Υποθέτω ότι θα σας συμβαίνει και σας καμιά φορά να “κολλάτε” επί ώρες σε κάποια επωδό τραγουδιού -νεοελληνιστί ρεφρέν- ή κάποιο διαφημιστικό σύνθημα -νεοελληνιστί σλόγκαν.
Έτσι κι εμένα μου είχε κολλήσει όλη μέρα το «άλαλα τα χείλη των ασεβών» που άκουγα να ψέλνουν οι γυναίκες της γειτονιάς μου στις Παρακλήσεις, όταν ήμουν παιδί. Και δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς και γιατί, έτσι ξαφνικά μου κόλλησε η συγκεκριμένη ψαλμωδία που δεν θυμάμαι κιόλας σε ποιο είδος εκκλησιαστικής υμνολογίας ανήκει.
Μόνο όταν κάθισα τη νύχτα να γράψω τη στήλη μου, φωτίστηκε το μυαλό μου. Ήταν επειδή όλη μέρα επεξεργαζόμουν συνειδητά τις δηλώσεις και αντιδηλώσεις γύρω από το αν πρέπει να μπει ο «Μεγάλος Αδελφός» του Τζορτζ Όργουελ στην καθημερινότητά μας. Και προφανώς στο υποσυνείδητο είχε καταγραφεί ένα κενό. Κάτι που έλειπε από το ψηφιδωτό.
Τότε χτύπησα με την παλάμη το μέτωπο μου ανακράζοντας: Βρε, πού είναι αυτοί οι δυναμικοί προστάτες των δικαιωμάτων μας, οι συγκροτούντες την περίφημη Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Πώς αιφνιδίως κατάπιαν το αμίλητο νερό;
Το ελληνικό κράτος σεβάσθηκε την απόφασή τους και δεν χρησιμοποίησε τις υπερσύγχρονες επαναληπτικές μηχανές, περιμένοντας την σχετική επί της προσφυγής του απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Την ίδια ώρα όμως, όπως αποκαλύπτεται και ομολογείται επισήμως, υπηρεσίες μιας ξένης χώρας χρησιμοποιούσαν τέτοιους μηχανισμούς προηγμένης τεχνολογίας, για να παρακολουθούν και να καταγράφουν χιλιάδες Έλληνες πολίτες, χωρίς βεβαίως να ζητάνε άδεια από την Αρχή.
Αν ένας γυμνασιάρχης εγκαθιστούσε «κάμερες» για να καταγράφει τις κινήσεις των εμπόρων ναρκωτικών ή των παιδόφιλων που τριγυρνάνε σαν λυκόρνια έξω από τα σχολεία, οι κύριοι της Αρχής ήταν ικανοί να του κόψουν τον πισινό.
Άλαλα τα χείλη. Ουχί των ασεβών. Αλλά των ευσεβάστως προσκυνούντων την ισχύ των πλανηταρχόντων μας.
