Η 24χρονη Μαρία Φεργάδη συνδράμει εθελοντικά στο έργο της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας
Στην πρώτη γραμμή κατά της πανδημίας νεαρή ειδικευόμενη γιατρός από τη Σκιάθο, η οποία συνδράμει εθελοντικά, με απόθεμα ψυχής και ευαισθησίας, τον τιτάνιο αγώνα των συναδέλφων της, στην Πνευμονολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Η 24χρονη Μαρία Φεργάδη συμμετέχει εθελοντικά στην ομάδα του καθηγητή Πνευμονολογίας Κωνσταντίνου Γουργουλιάνη, διευθυντή της Πνευμονολογικής, δίνοντας δυναμική παρουσία στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του κορονοϊού, με σεμνότητα και διάθεση προσφοράς.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Απόφοιτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, άρχισε πριν από έναν μήνα ειδικότητα στην Ακτινολογία, με πεδίο δράσης για ένα εξάμηνο στη Χειρουργική Κλινική, που αποτελεί προαπαιτούμενο.
Στην αιχμή της πανδημίας συμμετέχει εθελοντικά σε τιτάνια προσπάθεια, αναφέροντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ότι «είναι μια πραγματικά δύσκολη περίοδος και είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς, αν δεν το ζήσει, αν δεν μπει στα covid». Περιγράφοντας τις συνθήκες που βιώνει ένας γιατρός τη συγκεκριμένη περίοδο, τις ανάσες αγωνίας στο πλευρό των ασθενών, επισημαίνει ότι: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις τις αιμοληψίες, τις αλλαγές, ό,τι χρειάζεται ένας ασθενής, φορώντας τόσο πλαστικό πάνω σου. Θολώνουν τα γυαλιά από τη μάσκα, φοράς τριπλά γάντια, οπότε είναι δύσκολο να ψηλαφήσεις, είναι αποπνικτικό, γιατί ιδρώνεις πάρα πολύ γρήγορα. Πραγματικά, όταν το έβλεπα στην τηλεόραση, δεν μπορούσα να το αντιληφθώ πλήρως. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, γιατί το σώμα δεν αναπνέει καθόλου φορώντας την πλαστική στολή».
Παρά το γεγονός ότι η Κλινική, στην οποία δραστηριοποιείται, δεν εμπλέκεται με covid 19 περιστατικά, εντούτοις, «πήγα εθελοντικά στην Πνευμονολογική για να προσφέρω βοήθεια στους πνευμονολόγους, που υπηρετούν στα covid», όπως επισημαίνει. Στιγμές αγωνιώδους, αδιάκοπης προσπάθειας περιγράφει στην πρώτη γραμμή της μάχης, με τους ιατρούς να συστρατεύονται με αξιοθαύμαστο κουράγιο στις επάλξεις του αγώνα κατά του αόρατου εχθρού και τους συγγενείς να περιμένουν να μάθουν νέα για τους δικούς τους ανθρώπους, που νοσηλεύονται. «Οι ασθενείς περιμένουν να μας δουν, να μιλήσουν. Αλλοι είναι σε χειρότερη κατάσταση, οπότε δεν υπάρχει επικοινωνία. Είναι, γενικά θλιβερό, να μην μπορεί να έχει δίπλα του κάποιον συγγενή ο ασθενής, λόγω συνθηκών. Είναι πρωτόγνωρο και εξαιρετικά επώδυνο αυτό που βιώνουμε όλοι», τονίζει.
Στο πλευρό των συναδέλφων της
Στην πιο δύσκολη στιγμή της πανδημίας, με τον αόρατο εχθρό να κάνει έντονη την παρουσία του, η νεαρή ειδικευόμενη γιατρός από τη Σκιάθο συνδράμει εθελοντικά στην Πνευμονολογική Κλινική, στο πλευρό ομάδας που αναπτύσσει καθοριστική δράση, με πολυεπίπεδη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. «Πήγα για να βοηθήσω τους συναδέλφους μου πνευμονολόγους, να προσφέρω ό,τι μπορώ, σε εξαιρετικά δύσκολη περίοδο» επισημαίνει.
Δηλώνει ευθαρσώς ότι ευχαρίστως θα προσφέρει τη βοήθειά της για όσο χρειαστεί, τονίζοντας, παράλληλα, ότι «με έκανε χαρούμενη το γεγονός ότι βοηθούσα τους συνειδικευόμενούς μου, γιατί πραγματικά έβλεπα τον όγκο της εργασίας τους, την προσπάθειά τους».
