Κανονικά θα πρέπει να έχουν εξαντληθεί όλες οι αναφορές στο θέμα του έργου ολοκλήρωσης του έργου του Περιφερειακού, μετά τα όσα ακολούθησαν την περίφημη… ημι-σύσκεψη στο ΥΠΕΧΩΔΕ.
Εξαντληθήκαμε στην αναζήτηση εκείνων που έκλεισαν ή δεν έκλεισαν τα ραντεβού, στο αν υπήρξαν πικρίες ή αμφισβητήσεις, όπως και στο αν και πώς θα γίνουν τα απαραίτητα έργα στην περιοχή του αρχαίου τάφου ώστε να καταστεί λειτουργικός ο δρόμος, τουλάχιστον στο κομμάτι Λαρίσης-Κραυσίδωνας.
Χθες υπήρξε η ανακοίνωση εκ μέρους του υφυπουργού κ. Νάκου ότι δια του ΥΠΕΣ εξασφαλίζονται τα 500 εκ. ευρώ για το προαναφερθέν έργο. Με τη διευκρίνηση ότι πρόκειται για έργο που θα γίνει με απ’ ευθείας ανάθεση, για κέρδος χρόνου όπως αναφέρεται και με την αναγκαία προϋπόθεση ότι το έργο θα αφαιρεθεί από το σύνολο έργων και τον προϋπολογισμό της εργολαβίας «σκούπα», όπως χαρακτηρίζεται το «μάζεμα» των απαραίτητων αλλά ανεκτέλεστων ακόμη έργων του Περιφερειακού.
Οι «πανηγυρισμοί» για την εξεύρεση λύσης στην κατασκευή του δρόμου στο τμήμα του τάφου, δεν αφήνουν έδαφος για έναν σημαντικό προβληματισμό που αφορά στη συνολική λειτουργικότητα του Περιφερειακού. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν με την εργολαβία της απ’ ευθείας ανάθεσης τίθεται σε αμφιβολία η έγκαιρη ολοκλήρωση της «σκούπας». Για τον απλό λόγο ότι η διαδικασία ανάδειξης εργολάβου κινδυνεύει από την οποιαδήποτε ένσταση, αφού για άλλο έργο είναι ο διαγωνισμός (και ο προϋπολογισμός) και άλλο τελικά θα γίνει (και θα πληρωθεί).
Ο Περιφερειακός, τελικά, παραμένει στην ίδια εκκρεμότητα, για όσο κινδυνεύει να μην εξασφαλισθεί η λειτουργικότητά του, από τις ελλείψεις και τις εκκρεμότητες που θα τακτοποιούσε η εργολαβία «σκούπα».
Κερδίζουμε τον «τάφο», χάνουμε τη «σκούπα»;
