Η Βολιώτισσα Λουίζα Τερλεξή εργάζεται δέκα χρόνια ως οδηγός στο Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου
Με τη δυναμική της παρουσία στο τιμόνι καταρρίπτει τον μύθο των ανδροκρατούμενων επαγγελμάτων. Η Βολιώτισσα Λουίζα Τερλεξή, η πρώτη γυναίκα που ανέβηκε στο τιμόνι του Αστικού ΚΤΕΛ Βόλου πριν από δέκα χρόνια, αντιμετωπίζει με χαμόγελο την καθημερινότητα κι όπως υπογραμμίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ αγαπά το συγκεκριμένο επάγγελμα και θα παραμείνει στις επάλξεις, εξυπηρετώντας το επιβατικό κοινό.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Μέτοχος του Αστικού ΚΤΕΛ Βόλου, βρίσκεται επί ποδός από τα χαράματα, αναλαμβάνοντας καθημερινά δράση σε διαφορετική γραμμή, σύμφωνα με το πρόγραμμα δρομολογίων. «Το λεωφορείο το είχα από τον πατέρα μου, είχα αποκτήσει επαγγελματικό δίπλωμα και ανέλαβα δράση όταν μεγάλωσαν τα παιδιά μου. Ο πατέρας μου, Ιωάννης Τερλεξής, είχε δικό του συνεργείο αυτοκινήτων και ήταν μέτοχος με δικό του λεωφορείο, χωρίς να συμμετέχει ως οδηγός» αναφέρει, μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Παντρεμένη με τον Απόστολο Ακρίβο και μητέρα δύο αγοριών, του Γιώργου και του Ανδρέα, συνδυάζει αρμονικά το επάγγελμα της οδηγού αστικού λεωφορείου και τις οικογενειακές υποχρεώσεις, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των δικών της. «Στην αρχή εργαζόμουν το απόγευμα, αφού επέστρεφε ο σύζυγός μου από την εργασία του. Τώρα πλέον, που έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου, εργάζομαι το πρωί, σε διαφορετική γραμμή κάθε μέρα», υπογραμμίζει.
Δηλώνει απόλυτα εξοικειωμένη με το τιμόνι κι όπως υπογραμμίζει «αγαπώ πολύ το συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο». Οσο για τα σχόλια του κόσμου, του επιβατικού κοινού, είναι θετικά κι όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά μετά την αρχική έκπληξη ορισμένων, ακολουθούν έπαινοι και διαδοχικά «μπράβο».
Ανδροκρατούμενο επάγγελμα;
Θεωρητικά το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι ανδροκρατούμενο αλλά η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν πλέον διαχωρισμοί. «Εχει ξεπεραστεί πλέον αυτός ο μύθος, γιατί παντού υπάρχουν οι γυναίκες. Ολα τα επαγγέλματα είναι για όλους και δεν υπάρχει πλέον ανδροκρατούμενος χώρος», τονίζει.
Οι συνεργασία με τους συναδέλφους της είναι αρμονική και όπως επισημαίνει δεν αισθάνθηκε ποτέ άβολα, διότι της συμπεριφέρονται άψογα από την πρώτη στιγμή. «Δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα στη διάρκεια των δέκα χρόνων που βρίσκομαι στο τιμόνι και όπως αναφέρουν πολλοί επιβάτες «χαιρόμαστε που βλέπουμε γυναίκα στο τιμόνι»».
Δηλώνει αποφασισμένη να παραμείνει στο τιμόνι «γιατί είναι δικό μου το λεωφορείο, οπότε νιώθω ότι βρίσκομαι στη δική μου δουλειά. Εκεί θα μείνω, όσο αντέχω, μέχρι να βγω στη σύνταξη», τονίζει.
Περίοδος πανδημίας
Στις επάλξεις της εξυπηρέτησης του επιβατικού κοινού και στη διάρκεια της πανδημίας, αναφέρει ότι ο κόσμος εκμυστηρεύεται στους οδηγούς την αγωνία, τον προβληματισμό και τους φόβους του σχετικά με την πανδημία.
«Ακούω τα παράπονα και τα προβλήματα του κόσμου, προβλήματα κοινωνικά, οικογενειακά, ακόμη και θέματα που αφορούν στην πανδημία. Ο κόσμος έχει συμβιβαστεί, φορά μάσκα. Στενοχωριούνται όλοι, αλλά τι να κάνουμε, συμβιβαζόμαστε», υπογραμμίζει.
Με τα αυστηρά μέτρα απολύμανσης των λεωφορείων να τηρούνται απαρέγκλιτα, η κ. Τερλεξή υπογραμμίζει ότι «νιώθουμε ασφαλείς γιατί πριν από κάθε διαδρομή το λεωφορείο απολυμαίνεται. Είμαστε εφοδιασμένοι με μάσκα και αντισηπτικά χεριών, τηρούμε τα προβλεπόμενα μέτρα και κατά συνέπεια είμαστε «θωρακισμένοι» απέναντι στην πανδημία».
Με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, στην κάθε διαδρομή, τους πολυσύχναστους δρόμους και την εξυπηρέτηση των επιβατών, η Λουίζα Τερλεξή τονίζει ότι το τιμόνι απαιτεί συγκέντρωση, προσήλωση και προσοχή. Η κάθε μέρα φέρνει και μια νέα διαδρομή στην πόλη, με τη δυναμική οδηγό να επισημαίνει ότι δεν έχει αντιμετωπίσει κινδύνους, ενώ προσθέτει ότι τα δύσκολα χρειάζονται χαμόγελο και αισιοδοξία.
