Ανάγκη ηγετών και ιδεών παγκοσμίως

Οταν κατέρρευσαν τα προπύργια του υπαρκτού σοσιαλισμού, παγκόσμιοι εξυπνάκηδες έσπευσαν με περισσή επιπολαιότητα να πουν ότι ήλθε το τέλος των ιδεολογιών.
Τώρα που καταρρέει το σύστημα της «πλαστικής ευημερίας», δηλαδή το μοντέλο της καταναλωτικής κοινωνίας που βασίζεται στην υπερχρέωση των ανθρώπων αλλά και των κρατών, άλλοι παγκόσμιοι εξυπνάκηδες –και ουκ ολίγοι ημεδαποί- σπεύδουν να προεξοφλήσουν ότι ήλθε το τέλος του καπιταλισμού.
Σε πείσμα όλων αυτών οι ιδεολογίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως έκφραση της ανάγκης του ανθρώπου για μια δικαιότερη κοινωνία. Όπως θα συνεχίσει να υπάρχει και η διαρκής επιδίωξη του κέρδους, που δεν μπόρεσε να την «καταργήσει» ούτε ο Χριστιανισμός ούτε το αρχέγονο Ισλάμ ούτε ο Μαρξισμός.
Στην περίπτωση του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε απλώς ένα σύστημα που στηρίχθηκε στην αλαζονεία της δύναμης μιας συγκεντρωτικής εξουσίας. Μιας δικτατορίας. Που κάθε άλλο παρά ήταν «δικτατορία του προλεταριάτου». Ήταν δικτατορία της κομματικής νομενκλατούρας. Και όπως όλες οι δικτατορίες, ήταν απάνθρωπη. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο.
Στην περίπτωση του «πλαστικού καπιταλισμού» καταρρέει ένα σύστημα που στηρίζεται στην αλαζονεία της παγκόσμιας κατεστημένης τοκογλυφίας. Και αναζητούνται αληθινοί ηγέτες και γνήσια λαϊκά κινήματα, που θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία, για να προωθήσουν ιδέες και λύσεις που θα οδηγούν σε ανθρωπινότερη κοινωνία.
Χωρίς να βαυκαλίζονται ότι θα καταργήσουν την οικονομία του κέρδους, το κίνητρο δηλαδή της ανάπτυξης, αλλά και χωρίς να τίθεται το κέρδος των κεφαλαιούχων «Ούμπερ Αλες».
Χωρίς να επιτρέπουν στους παγκόσμιους… Μίχαλους να ξηλώσουν κάθε κατακτημένο με αίμα δικαίωμα σε ανθρωπινότερη εργασία. Αλλα και χωρίς να οραματίζονται μια κοινωνία όπου όλοι θα είναι μόνιμοι κομματικοί υπάλληλοι, προσφέροντας το ελάχιστο των δυνατοτήτων τους για την πρόοδο της κοινωνίας.
Οι ιδεολογίες, γενικώς, δεν πέθαναν ούτε θα πεθάνουν, παρά μόνο στα μυαλά πρόχειρων «αναλυτών» τηλεοπτικών παραθύρων. Θα… ξεραθούν όμως όσες ιδεολογίες δεν ανανεωθούν.
Όσο για τον καπιταλισμό, η βιωσιμότητα του οποίου έφτασε στο σημείο να ασκείται στην πιο άγρια μορφή του από… κομμουνιστικό κράτος, την Κίνα, ούτε αυτός θα πεθάνει. Απλώς θα «τα φτύσουν» συγκεκριμένα μορφώματά του. Συγκεκριμένες εκφάνσεις και μηχανισμοί του.
Το κακό είναι ότι στη χώρα μας δεν έχουμε ούτε παραγωγή ιδεολογίας, παρά μόνο αναμασήματα πεπερασμένων αντιλήψεων, ενώ ο «καπιταλισμός» μας κινείται κυρίως στον αστερισμό της «αρπαχτής».