Η αλήθεια είναι ότι ο καύσωνας συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί, δυστυχώς με δυσάρεστες επιπτώσεις για κάποιους συνανθρώπους μας και το θερμόμετρο έφθασε σε ύψη ρεκόρ. Δεν είναι όμως η πρώτη χρονιά που παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, έστω και αν τώρα χαρακτηρίζεται ως πιο ακραία η μορφή τους. Καύσωνες, νεκρούς από θερμοπληξία, συνεχείς διακοπές ρεύματος λόγω υπερκατανάλωσης για τα κλιματιστικά και συνθήκες ασφυξίας στα αστικά κέντρα, είχαμε και στο παρελθόν. Το βέβαιο είναι ότι θα έχουμε και στο μέλλον, χωρίς να αποκλείεται σε πιο ακραίες μορφές.
«Δεν μπορείς να τα βάλεις με τον καιρό», είναι η συνηθισμένη έκφραση σε τέτοιες καταστάσεις. Ετσι είναι, όμως αυτό πολλές φορές είναι απλή δικαιολογία. Διότι, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε πιο υποφερτή τη διαβίωση στις πόλεις σε περιόδους καύσωνα. Μπορούμε να μειώσουμε τα φορτία ρεύματος που απαιτούνται για να ψύξουμε τους χώρους που ζούμε ή εργαζόμαστε.
Αρκεί να καταλάβουμε ότι πρέπει με άλλον τρόπο να σχεδιάζουμε και τις πόλεις μας και τα κτίριά μας, με άλλη νοοτροπία να φτιάχνουμε τα σπίτια μας, με διαφορετική λογική να αντιμετωπίζουμε και να διαχειριζόμαστε τους δημόσιους χώρους που μπορούν να είναι οάσεις δροσιάς.
Δεκαετίες τώρα, αδιαφορούμε αν τα κτίριά μας είναι ενεργοβόρα και όχι βιοκλιματικά. Δεν ιδρώνει το αυτί μας όταν μας λένε ότι ο περιορισμός της ατμοσφαιρικής ρύπανσης θα μας σώσει από την ασφυξία της τσιμεντοποίησης και την κλεισούρα των πόλεων.
Χρειάζεται άλλη πολιτική, με κίνητρα και οικονομική βοήθεια για τις διαφορετικές επιλογές. Χρειάζεται, κυρίως, μία άλλη λογική από την πολιτεία.
Μόνοι μας κάνουμε δύσκολη τη ζωή μας
