Η μακαριότητα του ατομισμού

Η ποιότητα του νερού στα μεγάλα αστικά κέντρα της Θεσσαλίας είναι πάγιο ζητούμενο των τελευταίων ετών. Τα πηγαία νερά λιγοστεύουν και τα μεγάλα αστικά κέντρα Βόλος, Λάρισα αλλά και άλλες πόλεις, αναγκάζονται να καταφεύγουν στις γεωτρήσεις, οι οποίες πληθαίνουν συνεχώς σε αριθμό, αλλά δίνουν όλο και χειρότερη ποιότητα νερού. Φυσικό επόμενο, από την ώρα που ο υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας υποχωρεί και υποβαθμίζεται με ραγδαίους ρυθμούς.
Από χθες ξεκίνησε και η μάχη των αγροτών στις περιοχές της Λάρισας και της Καρδίτσας. Επειδή η φτώχια, ως γνωστόν, δεν μοιράζεται και τα αποθέματα νερού είναι και φέτος εξαιρετικά περιορισμένα, καταγράφηκαν κιόλας τα πρώτα επεισόδια μεταξύ αγροτών σε χωριά της Καρδίτσας.
Ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Φώτης Γκούπας – σε κλειστή παρακαλώ σύσκεψη στη Νομαρχία Καρδίτσας – βρέθηκε μπροστά στη δύσκολη θέση να μοιράσει αυτό που δεν υπάρχει. Μέχρι 500.000 κυβικά νερό την ημέρα μπορεί να παροχετευθεί από τα φράγματα, προκειμένου να μην ξεπεραστεί το λεγόμενο οικολογικό όριο. Έλα όμως που οι ανάγκες άρδευσης από τις 15 Ιουνίου μέχρι τις 15 Αυγούστου για τους νομούς Λάρισας και Καρδίτσας υπερβαίνουν το 1.000.000 κυβικά την ημέρα. Υπάρχει δηλαδή το μισό νερό από το αναγκαίο!
Η καταστροφή πλέον δεν έρχεται, ήρθε, είναι εδώ ορατή και απειλητική. Πριν 15 χρόνια θυμάμαι, νεαρός στη δουλειά, γράφαμε συνεχώς για το ζήτημα του νερού, τότε που είχαν ξεκινήσει τα σοβαρά επεισόδια μεταξύ Λαρισαίων και Καρδιτσιωτών αγροτών.
Γυρίζοντας τη μνήμη μας 15 χρόνια πίσω, αδυνατούμε να καταγράψουμε σοβαρά έργα υποδομής, τόσο για την άρδευση του θεσσαλικού κάμπου, όσο και για την υδροδότηση των μεγάλων αστικών συγκροτημάτων όπως η Λάρισα, ο Βόλος, η Καρδίτσα και τα Τρίκαλα αλλά και των μικρότερων πόλεων όπως ο Αλμυρός, τα Φάρσαλα, ο Παλαμάς της Καρδίτσας, η Νίκαια της Λάρισας κ.ο.κ.
Αυτό που συμπεραίνουμε είναι απλό και οδυνηρό. Μας αξίζει να κορακιάσουμε. Για τον απλούστερο λόγο ότι δεν ελέγχουμε τους εκπροσώπους μας γι’ αυτά τα σπουδαία ζητήματα, αλλά για το πόσο μας εξυπηρετούν προσωπικά. Επιπλέον, όσο έχουμε να αγοράζουμε νερό για τις προσωπικές μας ανάγκες και διαθέτουμε για τα χωράφια μας, καρφί δεν μας καίγεται. Η μακαριότητα του ατομισμού πληρώνεται. Όταν φτάσει όμως η ώρα της πληρωμής, το κόστος είναι δυσβάστακτο.