Επάτησα στα γηρατειά το πρώτο σκαλοπάτι
Και νιώθω μέσα στη ζωή, να με πειράζει κάτι.
Κοψίματα στα γόνατα, στη κεφαλή ζαλάδες,
Και στο κορμί αισθάνομαι, καθημερινά κομμάρες.
Ανήφορο κατήφορο, δύσκολα θα τον βγάλω,
Φτιάχνω ένα δόντι σήμερα, αύριο πονάει τ’ άλλο.
Όπου ‘χα νεύρο λάσκαρε, χάλασε, δε τεντώνει,
Που πρώτα ήταν σκληρά, σα του χαλκιά τ’ αμόνι.
Αλλάζω συνεχώς γυαλιά, παίρνω μικρά, μεγάλα,
Μα ούτε με τα μικρά θωρώ, μα ούτε και με τ’ άλλα.
Ώρες πολλές να κάθομαι στο στρώμα ξαπλωμένος
Κι όταν ξανασηκώνομαι, πάλι ‘μαι κουρασμένος.
Παίρνω χάπια για πίεση και έχω συχνοουρία
Και ανεβοκατεβαίνουμε, σάκχαρο και ουρία.
Τ’ αυτιά μου δεν ακούν καλά, αλτσχάιμερ με πιάνει,
Μα λέω, ας έχω μόνο αυτά κι άλλοι τα έχουν, Γιάννη.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, μ’ αγιάτρευτες, αρρώστιες
Πάρτες Θεέ μου απ’ τη ζωή, μόνο στις πέτρες δώστες.
Τώρα φίλοι κατάλαβα όταν νιώθω πόνο,
Αυτό που λέει το ρητό, «γήρας, ου φτάνει μόνο».
Μα δε γυρεύω θάνατο, ο χάρος ας πεθάνει
Και άλλη μια να ‘χα ζωή, θα ‘λεγα πως δε φτάνει.
Σ’ όλους τους νέους εύχομαι, σαν άντρες να γλεντούνε,
Να εργάζονται, να χαίρονται κι όμορφα να περνούνε.
Να κάνουν οικογένειες, παιδιά να μεγαλώσουν
Και χαρακτήρα ανθρώπινο, να τους διαμορφώσουν.
Σύντομη είναι η ζωή κι αυτό καλά ας το μάθουν,
Εκεί που είναι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθουν…
