Πριν από λίγα χρόνια, θέλοντας να πούμε κάτι βαρύ και φιλοσοφημένο, λέγαμε ότι «ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει με αφορμή τη διαχείριση του νερού». Το λέγαμε, αλλά δεν το πιστεύαμε.
Μάζεψε ο καιρός και ήρθαν εποχές που προβληματίζουν τους εναπομείναντες λογικά σκεπτόμενους τούτης της γης. Πέρασαν τα χρόνια και μαζί τους και οι ευκαιρίες. Χωρίς να εσχατολογούμε, θα λέγαμε ότι το νερό κύλισε στο αυλάκι και τώρα πια το αυλάκι είναι ξερό.
Το νερό από τη σήραγγα της Κάρλας χύνεται χρόνια στον Παγασητικό, όπως επίσης και το επεξεργασμένο νερό του βιολογικού καθαρισμού του Βόλου χύνεται επίσης στον Παγασητικό. Την ίδια ώρα οι ανάγκες άρδευσης του κάμπου της Μαγνησίας εξανεμίζουν τα όποια υδατικά αποθέματα και συμπιέζουν τον υδροφόρο ορίζοντα.
Ως αντίλογο θα όρθωνε κανείς την κατασκευή του ταμιευτήρα της Κάρλας, το φράγμα Παναγιώτικο, το σχεδιασμό του φράγματος Μαυρομάτι και τη λιμνοδεξαμενή της Αγριάς στην Αλικόπετρα. Ωραία, όλα αυτά έγιναν και τα εκατομμύρια κυβικά νερού που χάνονται στη θάλασσα μας περισσεύουν;
Γιατί δεν υπάρχουν λιμνοδεξαμενές στην Πορταριά, στη Μακρινίτσα, υπολογίζεται ότι ένα φράγμα στο Λουτζίνικο, αμέσως μετά τις εκβολές του χείμαρρου Γλαφυριώτη στον Ξηριά, θα μάζευε 12 εκατομμύρια κυβικά νερού. Στην περιοχή του Αλμυρού και του Βελεστίνου δεν υπάρχει ούτε ένας ταμιευτήρας. Γιατί μετά από 2,5 χιλιάδες χρόνια να έχει στεγνώσει η Υπέρεια Κρήνη εδώ και δέκα χρόνια;
Γιατί το νερό από δεκάδες χείμαρρους της Μαγνησίας και από εκατοντάδες ρυάκια και πηγές να ρέει ανεκμετάλλευτο; Ποια άλλη περιοχή του κόσμου με τόσα τρεχούμενα νερά θα ένιωθε απειλή από το φάσμα της λειψυδρίας; Πότε επιτέλους ο θεωρητικός προβληματισμός θα γίνει γόνιμος και αποτελεσματικός;
Στερνή μου γνώση…
