Από το 1974 έχουν υποβληθεί ουκ ολίγες προτάσεις για την σύσταση «εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής» του κοινοβουλίου, από τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης. Λίγες έχουν γίνει αποδεκτές από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Αλλά ΟΥΤΕ ΜΙΑ δεν κατέληξε σε ένα αποδεκτό από όλους συμπέρασμα, σε μια πραγματική κάθαρση. Ακόμη και εκείνες που κατέληξαν σε παραπομπές πολιτικών σε ειδικό δικαστήριο, είχαν τόσο υπονομεύσει το έργο της Δικαιοσύνης ώστε τελικώς «η αλήθεια δεν πέρασε από το δικαστήριο αυτό», όπως είπε ο τότε κατήγορος της Βουλής Νίκος Κωνσταντόπουλος στη δίκη για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η ήταν τόσο εξόφθαλμα κομματικές αποφάσεις εκδικητικού χαρακτήρα, όπως στην περίπτωση της ΑΓΕΤ, ώστε τελικά εκείνοι που τις αποφάσισαν τις πήραν πίσω με νεότερες αποφάσεις τους.
Το σκάνδαλο με τα «μαύρα ταμεία» της Ζίμενς και τα λαδώματα πολιτικών στελεχών και υπηρεσιακών παραγόντων του ΟΤΕ είναι τόσο μεγάλο, ώστε το χειρότερο που θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα τα κόμματα θα ήταν να στήσουν πάλι μια εξεταστική επιτροπή. Επειδή, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το νομοθετικό πλαίσιο, που συνδέεται με τον παντελώς απαράδεκτο νόμο της χούντας «περί ευθύνης υπουργών», -που δεν θέλησαν να καταργήσουν ούτε οι γαλάζιες ούτε οι πράσινες κυβερνήσεις- αυτομάτως σταματά κάθε έρευνα της υπόθεσης από τους φυσικούς δικαστές.
Τώρα το ΠΑΣΟΚ κάνει πάλι μια τέτοια πρόταση για τα λαδώματα της Ζίμενς, την… απόσβεση των οποίων θα πληρώνουν και τα εγγόνια μας. Είναι μια αντιπολιτευτική τακτική που πείθει τόσο τους πολίτες για την αποτελεσματικότητα της, ώστε παρά το κλίμα φθοράς της κυβέρνησης λόγω της «Ζαχοπουλειάδας», η διαφορά στις δημοσκοπήσεις μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αντί να μειώνεται, διευρύνεται. Φθάνοντας στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας τετραετίας.
Το τραγικό για τον τόπο είναι ότι ούτε η Δικαιοσύνη έχει ως τώρα κινηθεί με ιδιαίτερο ζήλο. Έπρεπε να ασχοληθούν κάποτε οι τηλεοράσεις για να αποφασίσει η αποστολή δυο εισαγγελέων στο Μόναχο, σε αναζήτηση στοιχείων από τις πλούσιες καταθέσεις που έχει ήδη στα χέρια της η γερμανική Δικαιοσύνη, το έργο της οποίας δεν ανέκοψε κανένα τέχνασμα «εξεταστικής επιτροπής» του γερμανικού κοινοβουλίου ή της τοπικής Βουλής της Βαυαρίας.
Δυστυχώς και αυτή η αναθεώρηση του συντάγματος θα εξατμισθεί, ο δε άθλιος νόμος περί ευθύνης υπουργών θα ζει και θα βασιλεύει προς δόξαν των χουντικών εμπνευστών του.
Ποια εξεταστική επιτροπή μας φώτισε;
