Εμβληματική μορφή της Αντίστασης και του αγώνα για ελευθερία η Αφροδίτη Κουτρουλή, έφυγε προχθές από τη ζωή, πλήρης ημερών.
Το γεγονός γνωστοποίησε με συγκινητική ανάρτηση στο facebook ο Απόστολος Αποστολάκης, «ψυχή» του Συλλόγου Ιστορίας Μνήμης Εθνικής Αντίστασης, ξεδιπλώνοντας μια ζωή αγώνα και προσφοράς, στον βωμό της ελευθερίας.
Η Αφροδίτη Κουτρουλή γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1923 και από μικρή ηλικία μετακόμισε στον Βόλο όπου έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο του Παπαγεωργίου, μόλις στα δεκατέσσερά της χρόνια. Το πατρικό της όνομα ήταν Καλατζή.
Στη διάρκεια της κατοχής μέσω του Συνδικάτου που καθοδηγούσε ο Αντώνης Πατσιαντάς, οργανώθηκε στο ΕΑΜ μαζί με τον αδελφό της και τον αρραβωνιαστικό της. Δύο μήνες μόνο πριν την απελευθέρωση του Βόλου, μετά από προδοσία την συνέλαβαν οι Γερμανοί και την έκλεισαν στο κολαστήριο της Κίτρινης αποθήκης. Το δρομολόγιο του μαρτυρίου της ήταν για το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο Ράβενσμπρουκ, κοντά στο Βερολίνο. Εγινε η κρατούμενη Νο 67237.
Τον Ιανουάριο του ‘45 λίγο καιρό πριν ο Κόκκινος Στρατός ελευθερώσει το στρατόπεδο, οι Γερμανοί μετέφεραν όλους τους επιζήσαντες κρατούμενους στην Δρέσδη. Εκεί δούλεψε πάλι σε καταναγκαστική εργασία σε εργοστάσιο αεροπλάνων, μέχρι τον μεγάλο βομβαρδισμό που σημειώθηκε 13-15 Φεβρουαρίου από τα αγγλοαμερικάνικα αεροπλάνα που ισοπέδωσαν την πόλη με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Γρήγορα οι Γερμανοί επιδιόρθωσαν το εργοστάσιο και ξαναέβαλαν την Αφροδίτη με τους άλλους κρατούμενους στη δουλειά, μέχρις ότου η πόλη ελευθερώθηκε από τους Σοβιετικούς.
Αρχισε ο δρόμος της επιστροφής μέσω Πολωνίας, Ουγγαρίας, Σερβίας, Βουλγαρίας. Πότε με τρένα, πότε με τα πόδια, έφτασε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του ‘45.
Επιστροφή στα πάτρια
Επανασυνδέθηκε με τον αρραβωνιαστικό της Νίκο Κουτρουλή και το 1947 παντρεύτηκαν. Απέκτησαν μία κόρη την φιλόλογο Χριστίνα Κουτρουλή η οποία, δυστυχώς, πέθανε νέα νικημένη από τον καρκίνο το 1998. Από τότε η Αφροδίτη ζούσε με τον πόνο της μεγάλης απώλειας. Πριν δέκα χρόνια έχασε και τον σύζυγό της, αλλά εν το έβαλε κάτω. Συνέχιζε να ζει μόνη της στο μικρό της σπίτι στην συνοικία Χρυσοχοΐδη παρέα με τις αναμνήσεις, αλλά και την απλόχερη αγάπη που της έδινε όλη η γειτονιά. Η καμαρούλα της γεμάτη από φωτογραφίες που θύμιζαν τον άντρα της αλλά κύρια την κόρη της Χριστίνα. Η μικρή αυλή γεμάτη λουλούδια που τα φρόντιζε η ίδια στηριζόμενη στο ειδικό Π.
