Η περίπτωση της θριαμβευτικής εκλογικής νίκης του Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία θυμίζει κάπως την διαφήμιση ελληνικής τράπεζας, με τον έκπληκτο καθηγητής, όστις βλέποντας έκθαμβος την προκοπή του… κουμπούρα μαθητή του, μονολογεί: «Ποιος να το πίστευε».
Ποιος να το πίστευε ότι πριν συμπληρωθούν σαράντα χρόνια από τον «γαλλικό Μάη» του ΄68, που σημάδεψε την πορεία της γενιάς μου, και δύο προεδρικές θητείες μετά τον σοσιαλιστή… αυτοκράτορα Φρανσουά Μιτεράν, ένας «σκληρός δεξιός» μετανάστης, από Ουγκρογάλλο πατέρα και Ελληνοεβραία μητέρα θα πετύχαινε μια τόσο εντυπωσιακή νίκη επί μιας υποψήφιας της Αριστεράς, η οποία, εκτός από το «φωτεινό της χαμόγελο», είχε δώσει τόσες υποσχέσεις προς πάσα κατεύθυνση για «καλύτερες ημέρες».
Ποιος θα το πίστευε ότι αυτός που όλα τα «προοδευτικά» μέσα ενημέρωσης τον εμφάνιζαν ως το πιο μισητό πρόσωπο, μετά την δυναμική αντιμετώπιση των εξεγερμένων μεταναστών και λαθρομεταναστών και των αντιεξουσιαστών, θα έβγαινε τόσο θριαμβευτής, επειδή απλούστατα ήταν αυτός που κέρδισε την εμπιστοσύνη των νοικοκυραίων. Επειδή τελικώς αυτόν επέλεξαν κατά πλειοψηφία και οι ρυθμιστές των εξελίξεων, δηλαδή οι κεντρώοι ψηφοφόροι, έστω και αν δεν τον ήθελε ο ηγέτης τους Φρανσουά Μπαϊρού.
Ποιος θα το πίστευε επίσης ότι το άλλοτε ισχυρότερο κομουνιστικό κόμμα της Δύσης, το ΚΚΓ, που το 1972 είχε φτάσει το 25 % και το 1969 παραλίγο θα περνούσε στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, τώρα θα άγγιζε την… ξεφτίλα του 1,9 % και όλα μαζί τα αναρίθμητα «κόμματα» και τα γκρουπούσκουλα της «παραδοσιακής Αριστεράς» δεν θα έφταναν ούτε το 9 %.
Άραγε, να διδάσκονται τίποτε, από όλα όσα συμβαίνουν και εις Παρισίους, οι εγκέφαλοι των δικών μας πολιτικών σχηματισμών; Τους λέει τίποτε το γεγονός ότι εκεί κέρδισε κάποιος που δεν συναγωνίσθηκε την αντίπαλό του σε υποσχέσεις για παροχές, μπορεί να ενόχλησε πολλούς με τις θέσεις του, αλλά δεν απέφυγε να πει εκείνα που πίστευε έστω και αν δεν ήταν… ευκολοχώνευτα για τους πολλούς;
«Λαμπρόπουλε… ποιος να το πίστευε»
