Λακκούβες, ανοιχτά φρεάτια, ξεθωριασμένες διαγραμμίσεις, κλαδιά στη διαδρομή με κίνδυνο τον τραυματισμό των ποδηλατών, ελλιπής φωτισμός… Ο ένας και μοναδικός ποδηλατόδρομος, που απέμεινε στην πόλη, αυτός που οδηγεί από την παραλία του Βόλου έως τις Αλυκές, κρύβει παγίδες και ελλοχεύει κινδύνους για την ασφάλεια των χρηστών.
Με τον φωτογραφικό φακό του εκπαιδευτικού ψυχολογίας στο δημοτικό σχολείο Αγριάς, Αργύρη Μπίρη, τα προβλήματα στον ποδηλατόδρομο του παραλιακού μετώπου αποκαλύπτονται ένα προς ένα. Ο ίδιος ακολουθεί την ίδια διαδρομή με το ποδήλατό του σχεδόν καθημερινά, στο πλαίσιο άσκησης.
Οπως με λύπη διαπιστώνει «πρόκειται για προβλήματα που χρονίζουν». Ο κ. Μπίρης έχει καταθέσει αλλεπάλληλες αναφορές στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Βόλου, μέχρι και σήμερα όμως δεν έχει δρομολογηθεί παρέμβαση. «Είναι δυνατόν ο Δήμος Βόλου να δέχεται αναφορές για συντηρήσεις έργων από πολίτες; Αντί οι ίδιες οι υπηρεσίες να φροντίζουν γι’ αυτό; Κι όταν πολίτες το κάνουν, να ακούν από την άλλη άκρη της γραμμής, ότι δεν είναι δικό τους έργο;» αναφέρει για την κατάσταση που χρονίζει στον ποδηλατόδρομο προς Αλυκές.
Με όπλο του την πένα και σε προσωπικό ύφος, ο κ. Μπίρης αφηγείται ένα… παραμύθι. Αυτό της δημιουργίας ποδηλατοδρόμων στην πόλη, περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί:
«Ηταν μια φορά κι έναν καιρό κάτι προγράμματα επισκέψεων των αρχόντων της πόλης μας και άλλων πόλεων στην Ελλάδα σε πόλεις του εξωτερικού. Εκεί λοιπόν, στις κανονικές αυτές πόλεις που βρίσκονται σε κανονικές χώρες, έχουν φαρδείς δρόμους, με φαρδιά πεζοδρόμια και συχνά ποδηλατοδρόμους. Το είδαν αυτό και οι δικοί μας, τους φάνηκε και πολύ πρωτότυπη ιδέα αυτός ο ποδηλατόδρομος και είπαν να φτιάξουν κι εδώ τέτοια πράγματα να θαυμάσει ο λαός την καινοτομία, την οικολογία και την αερολογία γενικώς, ασχέτως αν δεν έχουμε φαρδείς ή έστω κανονικούς δρόμους, ασχέτως αν δεν μπορούμε να περπατήσουμε ούτε σε ενός οικοδομικού τετραγώνου τα πεζοδρόμια, α εμείς όλα κι όλα, πίσω λ.χ. από τη Λιόν και τη Βαρκελώνη δεν θα μείνουμε, θα φτιάξουμε αυτό το νέο πράμα, τους ποδηλατοδρόμους, ο κόσμος να χαλάσει. Και ο κόσμος χάλασε δυστυχώς, πλάκωσαν και τσιμέντωσαν τα στενάκια μας με επικίνδυνα τοιχία, έστησαν κολόνες από χυτοσίδηρο πανάκριβες, μιζάτες και επικίνδυνες, ζωγράφισαν και κάτι λωρίδες εκεί που περνάνε τσίμα τσίμα τα αμάξια. Φυσικά, κατάντησαν πάρκινγκ πολύ γρήγορα και μην τους ξαναείδαμε, στο κάτω- κάτω, το πόπολο πλήρωσε και ψήφισε.
Έχουμε όμως κι άλλη ωραία ζωγραφιά ποδηλατόδρομο από παραλία ως Αλυκές. Έλα όμως που οι δημαρχαίοι μας έχουν κι άλλες άγνωστες λέξεις, όπως συντήρηση έργου, που αυτά δεν τα μαθαίνεις αν πηγαίνεις απλώς για ψώνια στας Ευρώπας, όπου βλέπεις τα καλοσυντηρημένα έργα να λειτουργούν. Έτσι, η ζωγραφιά – ποδηλατόδρομος έχει γίνει πλέον μουντζούρα. Να μην πούμε για άπειρες κακοτεχνίες, λχ στρατηγικά τοποθετημένες σε διάφορα σημεία σχάρες υπονόμων με φαρδιές γρίλιες που χώνεται μέσα η ρόδα ποδηλάτου και σκοτώνεσαι, για ράμπες με σκαλοπάτι από γλιστερό μάρμαρο, αγαπημένο υλικό της μίζας, όχι σαν τους κουτόφραγκους που βάζουν φθηνή άσφαλτο, πινακίδες και τηλεφωνικούς θαλάμους που παίρνουν κεφάλια και πλέον καπάκια που λείπουν, λακκούβες, κλαδιά και βάτα παντού, να σκίσεις ρούχα και σάρκες εκεί που πας ωραίος και καλός, ξεθωριασμένες διαγραμμίσεις κοκ. Να μην πούμε για την έλλειψη προέκτασης σε όλο το μήκος της παραλίας, για την έλλειψη τοποθέτησης φαναριών στις εισόδους / εξόδους του λιμανιού, το χάλι στα ψαράδικα και μετά, με τα νέα έργα σε όλη την περιοχή πίσω από τα ΚΤΕΛ με τομές που ουδέποτε θα αποκατασταθούν σωστά με ίσιωμα και βαφή εκ νέου. Να μην πούμε για τα σκυλιά μετά τον κόμβο Πευκακίων που σε κάνουν σπρίντερ, ούτε τον ελλιπή φωτισμό στην άλλη μεγάλη αποτυχία, το Εκθεσιακό Κέντρο και το επίσης αποτυχημένο εκεί πάρκο (άλλα κεφάλαια της πολύπαθης πόλης μας αυτά). Να μην πούμε για το κιγκλίδωμα διαχωρισμού από την είσοδο Αθηνών που όποιο κάγκελο καταστρέφεται δεν αποκαθίσταται ουδέποτε. Να, πούμε έστω για τον κύριο Πρύτανη που κλειδώνει το πανεπιστήμιο στο Πεδίο του Άρεως κόβοντας τον ποδηλατόδρομο στα δύο και εξαναγκάζοντας τους ποδηλάτες να πηγαίνουν από δρόμους υψηλότατης κυκλοφορίας; Να πούμε για την επικίνδυνα σαρακοφαγωμένη πεζογέφυρα όπισθεν Πεδίου του Άρεως που έχει γείρει και έχει προφανώς στατικό πρόβλημα, χώρια που δεν διασχίζεται με ποδήλατο λόγω κλίσεων; Αν σκοτωθεί κάποιος στην άσφαλτο, από πινακίδα στο κεφάλι, από σχάρα που χώθηκε η ρόδα, από τη γέφυρα που θα πέσει, από αυτοκίνητο που εξέρχεται ή εισέρχεται στο λιμάνι, τι γίνεται; Λογοδοτεί κανένας πουθενά για όλα αυτά άραγε;».
