Από τότε που μπήκε ο Μάης το πρόσωπο του δρόμου άλλαξε. Τώρα τα φύλλα στα δέντρα έχουν μεγαλώσει, αν και το πράσινό τους δεν είν ακόμα πράσινο εντελώς, τα σπίτια έχουν αλλάξει όψη -πού πια το χλωμό τους χρώμα που σου πριόνιζε τα νεύρα- τώρα στα μάγουλά τους υπάρχει μια υποψία σβησμένου κόκκινου, πριν αποκτήσουν το έντονο κόκκινο του θέρους.
Εδώ ο καθένας τοποθετεί όποια απόχρωση του κόκκινου θεωρεί ο ίδιος ότι ανταποκρίνεται καλύτερα στο θέρος.
Κι ακόμα: Η άσφαλτος έχει χάσει τη σκληράδα της κι έγινε μαλακή –όχι ζυμάρι, αυτό συμβαίνει αργότερα– πάντως ελαστική, με τρόπο που το βήμα να γίνεται ανάλαφρο καθώς το σώμα ωθείται προς τα επάνω, στον ελαφρύ αέρα που ολοένα κατεβαίνει προς τα μαλλιά, τους ώμους και τα γόνατα μοσκοβολώντας δροσιά.
Ετούτη η αίσθηση δροσιάς είναι παντού. Και στο σπίτι, όσο κι αν μέσα από τα κλειστά παράθυρα μαντεύεις ότι έξω απ τα γαλαζωπά τους τζάμια ο ήλιος ξεγυμνώνεται, και στα λουλούδια που ξεφυτρώνουν στων πεζοδρομίων τις άκρες, και στους χυμούς που σκαρφαλώνουν απ τους λεπτούς τους μίσχους και σκαν με πάταγο στα ανοιχτά τους πέταλα -ή μάλλον όχι με πάταγο, αλλά μ εκείνον τον υγρό θόρυβο που κάνουν τα φιλιά, σαν τύχει δυο ερωτευμένοι τέτοια εποχή να φιληθούν εμπρός σου.
Η άνοιξη προχωράει μπροστά μ άσπρο φορεματάκι και παπουτσάκια πάνινα, τα λατρευτά της γόνατα γυμνά και τα μαλλιά σα φωτοστέφανα ν απλώνονται, αναδίνοντας ένα λεπτό άρωμα από ρόδα και ιασεμί.
Στη θέση τούτων των λουλουδιών βάζει ο καθένας όποια άλλα θεωρεί ο ίδιος ότι ανταποκρίνονται στην περίσταση.
Στο μεταξύ η άνοιξη προχωρεί με τα γαλάζια μάτια της μισόκλειστα και τα υγρά της χείλη να σιγοτρέμουν ελαφρά σε κάθε εισπνοή. Στο πέρασμά της τα σπίτια εγκαταλείπουν ακόμα πιο πολύ την αυστηρή τους όψη, τόσο πολύ, που αν και περπατάς στην πόλη σου, είσαι αναγκασμένος κάθε τόσο να σταματάς και να διαβάζεις τις ταμπέλες, αλλιώς μπερδεύεσαι και πας αλλού γι αλλού.
Θεωρώ απαραίτητες αυτές τις στάσεις. Είν’ αμαρτία να χαθείς, όταν μπροστά σου περπατάει η άνοιξη…
Α! Και τάχυνε το βήμα! Λίγο αν βιαστείς, θα επωφεληθείς απ τη στιγμή που μένει ο ώμος της γυμνός και θα τον φιλήσεις…
