Οχι στη λογοκρισία, ναι στον αυτοέλεγχο…
ΠΟΛΥ δυσάρεστο γεγονός υπήρξε αυτό που συνέβη προχθές το απόγευμα, με τον εξαναγκασμό ουσιαστικά σε αποχώρηση των διαμαρτυρομένων δημοσιογράφων από τη συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου. Ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος ήταν κατάλληλος να διατυπωθεί απρόσεκτα έως και αδέξια το παράπονο ορισμένων μελών της μειοψηφίας για “μεροληπτικά ρεπορτάζ υπέρ του νομάρχη”.
ΟΔΥΝΗΡΟΤΕΡΟ υπήρξε το ολίσθημα να προταθεί η “διαπαραταξιακή επιτροπή δεοντολογίας”-υποκρύπτουσα στοιχεία και λογοκρισίας, θα συμπληρώσω.
ΟΤΑΝ, ιδιαίτερα η πρόταση προέρχεται από διττό αιρετό-νομαρχιακό σύμβουλο και πρωτίστως πρόεδρο της κορυφαίας τοπικής οργάνωσης του κυβερνώντος κόμματος- προκαλεί συνειρμούς. Πιστεύω πως και ο ίδιος με ωριμότερη σκέψη θα απολάκτισε την έτσι διατυπωμένη πρότασή του. Το πιστεύω και το εύχομαι ειλικρινά.
ΚΑΝΕΙΣ δεν αντιλέγει στην αρχή της ίσης δημοσιογραφικής μεταχείρισης πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων αυτού του τόπου. Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοιο δυσάρεστο φαινόμενο να εξαναγκαστούν σε αποχώρηση οι δημοσιογράφοι. Προσβλήθηκαν και έπρεπε να αντιδράσουν.
ΟΥΤΕ είχαν, πιστεύω, την ανάγκη συνηγορίας του νομάρχη. Ο οποίος, σαφώς τον τελευταίο καιρό, έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. ΄Ισως ο τρόπος που αντιδρά να προκαλεί. Εχει το δικαίωμα να λέει την άποψή του ευθαρσώς για έργα και αποφάσεις. Δεν ανέχεται το “γιες σερ” των διορισμένων που αποφασίζουν έργα ερήμην του οικοδεσπότη.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ διατηρώ επιφυλάξεις, αν ο κ. Νομάρχης επιλέγει και τον διπλωματικότερο δυνατό τρόπο αντίδρασης. Ζούμε σε πολιτικές περιόδους, που και αιρετοί αντιφρονούντες προς το κυβερνών κόμμα καταφέρνουν με ελιγμούς να εκπληρώνουν μέγα μέρος του κοινωφελούς σκοπού τους. Ο κ. Παπατόλιας, αρέσκεται στη μέθοδο του “δεν επαιτώ, απαιτώ”. Αυτό ενοχλεί την εξουσία και δεν θα πρέπει…
ΟΙ δημοσιογράφοι γνωρίζουν ότι ο νομάρχης βρέθηκε στο στόχαστρο τον τελευταίο καιρό -λειτουργούν ορθώς και συναισθηματικά και ουσιαστικά.
ΑΝ η μειοψηφία έτεινε χέρι βοηθείας προς τον επικεφαλής της πλειοψηφίας, τότε θα απολάμβανε και τα θετικά επίχειρα. Αποφεύγω να επεκταθώ σε μια δυσάρεστη συμμαχία των εντός προς τους επικριτές του κ. Παπατόλια. Κινδυνεύω να παρεξηγηθώ για μεροληπτική στάση και τάση.
ΧΩΡΙΣ αμφιβολία ορισμένοι επιχαίρουν για όσα ειπώθηκαν κατά των δημοσιογράφων. Ομως περισσότεροι θα επιδοκιμάσουν τη συλλογική διαμαρτυρία τους με την αποχώρηση από τη συνεδρίαση του νομαρχιακού συμβουλίου.
Η ΟΡΘΟΤΕΡΗ στάση είναι η καταδίκη κάθε σκέψης λογοκρισίας. Αρκετά δεινά υπέστη και υφίσταται ο Τύπος. Νόμοι που απειλούν τον δημοσιογράφο με απώλεια και της στοιχειώδους στέγης του από μια αγωγή δυσαρεστημένου, δεν πρέπει να βρίσκουν συμμάχους.
Η ΕΠΙΣΗΣ ορθή στάση είναι ο αυτοέλεγχος, η αυτολογοκρισία του δημοσιογράφου. Και ιδιαίτερα η σθεναρή στάση του -όσο είναι δυνατή- απέναντι στους εντολείς του.
ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΕ φαίνεται από τους επικριτές των δημοσιογράφων προχθές ότι το παρελθόν έχει διδάξει, πως άλλα κατέγραφε με τη γραφίδα του στο ρεπορτάζ ένας δημοσιογράφος και άλλα ο ίδιος αντίκριζε την επόμενη το πρωί στην εφημερίδα.
ΑΣ μη λησμονηθεί πάντως και η αδυναμία κάποιου αδικουμένου να αμυνθεί μέσω του Τύπου. Το
σύστημα περικλείει και περιπτώσεις, που ένα απαντητικό κείμενο θιγόμενου συρρικνώνεται μέχρι παραποίησης.
ΜΗ πυροβολείτε λοιπόν το δημοσιογράφο. Ιδιαίτερα αυτόν που διαφέρει από τους σταρ του κέντρου. Αυτόν που πασχίζει να μεταφέρει την αλήθεια. Και τις αμυδρές εξαιρέσεις, αν υπάρχουν, οφείλει να τις αντιμετωπίσει η επαγγελματική οργάνωση στην οποία ανήκουν.
ΑΥΤΗ που νομίζω ότι με ενδοενωσιακή επιτροπή δεοντολογίας -θα το επαναλάβω- θα αποτρέψει ορέξεις και για υποψία ακόμη “διαπαραταξιακής λογοκρισίας”. ΄Οσοι τη διανοήθηκαν, ελπίζω να μεταμελήθηκαν. Ή και να επιτιμήθηκαν απ΄ όσους είχαν λόγους να αποτρέψουν συνειρμούς εις βάρος του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, στον οποίο εκλεγμένος τοπικός ηγέτης είναι και ο εμπνευστής μιας τέτοιας πρότασης.
