Μερικές φορές αρκούν κάποια απλά πράγματα για να καταλάβεις αν και πόσο σε υπολογίζουν ως πολίτη, πόσο αποτιμάται η ίδια σου η ζωή και ποιοι, τέλος πάντων, έχουν πάρει μάλλον στραβά την αποστολή τους.
Ενα ταξίδι με αυτοκίνητο στην ΠΑΘΕ, για παράδειγμα, ιδίως στο πολύπαθο και αμαρτωλό κομμάτι του «πέταλου» του Μαλιακού, είναι αρκετό για να αντιληφθείς πόσο χαμηλά είσαι στην εκτίμηση των αρμοδίων αρχών ως ανθρώπινη ύπαρξη.
Είναι τα «ατελείωτα» εξήντα χιλιόμετρα ενός δρόμου που υποτίθεται είναι ο πλέον σύγχρονος ελληνικός «διεθνής» αυτοκινητόδρομος. Η είσοδος και έξοδος της χώρας. Η βασική εθνική οδός, του δυσθεώρητου κόστους. Παράλληλα, ο δρόμος του πανεύκολου δυστυχήματος, χωρίς προστατευτικές μπάρες, χωρίς νησίδα, ούτε καν επαρκή φωτισμό.
Γιατί έμεινε σε αυτή την πρωτόγονη κατάσταση; Διότι με πρόσχημα το υψηλό κόστος της ζεύξης, το αρμόδιο υπουργείο, η Πολιτεία, ακύρωσε ένα έργο που δεν ήθελαν οι καταστηματάρχες και οι βενζινάδες της εθνικής οδού. Για να μη χάσουν εκείνοι την πελατεία τους και οι τοπικοί βουλευτές τις ψήφους τους, ας χάνουν οι πολίτες τη ζωή τους. Το «έγκλημα» συμπληρώθηκε και από τις δικαστικές αποφάσεις δικαίωσης των φορέων που προσέφυγαν κατά του νέου σχεδιασμού του δρόμου. Θίγονται οι καταστηματάρχες; Πρέπει να δικαιωθούν.
Φταίμε, όμως, όλοι μας. Μια δική μας προσφυγή δεν κάναμε. Μια δική μας προειδοποιητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν σκεφθήκαμε. Και ας κοψοχολιάζουμε όποτε περνάμε τα αμαρτωλά χιλιόμετρα του «δρόμου».
Για την αμαρτία φταίμε όλοι μας
