Στην ολομέλεια της Βουλής από χθες και –σύμφωνα με τον «κανόνα της πλειοψηφίας»- νόμος κανονικός από αύριο Πέμπτη το νομοθέτημα της υπουργού παιδείας για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Μετά από εβδομάδες κινητοποιήσεων, συγκρούσεων και εκατέρωθεν αμφισβητήσεων, ο νόμος-πλαίσιο καθίσταται νόμος του κράτους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελείωσε η διελκυστίνδα των αντιπαραθέσεων.
«Θα τον ακυρώσουμε στην πράξη» δηλώνουν για το νέο νόμο καθηγητές και φοιτητές που τον απορρίπτουν. Εννοούν ότι θα έχουμε ένα νομοθέτημα που δεν θα μπορεί να εφαρμοσθεί πλήρως. Απλώς, θα αγνοούν αργότερα αυτό που απορρίπτουν σήμερα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Ισως στο σημείο αυτό να βρίσκεται η αρχή ενός προβληματισμού που δεν εμφανίσθηκε στη δημόσια αντιπαράθεση που προηγήθηκε.
Ασχέτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με το περιεχόμενο και τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στον νόμο-πλαίσιο, αν αποδέχεται ή απορρίπτει το νομοθέτημα της κας Γιαννάκου, το σημαντικό και κυρίαρχο είναι άλλο: Μπορεί, άραγε, να ψηφισθεί κάτι που δεν συναντά την συναίνεση εκείνων στους οποίους απευθύνεται; Εννοείται, βέβαια, ότι αναφερόμαστε σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όχι απολυταρχικής επιβολής των απόψεων οποιασδήποτε εξουσίας.
Τι νόημα, αλήθεια, έχει η εμμονή στην υπερψήφιση ενός νόμου που δεν τον θέλουν μεγάλη μερίδα των άμεσα ενδιαφερομένων; Κατανοούμε τους λόγους πολιτικού γοήτρου, ακόμη και πολιτικού σχεδιασμού ενός προγράμματος υποτιθέμενων μεταρρυθμίσεων που επικαλείται η κυβέρνηση (χωρίς να είναι ορατές πια οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις) για να δικαιολογήσει την επιμονή της. Είναι δύσκολο, όμως, να γίνει κατανοητή η απόρριψη ακόμη και της πρότασης των πανεπιστημιακών για ολιγοήμερη αναβολή στην ψήφιση του νόμου, προκειμένου να προχωρήσει κάποιος διάλογος.
Νόμος ερήμην των ενδιαφερομένων
