Στις μέρες που ζούμε είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι η πολιτική ζωή, όπως και η πολιτική γενικότερα ως έννοια, καθημερινά απαξιώνονται. Είναι βλέπετε χαρακτηριστικό της νέας εποχής που κάποιοι ευαγγελίζονται, ή το έπραξαν στο παρελθόν. «Σημεία των καιρών» που έλεγαν και οι παλιότεροι. Ένα φαινόμενο που θα πρέπει να μας προβληματίσει έντονα, καθώς οπωσδήποτε μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι και η πιο θετική για μια κοινωνία. Άλλωστε όσο απαξιώνεται η πολιτική και απέχουν οι πολίτες από την διαδικασία προβληματισμού και ελέγχου, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα φαινόμενα ασυδοσίας και η ανεξέλεγκτη κατάχρηση της εξουσίας από τους κυβερνώντες.
Η πολιτική θεωρία κάνει λόγο για το φαινόμενο «της αποχώρησης και της διαφωνίας». Σε μια υγιή, λοιπόν, πολιτικά κοινωνία το αναμενόμενο είναι οι πολίτες να συμμετέχουν και να διαφωνούν. Αντιθέτως, το φαινόμενο της αποχώρησης, όπως καθίσταται αντιληπτό, σημαίνει ότι οι πολίτες γυρνούν την πλάτη στην πολιτική. Ένα φαινόμενο που σίγουρα αποτελεί χαρακτηριστικό μιας αρρωστημένης πολιτικά κοινωνίας, μιας κοινωνίας στην οποία οι θεσμοί παρουσιάζουν σοβαρές δυσλειτουργίες και οι αξίες σημάδια εκφυλισμού. Ειδικά, εκείνες που βρίσκονται σε στενή σχέση με την πολιτική ζωή ενός τόπου.
Τέτοια φαινόμενα οπωσδήποτε δεν είναι και τα καλύτερα για μια κοινωνία, καθώς έρχονται να καταδείξουν την κρίση στην οποία βρίσκεται. Επιπλέον δε, είναι υποχρέωση όλων να συμβάλλουν και να προσπαθούν για την καταπολέμηση τέτοιων φαινομένων και όχι για την παγίωση τους. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να μιλάμε για μια κοινωνία στην οποία οι πολίτες θα διαθέτουν την απαραίτητη κοινωνική μόρφωση και οι πολιτικοί να αντιπροσωπεύουν αξίες, να συμβάλουν στην βελτίωση των ηθών και να αποτελούν σύμβολα. Σύμβολα θετικά, σημεία αναφοράς από τα οποία οι πολίτες θα παραδειγματίζονται και θα τα έχουν ως βάση σε μια διαδικασία διαρκούς βελτίωσης.
Η ύπαρξη φαινομένων απαξίωσης και αποχώρησης θα πρέπει να μας ωθεί να τα καταπολεμούμε και όχι να τα αυξάνουμε. Τέτοιου είδους δραστηριότητα κάθε άλλο παρά θετική μπορεί να θεωρηθεί, ενώ είναι παραπάνω από δεδομένο ότι έρχεται να δηλώσει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο την καταφανέστατη κατάλυση των θεσμών. Την διάλυση των συνεκτικών δεσμών της κοινωνίας μας και την πλήρη καταπάτηση των αρχών της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που στη χώρα μας αφήνει αρκετά ερωτηματικά αναφορικά με τον τρόπο που λειτουργεί πλέον.
Άλλωστε η ποιότητα των πολιτικών μας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την διαπίστωση με τον σαφέστερο δυνατό τρόπο. Όπως επίσης και να δικαιολογήσει την απαξίωση της πολιτικής και την κρίση των θεσμών. Μια πραγματικότητα που έχει αρχίσει να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες και αποτελέσματα. Ειδικά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές και ομολογουμένως οι διεκδικητές της εξουσίες χάνουν κάθε αίσθηση μέτρου και αξιοπρέπειας. Όπως για παράδειγμα και ο «αξιότιμος» υφυπουργός Γιακουμάτος. Και η κατάπτυστες δηλώσεις του. Φαντάζεστε δηλαδή τον Πάγκαλο και την Διαμαντοπούλου να ανάβουν την φωτιά στην Πάρνηθα;
Το χειρότερο δε όλων είναι το γεγονός ότι κανείς από το κόμμα του δεν αντέδρασε. Αντίθετα τον στηρίξανε, με έμμεσο μεν αλλά σαφέστατο τρόπο. Και ο πρωθυπουργός αντί να τον εξοστρακίσει από την κυβέρνηση και το κόμμα του, ούτε καν αντέδρασε. Οπότε ουσιαστικά επικροτεί αυτές τις δηλώσεις. Ο πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, που όμως θεωρεί τους μισούς, σχεδόν, από εμάς εμπρηστές. Δεν φταίει ο Γιακουμάτος όμως. Το σύνολο της ευθύνης βαραίνει τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που θα έπρεπε να λειτουργεί ως θεματοφύλακας των θεσμών της Δημοκρατίας μας. Αυτός θα έπρεπε τουλάχιστο να είναι ο ρόλος του. Όμως δυστυχώς λειτουργεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Όπως προ καιρού είχε δηλώσει ο Αλέκος Αλαβάνος. Και μέσα σε λιγότερο από τριάμισι χρόνια έχει καταφέρει να ισοπεδώσει τα πάντα. Και ειδικά στο επίπεδο της λειτουργίας των θεσμών και αξιών. Αυτή είναι η συνεισφορά στην ελληνική πολιτική σκηνή του ιδίου και του θιάσου του.
Δυστυχώς όμως λειτουργεί χωρ
Διαφωνία και αποχώρηση: Η αντίδραση στα σύγχρονα φαινόμενα της πολιτικής
