Ελάχιστος φόρος τιμής στους εκπαιδευτικούς

Βρισκόμαστε στο τέλος της φετινής χρονιάς και νομίζω πως είναι χρέος μας να αποτίσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους εκπαιδευτικούς εκείνους που και τη φετινή χρονιά ανέλαβαν το βαρύ φορτίο να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά μας τη γνώση και τις δεξιότητες που θα τα καταστήσουν ικανά να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους και τις προκλήσεις της ζωής.
Σε μία περίοδο όπου τα πανεπιστήμια αρχίζουν και πάλι να βράζουν από τις αντιδράσεις των φοιτητών για την εφαρμογή του νέου νόμου πλαισίου, σε μία περίοδο όπου όλοι οικτίρουν το παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα, νομίζω πως θα ήταν άδικο να μην γράψουμε δύο αράδες για εκείνους τους εκπαιδευτικούς που ζουν και αναπνέουν για τη δουλειά τους. Γιατί υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι ακόμη και στις μέρες μας και ας νομίζουμε οι περισσότεροι ότι δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας τέτοιοι δάσκαλοι, όπως τον παλιό καλό καιρό. Μέγα λάθος, γιατί υπάρχουν και σήμερα εκπαιδευτικοί οι περισσότεροι από τους οποίους μέσα από την ανωνυμία τους δίνουν καθημερινή μάχη για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών και να μεταλαμπαδεύσουν όχι μόνον ξερές γνώσεις, αλλά αρχές και αξίες που τόσο σημαντικές είναι σε μία περίοδο όπου η ιδιώτευση και η ευτέλεια των πάντων πρυτανεύει και κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι μικρό πράγμα ο δάσκαλος να είναι και πατέρας του παιδιού, που ενδιαφέρεται για το παραμικρό τόσο μέσα, όσο και έξω από το σχολείο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά την αγάπη τους για το θέατρο, τη μουσική, τον αθλητισμό. Δάσκαλοι που προσπαθούν να εμφυσήσουν τη φιλία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στα παιδιά, δάσκαλοι που ενδιαφέρονται για το χρόνο τους έξω από το σχολείο και που κατορθώνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών. Τέτοιοι δάσκαλοι είναι αρκετοί και το βλέπεις κάνοντας κουβέντες με τα παιδιά του Δημοτικού ή με παιδιά μεγαλύτερων τάξεων του Γυμνασίου.
Το θέμα μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη αξία και σημασία, όταν σε πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ και στον αντίποδα των απόψεων που επικρατούν, αποδεικνύεται ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολύ πιο σημαντικός και από τους πόρους που διατίθενται κάθε φορά για τη βελτίωση των συνθηκών του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου.