Στην τελευταία από τις τρεις εξαιρετικές συναυλίες που έδωσε ο Συμεών Κόγκαν στη διάρκεια της παραμονής του στο Βόλο, με αποκορύφωμα το «Άξιον Εστί», μετά το τέλος της συναυλίας τα παιδιά της Συμφωνικής Νέων περίμεναν ανυπόμονα να του σφίξουν το χέρι και να τον αποχαιρετίσουν. Κάτι που η αλήθεια είναι ότι έγινε σε έντονο κλίμα συγκίνησης. Η μικρή Αννούλα τον πλησίασε και με αληθινή συστολή του έδωσε τρία δώρα που έφτιαξε η ίδια. Μια ελληνική σημαία, ένα περιστέρι από πηλό και ένα αληθινό τριαντάφυλλο. Του είπε : «Η σημαία συμβολίζει την Ελλάδα, το περιστέρι την ειρήνη και το τριαντάφυλλο την καρδιά μου».
Η υπέροχη αυτή εικόνα από τη μία πλευρά μαζί όμως με το αναιδές ( χωρίς αιδώ ) πρόσφατο κείμενο του Γ.Μ., από την άλλη μου έφεραν στο νου…ένα θρύλο…που είναι καταγραμμένος σε ένα παλαιό χειρόγραφο μιας μεγάλης βιβλιοθήκης της περιοχής μας που διάβασα πρόσφατα και που αποφάσισα να σας διηγηθώ εν συντομία. Αξίζει τον κόπο…Άξιον εστί…
Γύρω στα 1450 υπήρχε μία μυθική πανέμορφη πόλη στο Πήλιο, η Μαγκνα μέσα στο Δάσος, πιθανώς κάπου μεταξύ Τσαγκαράδας και Αργαλαστής. Τα δέντρα και τα νερά φύτρωναν και κυλούσαν ανάμεσα στους δρόμους και τις αυλές και τα πουλιά μπαινόβγαιναν και κελαηδούσαν μέσα στα σπίτια.
Λένε ότι η πόλη είχε δέκα χιλιάδες κατοίκους. Οι εννέα χιλιάδες εννιακόσιοι ενενήντα πέντε ήταν καλοί άνθρωποι και οι πέντε κακοί άνθρωποι, που οι άλλοι όμως τους αποδέχονταν με κατανόηση. Η πόλη είχε πολλά πλούτη. Εμπόριο, γεωργία και ποντοπόρα καράβια που έφταναν σε όλες τις άκρες της τότε γνωστής γης.
Υπήρχε όμως μία αρχαία πρόληψη που την έτρεμαν όλοι. Αν οι κακοί ξεπερνούσαν τους επτά, η Μάγκνα θα καταστρεφόταν. Την εποχή εκείνη υπήρχαν πέρα από τους πειρατές και κάποιες πραγματικές τεράστιες Απειλές που έσπερναν τον τρόμο στο άκουσμά τους. Ο Μωάμεθ και ο Ιβάν ο Τρομακτικός από την Ασία και ο Λάμπρος ο Τρομερός από την Ευρώπη.
Οι πρώτοι όταν εκπορθούσαν μία πόλη απλά κατέστρεφαν τα πάντα. Ο τελευταίος όμως είχε και μία διαστροφή. Εξόντωνε τους ντόπιους βάζοντάς τους τεράστια κοχύλια ή βούκινα στα αυτιά τους που έπαιζαν ατελείωτα εκκωφαντική μουσική ώσπου τους τρέλαινε.
Κάποτε στην πόλη εμφανίστηκε μία παράξενη σκοτεινή φιγούρα από το πουθενά. Ο ΜαρΜαρ. Λένε ότι τον κάλεσε ο τότε Δημοτικός Άρχοντας να διδάξει μουσική, να φτιάξει Ωδείο και να βοηθήσει στη μουσική ζωή της πόλης.
Στην πόλη αυτή οι Δημοτικοί Άρχοντες ήταν φυσικά εκλεγμένοι, σε όλα όμως τα υπόλοιπα επαγγέλματα δήλωνες αυτό που ήσουνα. Όλοι αποδέχονταν αυτή τη διαδικασία και η ζωή προχωρούσε, γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν αληθινά αυτό που δήλωναν και δεν δήλωναν αυτό που θα ήθελαν να είναι, όπως έγινε αργότερα συνήθεια.
