Της
Αγγελικής Γρίβα – Τσιρούνη
Παιδαγωγού
Διευθύντριας Παιδικού Σταθμού
Δήμου Πορταριάς
Αν δεν υπάρχω για τον εαυτό μου,
Ποιος θα το κάνει για μένα;
Αν ζω μόνο για τον εαυτό μου,
Τι είδους ζωή είναι αυτή;
Αν όχι τώρα, πότε;
Η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική ζωή θεωρείται αναγκαία, διότι τα προβλήματα του τόπου δεν μπορούν να επιλυθούν ερήμην τους.
Για να είναι υγιής η Δημοκρατία πρέπει οι γυναίκες να συμμετέχουν τόσο στα Κοινά, όσο και στο Κοινοβούλιο.
Παραμονές κάθε εκλογικής αναμέτρησης, εξακριβώνουμε τα καλέσματα για επιτακτική ανάγκη συμμετοχής των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Βέβαια, μετά τις εκλογές, επανέρχεται το ίδιο σχεδόν τοπίο της διαιώνισης των διακρίσεων και την απασχόληση των γυναικών σε προβλήματα Β` διαλογής.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Κάθε γυναίκα μπορεί να το αντιληφθεί.
Από την μια πλευρά , η γυναίκα αντιμετωπίζεται συνήθως καχύποπτα από το ανδρικό φύλο , που πολλές φορές επιδιώκει να αμφισβητήσει τις ικανότητές της, παρ΄ ότι είναι γνωστό ότι οι γυναίκες είναι αυτές που αποδίδουν καλύτερα σε θέσεις διαχείρισης και σε θέσεις που απαιτούν ιδέες και σχεδιασμό.
Από την άλλη , είναι και η οικογένεια που απαιτεί την συνεχή παρουσία της με τον διπλό ρόλο μάνα – σύζυγος ή με τον τριπλό μάνα- σύζυγος-εργαζόμενη. Ρόλοι που την εμποδίζουν ή την ωθούν να αναστείλει την πολιτική της δραστηριοποίηση.
Στους παραπάνω βασικούς λόγους, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη μεγάλης σημασίας, η ΑΝΕΡΓΙΑ των γυναικών (που είναι τριπλάσια των ανδρών) και που οδηγεί τις γυναίκες πίσω στην κουζίνα τους, φορτωμένες με τους διπλούς και τριπλούς ρόλους τους.
Με άλλα λόγια, η έλλειψη οικονομικών δυνατοτήτων δεν δίνει στις γυναίκες την απαιτούμενη ανεξαρτησία, ώστε να προβάλλει τις πολιτικές της ιδέες, απόψεις και αρχές.
Αυτή την πραγματικότητα πιστεύω ότι βιώνουμε όλες οι γυναίκες σήμερα. Και αν δεν είναι έτσι ακριβώς, κάποια κοινά στοιχεία μας ενώνουν όπως το « ότι κατακτήσαμε μέχρι σήμερα , το κατακτήσαμε με δικούς μας αγώνες και αν συνεχίζουμε δεν το κάνουμε για μας τις ίδιες, αλλά για τον άνθρωπο».
Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την φανερή υπεροχή μας σε θέματα ευαισθησίας και πνεύματος δικαιοσύνης;
Ποιος θα αρνηθεί τα μεγάλα αποθέματα αντοχής που διαθέτουμε μπροστά σ΄ αυτό που λέγεται τοκετός, γεγονός που να μην άντεχε το δυνατότερο και πιο καλογυμνασμένο αντρικό σώμα;
Εμείς οι γυναίκες , με τον ρόλο της νοικοκυράς, της απλής εργαζόμενης , της επιστήμονα, της πολιτικού, του μέλους ενός σωματείου ή συλλόγου, στηρίξαμε και στηρίζουμε με την υπομονή , την ψυχική αντοχή, την ευστροφία και την απεριόριστη ευαισθησία μας, την πρόοδο και ομορφιά του κόσμου. Και η ομορφιά του κόσμου , έτσι όπως εγώ την εννοώ , δεν είναι άλλη από την ομορφιά της τοπικής μας κοινωνίας, εδώ ακριβώς που ζούμε εμείς , τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας , ίσως και οι ηλικιωμένοι γονείς μας. Εδώ ακριβώς που είναι τα όνειρα της ζωής μας.
Είναι στο χέρι μας να προσθέσουμε χρώμα και λίγη παραπάνω ευαισθησία σ΄αυτή την πόλη, την τόσο από την φύση προικισμένη , αλλά και υπερβολικά αγνοημένη από όλους τους πολιτικούς που έως και σήμερα δεν της προσφέρανε τίποτα το αξιόλογο .
Όλοι μας, άνδρες και γυναίκες – και ο καθένας ξεχωριστά- , βρισκόμαστε πάνω σ΄ένα μονοπάτι. Η διαδρομή μας πάνω σ΄αυτό , είναι ένα ζήτημα προσωπικής εξέλιξης.
Ένα πανό στον ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ της ΝΤΡΟΠΗΣ και της ΑΝΟΧΗΣ γράφει
«ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ» το γράψανε γυναίκες.
Είναι καιρός να θυμηθούμε τις ξεχασμένες επαναστάσεις και να συνδιαμορφώσουμε τις συνθήκες για το συμφέρον αυτής της πόλης και του νομού μας στο σύνολό του. Η παρουσία μας πρέπει να έχει προοπτική, «ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΡΑΤΩΣΗ του ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ”.
Είναι νωπή η άσφαλτος από το αίμα που χύθηκε μέχρι σήμερα και διπλός ο πόνος των οικογενειών που χάσανε τους δικούς τους ανθρώπους, γιατί εξακριβώνουνε ότι εμείς οι υπόλοιποι, ενώ μπορούμε να ενώσουμε την φωνή μας δεν το κάνουμε.
Αναρωτιέμαι σαν μάνα , σαν γυναίκα, σαν πολίτης, ποιος από εμάς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους;
Επειδή κανείς μας δεν θα το ήθελε, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ανεξάρτητα από την πολιτική μας τοποθέτηση. Η καθεμιά μας στο σύλλογο, στο σωματείο, στη γειτονιά, στο σχολείο. Η δασκάλα, η καθηγήτρια, η μαθήτρια, η φοιτήτρια, η δημοσιογράφος, μπορούν να κάνουν το θαύμα τους.
Ετσι θα αποδείξουμε ότι οι γυναίκες δεν είναι αποδέκτες κυβερνητικών πολιτικών, αλλά πολίτες που ενεργούν δυναμικά όταν οι καταστάσεις το επιβάλλουν.
[email protected]
http://griva2007.blogspot.com/