«Τον περασμένο Μάιο μετά από σύσταση των γιατρών της ζήτησε τη βοήθειά μας προκειμένου να φιλοξενηθεί στο Γηροκομείο. Η διοίκηση του Ιδρύματος ανταποκρίθηκε γρήγορα στο αίτημά μας και την υποδέχτηκε αμέσως μόλις τέλειωσαν οι τυπικές διαδικασίες. Της πρόσφεραν μοναχικό δωμάτιο, τηλέφωνο και όλες τις τιμές που αρμόζουν σε μία ηρωίδα. Δυστυχώς λόγω του covid 19 δεν την ξαναείδαμε από την ημέρα της εισαγωγής της. Ούτε εγώ, αλλά ούτε και η ανιψιά της Ρούλα Παπαδημητρίου που την φρόντιζε και την αγαπούσε σαν μάνα της. Μόνο τηλεφωνική επικοινωνία είχαμε και πάντα με τον καλό λόγο για όλους. Ηταν κοινωνικότατη με το πνεύμα σε πλήρη διαύγεια» αναφέρει ο Απόστολος Αποστολάκης.
Αφήγηση ψυχής
Πέρυσι τέτοιον καιρό με αφορμή εκδήλωση του ΣΙΜΕΑ με καλεσμένο τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Βαρδαρό, «την επισκεφτήκαμε στο σπίτι της. Ο σκηνοθέτης της πήρε συνέντευξη για ένα ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει για την ΕΡΤ. Ποταμός τα λόγια της. Εντύπωση μας έκανε που θυμόνταν ακόμα τα λίγα Γερμανικά και Ρωσικά που έμαθε στο στρατόπεδο και στην Δρέσδη. Γυναίκα άλλης πάστας. Δυναμική, ενημερωμένη για όλα, σταθερή στα ιδανικά της», σημειώνει ο κ. Αποστολάκης.
Η Αφροδίτη Κουτρουλή κατέθεσε την ψυχή και τα νιάτα της στον αγώνα για ελευθερία, ενθυμούμενη πάντα, μέχρι το τέλος της ζωής της, τις περιπέτειες και τις δυσκολίες που βίωσε. « Θυμάμαι πολλές, αλλά κάθε φορά μου έρχεται στο νου το βλέμμα του αλόγου που σκότωσε ένας Γερμαναράς μετά τη μάχη της σοδειάς. Μαζεύαμε με την μάνα μου και άλλες γυναίκες στάχυα που είχαν πέσει από τον βιαστικό θερισμό που έκαναν οι αντάρτες και οι αγρότες κάπου κοντά στα Φάρσαλα. Μας πλησίασε ο φασίστας και ευτυχώς δεν μας πείραξε. Μόνο βρίσιμο στα Γερμανικά. Ξεμάκρυνε λίγο, αλλά γύρισε πίσω και πυροβόλησε το άλογο. Το καημένο μας κοιτούσε σαν να μας έλεγε με παράπονο. Τι έφταιξα εγώ;», αφηγούνταν.
Μέχρι και τα Χριστούγεννα η Αφροδίτη ήταν καλά, διάβαζε βιβλία και κεντούσε αριστουργήματα για να περνάει η ώρα της. Το μόνο της παράπονο ήταν που λόγω της απαγόρευσης δεν είχε επισκέψεις. «Περνάω δεύτερη ομηρεία μου έλεγε αλλά τι να κάνουμε; Ισχύει για όλους», έλεγε.
«Μου είχε χαρίσει ένα κεντημένο σελιδοδείκτη, αλλά κάθε φορά στο τηλέφωνο μου ζητούσε να πάω στο Γηροκομείο για να πάρω ένα μαξιλαράκι που μου είχε κεντήσει για τον Οδυσσέα. Είχε κεντήσει και άλλα μαξιλαράκια για άτομα που αγαπούσε. Τις τελευταίες μέρες η υγεία της είχε επιδεινωθεί και μεταφέρθηκε στην μονάδα δύσκολων περιστατικών που διαθέτει το Γηροκομείο. Χθες κατέληξε», επεσήμανε ο κ. Αποστολάκης, εκφράζοντας θερμές ευχαριστίες «στη διοίκηση και το προσωπικό του Γηροκομείου. Ιδιαίτερα τον πρόεδρο Παύλο Πάνου, την Σοφία Βαρσάμη πρόεδρο του φιλανθρωπικού σωματείου ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ και την κοινωνική λειτουργό Βάσια Πανοπούλου».
