Αποχαιρετίστηκαν στην έξοδο του νεκροταφείου και ύστερα η Νίκη, ο Αλέκος και τα παιδιά μπήκαν στο αυτοκίνητο κι έφυγαν.
Στο σπίτι μπήκε πρώτος αυτός και πίσω ο πατέρας του. Διέσχισε με κείνο το γνώριμο συρτό του βήμα τον διάδρομο, βρήκε πασπατευτά το πόμολο της πόρτας, το γύρισε και μπήκε στο υπνοδωμάτιο. Αυτός τον ακολούθησε καταπόδι.
“Θέλεις τίποτα, πατέρα;”, ρώτησε.
Ο γέρος έβγαλε το σακάκι του και το κρέμασε στη ράχη του κρεβατιού.
Να το λοιπόν πάλι το κρεβάτι… Να γέρνει από τη μία μπάντα, από κει που κοιμάται ο πατέρας. Αυτός στύλωσε τη ματιά του από την άλλη πλευρά, στο φουσκωτό μαξιλάρι, στην κουβέρτα. Ήταν σα να βλεπε το κορμί της μάνας του κι αισθάνθηκε έναν πόνο γνώριμο κάπου στο στήθος για κείνο το κορμί που τόσα χρόνια τώρα δεν είχε πια βάρος να πιέσει τα στρωσίδια.
Ο πατέρας κάθισε στο κρεβάτι κι έβγαλε το δεξί παπούτσι. Αυτός έριξε τη ματιά του πάνω στο κομοδίνο, εκεί που σε μια οβάλ φωτογραφία αλλοτινών καιρών μια νέα κοπέλα με το μάγουλο ακουμπισμένο στο αριστερό της χέρι χαμογελούσε. Ύστερα με το βλέμμα σάρωσε κι άλλες φωτογραφίες, παλιές, κιτρινισμένες. Ανάμεσά τους και μία που αυτός ο ίδιος ήταν παιδί.
Ύστερα έφτασε στη μύτη του η μυρωδιά απ το θεόκλειστο δωμάτιο, ένα δωμάτιο που δεν ήταν μικρό, φαινόταν όμως τόσο στενάχωρο, σα σκονισμένο, σαν εγκαταλειμμένο, ένα γκαράζ που μέσα υπάρχει ετούτο το αρχαίο μεγάλο κρεβάτι με τα μαύρα, συστραμμένα, ελικοειδή σίδερα και ένας γέρος με σάρκα άσπρη και κιτρινιάρικη και χέρια που πια δε χρησιμεύουν σχεδόν σε τίποτα.
Τώρα κάθισε κι αυτός πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στον πατέρα του. “Ξάπλωσε”, του είπε χωρίς ν αναγνωρίσει τη φωνή του. “Αρκετά κουράστηκες σήμερα”.
“Είναι ακόμα εκεί” έκανε ο γέρος “την είδα χτες το βράδυ” κι ακούμπησε το χέρι του και χάιδεψε το φουσκωτό μαξιλάρι, την κουβέρτα, το μέρος που κάποτε έπιανε η γυναίκα του.
“Ναι, είναι ακόμα εδώ”, είπε αυτός κι ακούμπησε την παλάμη του στο στήθος του γέρου, στο μέρος της καρδιάς.
Πάνω απ το κομοδίνο η νέα κοπέλα της φωτογραφίας συνέχιζε να χαμογελάει και στους δυο…
