Εμφανώς προβληματισμένος ήταν χθες γνωστός τουριστικός πράκτορας του Βόλου που κοντοστάθηκε για να πιάσουμε κουβέντα. Τα μηνύματα δεν είναι καλά, άρχισε το μονόλογό του. Όλα τα στοιχεία αυτό δείχνουν, ήταν η απάντηση. Το ομολογούν ειδικοί και μη ειδικοί. Άτομα του χώρου και όχι μόνον…
Ο τουρισμός όμως, συνέχισε, είναι θέμα ψυχολογίας. Όταν κάποιος ακούει ότι η κρίση θα σαρώσει τα πάντα για τα επόμενα δύο χρόνια, κανείς δεν τολμά να κάνει διακοπές. Αυτοπεριορίζεται, γιατί δεν ξέρει τι του ξημερώνει…
Δεν είναι όμως μόνον η ψυχολογία. Είναι βλέπεις και τα δημόσια οικονομικά της χώρας, που δεν είναι τα καλύτερα στην παρούσα φάση, τόλμησα να ανταπαντήσω. Μία ανάσα είμαστε πριν την χρεοκοπία. Το φάντασμα του Χαρίλαου Τρικούπη επανέρχεται…
Κοίταξε να δεις μου απάντησε με ύφος λίγο θυμωμένο για την αναίδειά μου να του αντικρούσω την αίσθηση που είχε για τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας.
Ποτέ τα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας, υπογράμμισε, δεν ήταν ανθηρά. Όλοι γνώριζαν τα προβλήματα που υπήρχαν. Τα προβλήματα δεν προέκυψαν ξαφνικά επειδή κατέρρευσαν κάποιοι πολυεθνικοί κολοσσοί του χρηματοοικονομικού συστήματος στην Αμερική ή την Ευρώπη. Το πρόβλημα της χώρας, συνέχισε, είναι δομικό. Μη ανταγωνιστική οικονομία, ανύπαρκτη βιομηχανία, απελπιστική υστέρηση στην καινοτομία, στασιμότητα στην αγροτική οικονομία και μία κοινωνία που χωρίς καμία σύνεση όλα τα προηγούμενα χρόνια ξόδευε αλόγιστα, με τις ευλογίες και των τραπεζών και με τις εισαγωγές μονίμως να είναι πολλαπλάσιες των αντίστοιχων εξαγωγών. Δεν είναι έτσι; Συμφωνώ και επαυξάνω, η απάντησή μου στο φίλο – επιχειρηματία, που εκτός των άλλων τυγχάνει να έχει κάνει και οικονομικές σπουδές στην Αμερική, με αποτέλεσμα να γνωρίζει αρκετά καλά όλα όσα φταίνε για την ελληνική κακοδαιμονία, που τώρα, λόγω της κρίσης, βγάζει στο «σφυρί» όλες τις παθογένειες, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα από απαισιοδοξία, ανασφάλεια και φοβίες στον επιχειρηματικό κόσμο και όχι μόνον…
Φταίνε τα κόμματα και οι πολιτικοί, συνέχισε, και κυρίως αυτοί που εκπροσωπούν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που πάντα είχαν σε πρώτη προτεραιότητα το κομματικό από το εθνικό συμφέρον. Προτιμούσαν και συνεχίζουν να προτιμούν να σπρώχνουν τα προβλήματα κάτω από το… χαλάκι, ευελπιστώντας πως θα τα επιλύσουν οι επόμενοι. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Έτσι φτάσαμε στα σημερινά μας χάλια, που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει και ως χώρα και ως πολίτες.
Άδικο έχει;
Κάτω από το χαλάκι…
