Και τις ημέρες εκείνες οι πολιτευτές τριγύριζαν ανάμεσα στο πλήθος που δε γνωρίζει την ελπίδα ούτε την περηφάνια ούτε τη θλίψη, αναζητώντας ψήφους.
Κι όταν ρωτιούνταν, πού είναι τα έργα τους, πού οι αποφάσεις, πού η έγνοια τους για το κοινό καλό, από εκείνους που ήταν αντίθετοι στο να κρατιούνται δούλοι οι φτωχοί -επειδή είναι φτωχοί- από τους πλούσιους -επειδή είναι πλούσιοι- οι πολιτευτές έστρεφαν το κεφάλι.
Και όταν οι ιπποτικοί αυτοί άντρες και γυναίκες, που προφανώς γεννήθηκαν για να κυβερνούν και γνώριζαν ό,τι μπορεί να γνωρίζει κανείς για τη διακυβέρνηση, εκτός από τη γελοιότητα και την ωμή βλακεία της, ρωτιούνταν για τις προθέσεις τους, δεν απαντούσαν πειστικά, γιατί το μυαλό τους ήταν στο πώς να αναρριχηθούν στην εξουσία, για να πλιατσικολογήσουν εύκολα σε όλα τα πεδία, έτσι όπως παλιά πλιατσικολογούσαν οι κλεφτοκοτάδες τα κοτέτσια.
Και ποιοι, αν όχι οι πολιτευτές, θα μάχονταν για το δίκιο των αγροτών, που κάθε μέρα το βιος τους όλο και λιγοστεύει, των εργατών, που μες στα εργοστάσια κάνουν αιμόπτυση για να εξαντλήσουν το ωράριο, το δίκιο των εμπόρων, που με το μάτι στραμμένο στο πλήθος λογαριάζουν τρόπους και τεχνάσματα για να αυξήσουν τα κέρδη τους, των βιομηχάνων, που τα μετρούν όλα με το βάρος που έχει το πορτοφόλι τους και με το κόστος εργασίας που πρέπει να μικρύνει κι άλλο, των πλοιοκτητών, που έχουν το βλέμμα στραμμένο πέρα από τον ωκεανό και την απαίτηση να μη γογγύζουν τόσο δυνατά οι σκλάβοι στις σύγχρονες γαλέρες τους, των τραπεζιτών, που στα συρτάρια τους είναι υποθηκευμένη η ζωή των αφανών; Δύσκολο, αλήθεια, έργο για τους πολιτευτές να στήσουν προ των εκλογών σε τοποθεσίες μυθικές τη ζωή των αφανών. Πώς θα μπορούσαν ποτέ οι σπεκουλαδόροι των πόλεων να συγκεράσουν τόσο αντιτιθέμενα συμφέροντα;
Και ποιος άλλος θα μπορούσε τον καιρό εκείνο να αναγκάσει ολόκληρη αυτή την άθλια ορδή του πλήθους να δει με το ένα μάτι τον εαυτό της και με το άλλο γύρω της; Ποιος άλλος θα τους ανάγκαζε να πολεμήσουν για τον εαυτό τους, επειδή θα καταλάβαιναν ότι έχουν χάσει τον εαυτό τους; Ποιος θα τους προκαλούσε τέτοιον τρόμο και τόση φρίκη και απόγνωση, ώστε να σταθούν κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο και να στρέψουν το πρόσωπό τους προς μία μόνο κατεύθυνση, αν όχι οι πολιτευτές, όταν θα γίνονταν κυβερνήτες, με τα έργα και τις ημέρες τους;
Και για τούτο τον καιρό εκείνο το έργο των πολιτευτών ήταν θεάρεστο και υπέρ των αφανών, που αν είναι να μάθουν κάτι, θα το μάθουν μέσα από τον πόνο κι αν είναι κάτι να θυμηθούν, θα θυμηθούν μονάχα όταν τους ζώσει το αίμα…
Οι πολιτευτές
