Η Γραμματέας Άννα πήρε το μήνυμα του μνηστήρος Ευαγγέλου τη στιγμή ακριβώς που έστηνε διάφορα κακόγουστα παιχνίδια πίσω από την πλάτη του. Το έβρισκε πολύ διασκεδαστικό να στήνει παγίδες στον Ευάγγελο και για πρώτη φορά έβαλε στην τσέπη της, χωρίς να το διαβάσει, το μήνυμα τού μέχρι και χτες ακόμα αγαπημένου της, πράγμα που μας παρέχει τη βεβαιότητα ότι το μήνυμα αυτό ήρθε πολύ αργά.
Ο άρχοντας SIMITIUS δεν μπορούσε να καταλάβει με κανέναν τρόπο πώς η Γραμματέας Άννα άλλαξε τόσο γρήγορα απόψεις και πώς ο Γεώργιος, που μέχρι και χτες ακόμα έβρισκε φρικτό, είχε κατακτήσει την καρδιά της. Πάνω σ’ αυτό το θέμα συμβουλεύτηκε την πείρα του, αλλά οι απαντήσεις που έλαβε δεν ήταν διόλου ικανοποιητικές και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δυσκολότερα διεισδύει κανείς στα αισθήματα της πράσινης καρδιάς, παρά στα μυστήρια των Πυραμίδων κι ότι καμιά εμπειρία ή σοφία δεν επιτρέπει να γίνουν κατανοητά. Γιατί η ασχήμια και η ανοησία της πράσινης εκστρατείας για ανάδειξη αρχηγού δεν του επέτρεπαν να παραδεχτεί ότι τα αισθήματα της Γραμματέως Άννας δεν τα είχε εμπνεύσει η ανώτερη φύση του πρίγκιπος Γεωργίου, αλλά ο τρόπος που εκείνος αντιλαμβανόταν την πολιτική –και που γνωρίζει ήδη κι ο τελευταίος αναγνώστης. Αλλά ο SIMITIUS είχε αρκετή εμπειρία από ΠΑΣΟΚ για να ξέρει ότι ένας άντρας που διαθέτει πνεύμα, ικανότητα, ευφυΐα, αν δεν είναι ντυμένος σύμφωνα με την τελευταία μόδα του οίκου Παπανδρέου, ακόμα κι αν είναι ο Οδυσσεύς ή ο Αλκιβιάδης, διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να παραγκωνιστεί από έναν καλογυμνασμένο μεσήλικα φέροντα τον παπανδρεϊκό μανδύα, οποτεδήποτε αυτός θελήσει να πλησιάσει μια κοπέλα, πόσο μάλλον όταν της τάξει πράσινα οφίτσια. Στην περίπτωση της Γραμματέως Άννας δεν υπήρχε βέβαια θέμα ούτε πνεύματος ούτε ομορφιάς, το μόνο που την δελέασε ήταν τα οφίτσια και αν ο άρχοντας SIMITIUS δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να το μαντέψει, αυτό οφείλονταν στο γεγονός ότι ένας από τους περίεργους αμυντικούς μηχανισμούς του «εγώ», που κάθε άνθρωπος διαθέτει, παρενέβη με τρόπο ώστε να σβήσει από τη συνείδησή του όλα τα άσχημα της δικής του περιόδου, κατά την οποία οι θέσεις και τα οφίτσια μοιράζονταν σαν καραμέλες στους ημέτερους, αποκλειομένων όλων των υπολοίπων, όσο άξιοι κι αν ήσαν…
Κι έτσι είναι που η Γραμματέας Άννα, εξακολουθώντας να ενδιαφέρεται για τον Ευάγγελο και μπορώντας να φανταστεί πόσο όμορφος θα ήταν με την αρχηγική τιάρα στο κεφάλι, στο θέμα του έρωτος έδωσε τελικά την καρδιά της στον Γεώργιο. Γιατί ο Ευάγγελος, όσο ικανός κι αν ήταν κι όσο και αν συγκέντρωνε περισσότερες πιθανότητες να νικήσει τους γαλάζιους, δεν ήταν και ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει πρίγκιπας για να μοιράζει οφίτσια, θέσεις και προνόμια κατ’ έθος…
Πράσινοι έρωτες