Πέντε χρόνια μετά όμως και αφού ο παράξενος και σκοτεινός ΜαρΜαρ με τις ευλογίες των Δημοτικών Αρχόντων και τους φίλους του, έφτιαξαν ένα μεγάλο Μουσικό Σχολείο με εκατοντάδες μαθητές και δύο υπέροχες Ορχήστρες, ξαφνικά εμφανίστηκε από τις στέπες της Ρωσίας ένας άλλος μυστήριος άνθρωπος που τον φώναξαν να κάνει το Μαέστρο, που τον έλεγαν Κόναν ο Βάρβαρος και που έγινε φίλος και συνεργάτης του ΜαρΜαρ.
Στην πόλη ζούσε και ένας Μάντης. Επειδή όμως οι καιροί ήταν δύσκολοι και με πολλές απαιτήσεις, δεν ήταν μόνον Τυφλός, όπως όλοι οι σπουδαίοι Μάντεις της Αρχαιότητας, αλλά και Κουφός, ενώ πολλοί λένε ότι δεν είχε γεύση ούτε αφή ούτε όσφρηση για αυτό και τον ονόμαζαν ο Αναίσθητος γιατί λειτουργούσε μόνον με την Απόλυτη Σκέψη.
Ένα βράδυ ο Μάντης πετάχτηκε μέσα στον ύπνο του μετά από ένα όνειρο και ούρλιαξε. Αυτοί είναι οι δύο Νέοι Κακοί. Και επειδή υπήρχαν άλλοι πέντε στην πόλη, σκέφτηκε ότι ήρθε το τέλος της. Την επόμενη μέρα εμφανίστηκε στην Πλατεία της Πόλης και δήλωσε Μικρός Ιεροεξεταστής – παίρνοντας πρότυπο από τους ανάλογους, σύγχρονούς του της Ισπανίας και ανέλαβε ρόλο Σωτήρα.
Γρήγορα ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε πως οι δυο Κακοί είναι άνθρωποι του Λάμπρου του Τρομερού που συγκέντρωσε στρατό μεταμφιεσμένο σε μουσικούς πλανόδιους, μερικοί από τους οποίους είχαν μπει ήδη σαν πέμπτη φάλαγγα στην πόλη.
Ο Μάντης πήρε γρήγορα μέτρα. Επέλεξε την κεντρική πλατεία και κάθε Κυριακή έβγαζε λόγους πύρινους, ουρλιάζοντας «Διώξτε τους » « Κάψτε τους » « Κομματιάστε τους ». Όταν ένα μικρό κοριτσάκι τον ρώτησε γιατί είναι τόσο κακός, αυτός απάντησε : «Κάνω χιούμορ… αλλά η φωτιά θα είναι αληθινή».
Οι μελετητές βρήκαν αργότερα σε χειρόγραφα και σε πρωτόγονες εφημερίδες της εποχής πάνω από εκατό πύρινους εμπαθείς λόγους του.
Είναι αλήθεια ότι δεν τον πτοούσαν τα γεγονότα.. Οι Ορχήστρες της πόλης εμφανίστηκαν στην τότε λαμπερή Κωνσταντινούπολη δύο χρόνια πριν την πτώση της, στο τότε περίφημο Μιλάνο, το Αρχαίο Ηρώδειο και σε Μαρμάρινες Αίθουσες της Αθήνας ενώ κόσμος έμοιαζε να τα απολαμβάνει όλα πολύ και να τα θαυμάζει.
Τελικά πες πες, ένας Δημοτικός Άρχοντας μαζί με δέκα κατοίκους που
είχαν φανατιστεί από τον Μάντη, ξαφνικά ένα πρωί έδιωξαν κακήν κακώς τον Κόναν τον Βάρβαρο και ετοιμάστηκαν και για τον άλλον Κακό
Αλλά επειδή στην πόλη υπήρχε Δημοκρατία, ο Άρχοντας όταν ήρθε η ώρα του έφυγε και ήρθε άλλος, που δύο χρόνια αργότερα με δόξα και τιμή κάλεσε τον Κόναν τον Βάρβαρο πίσω, που θριαμβευτικά με έναν σπουδαίο τραγουδιστή της εποχής και έναν πανέμορφο καλλιτέχνη τραγουδιστή της πόλης, , έπαιξαν θριαμβευτικά μαζί με Ορχήστρες και Χορωδίες το Βυζαντινό Ορατόριο «Άξιον Εστί» του σπουδαίου Θεοδώριχου, μέσα σε μία μεγάλη Γιορτή όπου τιμήθηκε ο Κόναν ο Βάρβαρος που από τότε ονομάστηκε απλά Συμεών Κόναν.
