Απανωτές ήταν τις τελευταίες μέρες οι εξελίξει το χώρο της ενημέρωσης τόσο στον έντυπο, όσο και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Θα συμφωνούσαμε με την άποψη φίλου ότι «δικαίωμα του εργοδότη να διώχνει ή να αλλάζει συνεργάτες, όπως δικαίωμα του εργαζόμενου να αποχωρεί, αν διαφωνεί», αν όλα αυτά δεν συνέβαιναν ακριβώς στο χώρο του Τύπου και της ενημέρωσης. Στο χώρο που από τη φύση του είναι συνδεδεμένος με την ανάπτυξη της πολιτικής και του πολιτισμού, με τη συμμετοχή και την ενεργοποίηση της κοινωνίας. Δεν είναι αδιάφορες, επομένως, οι όποιες εξελίξεις στο χώρο του Τύπου.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι κάθε επισήμανση για μείωση της αναγνωσιμότητας του Τύπου (και στην Ελλάδα με λιγότερο από το 20% του πληθυσμού να διαβάζει εφημερίδα είμαστε στην σχεδόν τελευταία θέση στην Ευρώπη) συνοδεύεται από την έκφραση ανησυχίας. Η υποτίμηση της σημασίας του Τύπου δημιουργεί ένα σοβαρό πολιτικοκοινωνικό έλλειμμα και υποδηλώνει συντηρητισμό. Οποιαδήποτε προοδευτική στάση και πρακτική προϋποθέτει την κριτική γνώση κοινωνικών παραμέτρων και πολιτικών πραγμάτων.
Οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι απαραίτητα κινήσεις προσαρμογής σε νέα δεδομένα και αναβάθμισης. Ισως να πρόκειται για το αντίθετο. Ο χρόνος θα δείξει.
Ο Τύπος, όμως, οφείλει να συντονιστεί με τα νέα δεδομένα, να εφαρμόσει τη δική του μεταρρύθμιση για το δικό του χώρο. Οι ρυθμοί αυτής της μεταρρύθμισης, πολύ περισσότερο το περιεχόμενό της, δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία.
Ειδικότερα ο έντυπο Τύπος, δείχνει βραδυκίνητος σε αυτές τις απαραίτητες αλλαγές. Δείχνει να ακολουθεί την πορεία των δεινοσαύρων, που εξαφανίσθηκαν χωρίς να αντιληφθούν τα αίτια της εξαφάνισης αυτής. Οπως άλλωστε είπε και ο θεατρικός συγγραφέας Σάμιουελ Μπέκετ: «Η ημέρα του θανάτου μας είναι μία ημέρα σαν όλες τις άλλες, μόνο που είναι πιο σύντομη».
Οι αλλαγές στον Τύπο και το κοινωνικό έλλειμμα
