Οι ψυχολογικές επιπτώσεις του διαζυγίου στα παιδιά

Τα περισσότερα παιδιά -ακόμα και τα πολύ μικρά- επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από το χωρισμό των γονιών τους. Σε πρακτικό επίπεδο, ένας χωρισμός δεν επιφέρει μόνο την απώλεια ενός γονέα, αλλά και πολλές ακόμα αλλαγές, όπως απώλεια του σπιτιού και του γνωστού τρόπου ζωής, αλλαγή σχολείου και αναγκαιότητα δημιουργίας νέων φίλων, απώλεια επαφής με παλιούς φίλους, συγγενείς, ακόμα και κατοικίδια ζώα. Η αντιμετώπιση όλων αυτών των αλλαγών και η προσαρμογή στις νέες συνθήκες δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση για όλους, ιδιαίτερα για τα παιδιά που παλεύουν να διαχειριστούν τη διάλυση της οικογένειάς τους. Τα παιδιά πολύ συχνά βιώνουν συναισθήματα ανασφάλειας, θλίψης, θυμού, ενοχών και σύγχυσης, παρόλο που μπορεί να μην τα εκφράζουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύ πιθανόν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά τους τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η επίδραση που έχουν στα παιδιά οι καυγάδες των γονέων μέχρις ότου αποφασίσουν να πάρουν διαζύγιο. Οι καβγάδες των γονιών προκαλούν στα παιδιά συναισθήματα άγχους, ενοχών και απελπισίας. Μπορεί να νιώθουν ότι πιέζονται να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου γονέα, γεγονός που συχνά οδηγεί σε οδυνηρές εσωτερικές συγκρούσεις. Οι γονείς που καθιστούν το παιδί τους αντικείμενο των συγκρούσεών τους βλάπτουν σοβαρά το παιδί. Οι καβγάδες που αφορούν θέματα όπως «Με ποιον θα μείνει το παιδί;» ή «πόσο συχνά μπορεί να βλέπει τον έναν από τους δυο γονείς;» προκαλούν απόγνωση και άγχος στο παιδί. Το ζητούμενο για τα παιδιά είναι να σταματήσουν οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών τους. Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τις προσωπικές διαφορές σας για χάρη του παιδιού σας, θα μπορέσετε να το βοηθήσετε σημαντικά. Σκεπτόμενοι το συμφέρον και το όφελος του παιδιού, του προσφέρετε την απαραίτητη στήριξη για να ξεπεράσει πιο εύκολα την ούτως ή άλλως δύσκολη κατάσταση που βιώνει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα παιδιά ξεπερνούν ευκολότερα την κατάσταση όταν διατηρούν επαφή και με τους δύο γονείς τους μετά το χωρισμό. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, το παιδί ταλαιπωρείται περισσότερο. Τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθεια και τη στήριξή των γονιών τους για να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες που προκύπτουν από τη διάλυση της οικογένειας. Το παιδί που νιώθει ότι δέχεται την αγάπη και τη φροντίδα και των δυο γονέων, θα αισθάνεται πιο ασφαλές και θα διαθέτει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Ένα παιδί που έχει αυτοπεποίθηση και δε βασανίζεται από ανασφάλειες, είναι ικανό να χαρεί τη ζωή του, να μάθει νέα πράγματα, να δημιουργήσει φιλίες και, αργότερα, να χτίσει σταθερές και υγιείς σχέσεις. Η τακτική επαφή βοηθάει τα μικρότερα παιδιά να νιώθουν ασφαλή και τα μεγαλύτερα να αναπτύξουν σταθερές σχέσεις με τους γονείς τους και να διατηρήσουν τους δεσμούς τους με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παιδιά που δεν έχουν τακτική επαφή και με τους δυο γονείς υποφέρουν από σοβαρά ψυχικά τραύματα και τις περισσότερες φορές χρειάζονται τη βοήθεια ειδικού προκειμένου να τα ξεπεράσουν. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο ένας από τους δυο γονείς που μετά το διαζύγιο αναλαμβάνει την επιμέλεια του παιδιού θα πρέπει να το βοηθήσει να διατηρήσει και να ισχυροποιήσει το δεσμό του με τον/την πρώην σύντροφο. Το παιδί σας θα πρέπει να ξέρει πότε μπορεί να δει και να μιλήσει στο γονέα τον οποίο δε βλέπει πλέον καθημερινά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αξιοπιστία είναι εξαιρετικά σημαντική. Οι υποσχέσεις για συναντήσεις που αθετούνται προκαλούν συναισθήματα ανασφάλειας και απόρριψης στα παιδιά, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην εδραίωση ψυχικών τραυμάτων. Στην ιδανικότερη περίπτωση, οι γονείς θα έπρεπε να αποφασίζουν μαζί ποια είναι η καλύτερη λύση για το παιδί τους. Φυσικά, είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες και τα συναισθήματα του παιδιού – αλλά η ευθύνη των αποφάσεων πρέπει να αποτελεί πάντοτε υπόθεση των ενηλίκων. Αν δεν μπορείτε να καταλήξετε σε κάποια συμφωνία, ίσως χρειαστεί να ληφθούν αποφάσεις για λογαριασμό σας από το δικαστήριο, όπου ενδέχεται να ζητηθεί και η άποψη ενός ανεξάρτητου