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.
Κλείνοντας, υπογραμμίζει ότι «η ζωή δεν σταματάει για κανένα λόγο, είναι ένας κύκλος που δεν σταματάει ποτέ. Ολοι μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να το θελήσουμε» για να προσθέσει ότι «χρωστάμε σε όλους τους ανθρώπους που τους αγαπάμε ένα ευχαριστώ».
ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
