Στα είκοσί του ο Γιάννης κυκλοφορούσε με την «Άλφα Ρομέο» που του είχε πάρει ο μπαμπάς του. Κατέβαινε από τα Βόρεια Προάστια όπου έμεναν -δεν του χωρούσε πια το Κερατσίνι- και παρκάριζε την κόκκινη «Άλφα» του στα στενά του Γκύζη. Από κει κατευθυνόταν προς τα Εξάρχεια, για να βρει «τα άλλα παιδιά».
Κανείς δεν ήξερε ότι ο Γιάννης ήταν ένας από τους «αναρχικούς» που σπάγανε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, που βάζανε φωτιά στο Χημείο, που παίζανε άγριο ξύλο στα γήπεδα ή έξω από αυτά. Άλλωστε δεν έτυχε ποτέ να συλληφθεί για να αποκαλυφθεί αυτή του η δράση. Τον είχαν συλλάβει μόνο μια φορά για κατοχή ηρωίνης. Αλλά καθάρισε ο μπαμπάς με τις γνωριμίες του.
Κάποια μέρα η θεία του στο Κερατσίνι βρήκε τον Γιάννη στο σπίτι της σε κωματώδη κατάσταση. Και δίπλα του τα σύνεργα με τα οποία είχε τρυπηθεί. Τον πρόλαβαν «στο τσακ».
Αυτό το περιστατικό, το ότι δηλαδή έφτασε στο κατώφλι του θανάτου, τον άλλαξε ριζικά. Ξέκοψε από την άσπρη και έγινε στέλεχος της οικογενειακής επιχείρησης.
Όταν αρχίσαμε να μιλάμε, μου αποκάλυψε όλη τη δράση του ως «φρικιό». Κι όταν τον ρώτησα γιατί τα έκανε όλα αυτά μου απάντησε γιατί μισούσε τον πατέρα του «και όλη αυτή τη γενιά σας, εσάς των αυτοδημιούργητων πρώην λιγούρηδων ή και πρώην αριστερών, που σαλιαρίζετε με τις εργάτριες και τις υπαλλήλους σας, που νομίζετε ότι επειδή ρίχνετε ένα γερό χαρτζιλίκι, ξοφλάτε με το χρέος σας ως πατεράδες, που έχετε ξεπουλήσει την ψυχή σας στο κυνήγι των φράγκων, και από πάνω επικαλείστε και το αγωνιστικό παρελθόν σας».
Ο λόγος του ήταν σχεδόν παραληρηματικός. Ένα ποτάμι, ή ακριβέστερα ένας οχετός, εναντίον του «καλού κόσμου» στον οποίο ανήκε.
Θυμήθηκα τον Γιάννη και την ιστορία του, ακούγοντας διάφορους στα παράθυρα να υποστηρίζουν ότι αυτοί που φτάσανε ως το φόνο στην Παιανία είναι τάχα παιδιά που επαναστατούν επειδή ανήκουν οικονομικά στο περιθώριο. Ότι προέρχονται από το ένα τρίτο της κοινωνίας των δύο τρίτων.
Είναι και τέτοια. Αλλά όχι μόνο.
Μια επίκαιρη ιστορία… προ είκοσι ετών