Στόχος ζωής από μικρή ηλικία η προσφορά στον άνθρωπο, με την ευαισθητοποιημένη Σκιαθίτισσα να υπογραμμίζει ότι «ήταν επιθυμία μου να βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο, να μπορώ να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου και γενικά ο χώρος της υγείας μού κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον». Στη διάρκεια των σπουδών της έλαβε ισάριθμες υποτροφίες από το ίδρυμα «Ιωάννου» για τις επιδόσεις της στην Ιατρική, κάνοντας υπερήφανους τους γονείς της, Παναγιώτη και Αθανασία – Σοφία, τον αδελφό της Κωνσταντίνο, αλλά και του συντοπίτες της, που μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το ήθος και τον χαρακτήρα της.
Μεταπτυχιακές σπουδές
Με την ειδικότητα σε εξέλιξη, άνοιξε, παράλληλα, ένας ακόμη κύκλος προσωπικής δράσης, με γνώμονα την επιστημονική γνώση και κατάρτιση στο πεδίο των ενδιαφερόντων της. Αρχισε το μεταπτυχιακό της, ενώ έχει λάβει, παράλληλα, την έγκριση να αρχίσει και το διδακτορικό της, με υπεύθυνο τον καθηγητή Χειρουργικής Δημήτριο Ζαχαρούλη και αντικείμενο το διεγχειρητικό υπερηχογράφημα στην προηγμένη χειρουργική παγκρέατος.
Αναλύοντας το αντικείμενο του διδακτορικού της, εξηγεί ότι «γίνεται υπερηχογράφημα πάνω στο όργανο, σε ανοιχτή κοιλιά, με σκιαγραφική ενίσχυση, για να διαγράφεται καλύτερα το παρέγχυμα και θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε αυτή την μέθοδο ως ανώτερη της αξονικής ή της μαγνητικής, στο να ανιχνεύουμε μεταστάσεις, διάφορες εστίες, έτσι ώστε να έχει καλύτερη πρόγνωση ο ασθενής, για να σχεδιάσουμε το θεραπευτικό πλάνο του ασθενούς».
Το αντικείμενο του μεταπτυχιακού της, αντίστοιχα, είναι η υπερηχογραφική λειτουργική απεικόνιση για την διάγνωση και την πρόληψη αγγειακών παθήσεων.
«Θα με ενδιέφερε η πανεπιστημιακή καριέρα και για αυτό, άλλωστε, ξεκίνησα το διδακτορικό, αλλά προχωρώ βήμα – βήμα. Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά γενικά θα σκεφτόμουν, ίσως, να επέστρεφα στη Σκιάθο για να βοηθήσω το νησί, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολλούς γιατρούς. Μπορεί να τα φέρει έτσι η ζωή και να μου δοθεί ευκαιρία για το εξωτερικό. Δεν μπορώ να το γνωρίζω και εννοείται ότι δεν θα έλεγα όχι», υπογραμμίζει. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ζητούμενο για την ίδια είναι η προσφορά στον άνθρωπο, στον πάσχοντα και το κοινωνικό σύνολο και σε αυτή την κατεύθυνση εστιάζεται το κέντρο βάρους της προσπάθειάς της.
«Αυτό που με ενθαρρύνει είναι ότι προσφέρω στον συνάνθρωπό μου»
Εξοντωτικά τα ωράρια στην πρώτη γραμμή της πανδημίας, με την ικανοποίηση της προσφοράς, ωστόσο, να κυριαρχεί. «Αυτό που με ενθαρρύνει είναι ότι προσφέρω στον συνάνθρωπό μου, προσφέρω σε δύσκολη κατάσταση, γιατί η προηγούμενη καραντίνα με είχε βρει ως φοιτήτρια, οπότε ήταν ελάχιστα αυτά που μπορούσα να προσφέρω. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ο ενθουσιασμός της προσφοράς, γιατί είμαι κι εγώ μέλος της ομάδας, που αυτή τη στιγμή κάνει τα πάντα για να βγούμε από τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Αργότερα δεν ξέρω πώς θα νιώθω, γιατί είναι εξουθενωτική για όλους η κατάσταση, λόγω συνθηκών. Η χαρά της προσφοράς, ωστόσο, ποτέ δεν φεύγει. Απλώς είναι λίγο δύσκολες οι συνθήκες λόγω της πανδημίας», αναφέρει η Μαρία Φεργάδη.
Το συναίσθημα που νιώθει όταν επιστρέφει στο σπίτι της μετά από μια μέρα εξοντωτικής προσπάθειας στο Πανεπιστημιακό, είναι «ικανοποίηση, γιατί έχω προσφέρει άλλη μια μέρα στην κοινωνία, στον συνάνθρωπό μου. Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Στο τέλος της μέρας φεύγει η κούραση και μένει αυτό το συναίσθημα», τονίζει, δίνοντας τον ορισμό της εθελοντικής προσφοράς.
