Με μία εικόνα είπε χίλιες λέξεις για την αγωνία των νέων κρατούμενων, όταν αποφυλακιστούν και επιστρέψουν στην κοινωνία
Μελαμψός νέος, ξυπόλυτος, με σκισμένο τζιν και τα λιγοστά του υπάρχοντα σε μια τσάντα, κάθεται έξω από κατάστημα τροφίμων. Μπροστά στα πόδια του υπάρχει καπέλο γυρισμένο ανάποδα, ένδειξη ότι επαιτεί λίγα χρήματα και ο ίδιος με το κεφάλι σκυμμένο κρύβει με απόγνωση το πρόσωπό του με τα χέρια του… Το κατάστημα τροφίμων είναι ανοιχτό, έχει όλα τα καλά, εκείνος όμως δεν έχει πρόσβαση σε αυτό, γιατί δεν έχει χρήματα, ούτε εργασία…
Την εικόνα αποτυπώνει μια ζωγραφιά – γροθιά, που δημιούργησε σε ένα απόγευμα Αφγανός μαθητής που φοιτά στο 33ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων της πόλης. Με το ταλέντο του ο έγκλειστος στις φυλακές Αφγανός μαθητής μίλησε για τον μεγαλύτερο φόβο των φυλακισμένων, την ίδια την κοινωνία στην οποία καλούνται να ενταχθούν μετά την αποφυλάκισή τους χωρίς όμως εργασία, χρήματα και με το στίγμα να τους ακολουθεί.
Τη ζωγραφιά ο 20χρονος μαθητής που φοιτά στη β’ τάξη του δημοτικού σχολείου των φυλακών Βόλου δημιούργησε σε ένα απόγευμα και άφησε άφωνο τον προϊστάμενο του σχολείου όταν του την έδωσε.
Δεν είναι μόνο το ταλέντο του 20χρονου έγκλειστου που ξεχώρισε. Ηταν η εξομολόγηση που έκρυβε μέσα από τη ζωγραφιά του – ψυχογράφημα των έγκλειστων.
Σύμφωνα με τον προϊστάμενο του 33ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου, Θανάση Καραγιάννη, ο συγκεκριμένος μαθητής από το Αφγανιστάν είναι πολύ καλός στα μαθήματά του και κάνει αξιοσημείωτη πρόοδο. Τις προηγούμενες ημέρες ο μαθητής ζήτησε από τον κ. Καραγιάννη χρώματα για να ζωγραφίσει. «Συνήθως οι μαθητές των φυλακών ζητούν χρώματα με το πρόσχημα να ζωγραφίσουν αλλά κάνουν παρεμβάσεις στα κελιά τους. Πριν λοιπόν τους παρέχουμε τα είδη ζωγραφικής, τους ζητάμε να μας κάνουν μία ζωγραφιά για να διαπιστώσουμε αν όντως υπάρχει… ταλέντο», εξηγεί ο κ. Καραγιάννης.
Ετσι έγινε και με τον Η.Α. ο οποίος μέσα σε ένα απόγευμα δημιούργησε τη ζωγραφιά του και την παρέδωσε στον δάσκαλό του, αφήνοντάς τον άναυδο.
«Είναι ένα θέμα που σκέφθηκε 100% ο ίδιος. Που αποτελεί εξομολόγηση για την αγωνία που έχει ο ίδιος και άλλοι έγκλειστοι των φυλακών. Ετσι νιώθουν τα παιδιά. Φοβούνται. Φοβούνται ότι όταν θα βγουν στην κοινωνία ελεύθεροι δεν θα έχουν δουλειά, δεν θα έχουν χρήματα, δεν θα έχουν να φάνε. Κι αν αναγκαστούν να ξανακλέψουν θα είναι για να φάνε. Και δεν θέλουν να γυρίσουν στη φυλακή. Αυτή η ζωγραφιά είναι ιδιαίτερη. Αντικατοπτρίζει μία σκληρή πραγματικότητα, τους φόβους των παιδιών», σημειώνει ο κ. Καραγιάννης ο οποίος την έβαλε ήδη στο αρχείο προκειμένου να αξιοποιηθεί σε μελλοντική έκθεση μαζί με άλλα αξιόλογα έργα μαθητών των φυλακών.