Ο Μάντης ήταν εκεί, αλλά δεν μπόρεσε και αυτή τη φορά να ακούσει και να δει. Δεν είδε και δεν άκουσε τα χίλια άτομα που χειροκροτούσαν όρθια. Τα υπέροχα παιδιά – όνειρα της πόλης και τους καλούς ανθρώπους της.
Επειδή όμως ο Μάντης ήταν και εκτός από όλα τα άλλα και βαθύς Γνώστης του Θεάτρου, της Γλυπτικής, της Μουσικής, του Χορού, του Αθλητισμού και της Πολιτικής, ούρλιαζε ότι ο σολίστ καπέλωσε τους πάντες και ότι ένα Λα μπεμόλ παίχτηκε λάθος από την Ορχήστρα.
Για αυτό και από τότε του απέδωσαν και το όνομα Σαβαναξερόλας, που θύμιζε τον μεγάλο Ιεροεξεταστή Σαβαναρόλα του Μεσαίωνα.
Τα χρόνια πέρασαν…ειρηνικά και η πόλη, όπως όλες, έσβησε μέσα στο Χρόνο σκεπασμένη από Δέντρα και Γάργαρα Νερά, αφήνοντας όμως σημάδια ενός σπουδαίου Πολιτισμού.
Οι ιστορικοί πάντως, όσο και να έψαξαν δε βρήκαν σημάδια από καμία καταστροφή που προφήτευσε ο Μάντης. Ο Λάμπρος ο Τρομερός δεν ήρθε. Ούτε και κανένας άλλος εκτός από κάτι συνηθισμένους πειρατές. Ίσως βέβαια να βοήθησε σε αυτό και ο φίλος του Μάντη, ο Διγενής Ακρίδας, που φύλαγε καλά τα τείχη της πόλης μπας και φανεί κανένας εχθρός.
Οι ιστορικοί και μελετητές ποτέ δεν έδωσαν απάντηση γιατί υπήρχε τόσο μίσος στα πύρινα κείμενα του Αναίσθητου, που δεν υπολόγισε ούτε την πραγματικότητα ούτε τα παιδιά της πόλης. Άλλοι τον παρομοίωσαν με τον Δον Κιχώτη με την παρατήρηση ότι αντί για κοντάρι πολεμούσε τους αόρατους εχθρούς του με Μαύρο Μελάνι με το μελανοπίστολό του, εκτός από μία φορά που έριχνε απεγνωσμένα Άσπρο Μελάνι στο Μαύρο Θέατρο από την Κεντρική Ευρώπη που είχε προσκληθεί στη Μεγάλη Γιορτή που οργάνωνε κάθε χρόνο η πόλη με θεατές που τη επισκέπτονταν από όλη τη χώρα. Συχνά ακόμη όταν δεν είχε άλλο μέσο έφτυνε τους εχθρούς του
γι ‘αυτό ονομάστηκε και Πτυστός. Λένε ακόμα ότι εκείνες τις σκοτεινές μέρες κάποια μικρή με το όνομα Αννούλα, απήχθη από τρία παλικάρια που ο Θρύλος έλεγε ότι ήταν από τον γειτονικό μικρό τότε Βόλο κάτι όμως που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε.
Το μόνο σίγουρο και αυθεντικό χειρόγραφο πάντως που έχει σωθεί είναι από ένα μάρτυρα που κατέγραψε ότι η μικρή Αννούλα πιθανά απελευθερωμένη, εμφανίστηκε όταν ο Κόναν ο Βάρβαρος έφευγε από την πόλη και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, που την ευωδιά του δεν την ξέχασε ποτέ κανείς.
Οι ιστορικοί και οι μελετητές πρέπει να είναι όντα ψυχρά και αντικειμενικά. Όλοι όμως εξέφρασαν τη λύπη τους γιατί ο Μάντης δεν μπορούσε ακόμη και να ήθελε να μυρίσει αυτή την υπέροχη ευωδιά του λουλουδιού.
Εδώ τελειώνει η ιστορία που μοιάζει με αυτή του λουλουδιού της πραγματικής Αννούλας της εποχής μας, της 25ης Μαρτίου 2008.
ΥΓ : Οποιαδήποτε άλλη σχέση και ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις πιθανόν να μην είναι συμπτωματική.
Και αυτό είναι φυσικό. Όλες οι αρρώστιες έχουν αργά ή γρήγορα συμπτώματα. Οπότε ή αντιμετωπίζεις την αρρώστια ή τα συμπτώματα ή και τα δύο.
