Πού ‘ναι φίλοι οι πολιτικοί, πού διάολο έχουν πιάσει
και όλους από τα «παράθυρα», εσχάτως έχω χάσει;
Πού είναι οι φωστήρες μας, του έθνους οι κολόνες,
των καναλιών και εκπομπών, οι τακτικοί θαμώνες;
Της φτώχειας οι υποστηρικτές, της αγροτιάς η ασπίδα,
του άνεργου το στήριγμα κι η αυριανή του ελπίδα;
Των μισθωτών η απαντοχή και των συνταξιούχων,
των άπορων, των πολύτεκνων, των μη προνομιούχων;
Πού ‘ναι για να μου δώσουνε, δύναμη και κουράγιο,
πού πήγανε, πού βρίσκονται κι είμαι σκέτο ναυάγιο;
Θα άκουγα τις βλακείες τους και θα περνούσε η ώρα,
τώρα στο σπίτι με άφησαν, μόνο και έρμο τώρα.
Με έχουνε αφήσει απένταρο, πού διακοπές να πάω,
την άδειά μου από τη δουλειά, στο σπίτι θα τη φάω.
Λέτε να πήγαν διακοπές, στα άγονά μας νησάκια
μες σε μικρά και απέριττα, φτωχά ξενοδοχειάκια;
Λίγο για να ξεκουραστούν, θα θέλουνε οι καημένοι,
τέλος Αυγούστου να ‘ρθουνε, γεροί, νταβραντισμένοι,
με νέες ιδέες, προγράμματα και σχέδια για τη χώρα
και θα κρατούν για όλους μας, ως είθισται και δώρα.
Ιδίως της κυβέρνησης, όλοι οι υπουργοί θα ‘ρθούνε,
θα δείτε πόσες παροχές, σε όλους ΘΑ υποσχεθούνε.
Εάν σας πουν στην χώρα μας, χαράζει νέα ημέρα,
στείλτε τους εκεί που ξέρετε κι ακόμα και πιο πέρα…
