Ο ημιυπαίθριος

Ο κύριος Δ. με πλησίασε με ύφος συνωμοτικό: «Επειδή το κράτος έχει ανάγκη από λεφτά, τακτοποιούνται οι ημιυπαίθριοι χώροι. Ο κύριος υπουργός προτίθεται να τους νομιμοποιήσει με ένα μικρό τίμημα. Ετοιμάσου. Σειρά μετά έχουν καταπατημένες εκτάσεις, αυθαίρετα και ό,τι βάλει ο νους σου. Ξέρω έναν τίμιο και σωστό επαγγελματία που αναλαμβάνει να διεκπεραιώνει τέτοιες υποθέσεις, χωρίς εσύ να χρειαστεί να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου».
Είναι αδύνατο να καταλάβετε τη χαρά μου στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης ή την ευχαρίστηση με την οποία βαθμιαία πείστηκα ότι το οικόπεδο δίπλα στη θάλασσα, που τόσο τυχαία αρπάχτηκε πριν από κάμποσα χρόνια, ήταν στην πραγματικότητα εξαρχής δικό μου και μόνο η τυπική επικύρωση εκ μέρους του κυρίου υπουργού απέμενε. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη την περίμενα. Η φύση αυτού του κράτους την καθιστούσε ζήτημα πέραν πάσης αμφιβολίας. Ωστόσο δεν αφέθηκα σε πανηγυρισμούς –τουλάχιστον όχι κατά τη διάρκεια που ο κομιστής της είδησης συνέχισε να με τιμά με τις εξηγήσεις του.
«…Και μετά από λίγον καιρό θα είναι όλο δικό σου», κατέληξε. Σε σχέση με αυτό ωθήθηκα από εκείνη την αγαθή σύνεση, η οποία αποτελεί ένα από τα κύριά μου χαρακτηριστικά. Αναλογίστηκα ότι πολλές δυσκολίες βρίσκονται στο δρόμο της επιβίωσής μου, τις οποίες μόνο μια συνεχής προσπάθεια από μέρους μου θα ήταν ικανή να υπερπηδήσει. Πολλοί, συλλογίστηκα, τείνουν να εκτιμούν τα αγαθά που έχουν στην κατοχή τους τόσο, ώστε να παραμένουν σ’ αυτά προσηλωμένοι, δίχως το μυαλό τους να σκέφτεται το μέλλον. Υπάρχουν παλιάνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο, που δεν θα δίσταζαν να στήσουν ολόκληρη πλεκτάνη εναντίον σου, αρκεί να επωφεληθούν. Τι γίνεται τότε; Απομένεις έρμαιο της σκληρής ζωής, χωρίς να έχεις τα μέσα να την αντιμετωπίσεις.
Κατόπιν παρομοίων σκέψεων μού άνοιξε η όρεξη και κοιτάζοντας τον κύριο Δ. κατάματα, θεώρησα σχετικώς κατάλληλη στιγμή να διατυπώσω μια ερώτηση: «Και αν στα πενήντα κρατικά στρέμματα δίπλα στο καταπατημένο οικόπεδό μου χτίσω δυο τρεις καλύβες, προλαβαίνω να νομιμοποιήσω κι αυτή την έκταση;». Ο κύριος Δ. πήρε φόρα και με κατέκλυσε με απαντήσεις: «Δεν υπάρχουν νόμοι τους οποίους δεν μπορείς να παρακάμψεις, αν διάφορα ποσά καταλήξουν στις κατάλληλες τσέπες και δεν υπάρχει ούτε ένας από τους αποδέκτες τέτοιων χρημάτων που να αρνηθεί να σε εξυπηρετήσει. Ξέρω έναν άλλο κύριο, εντιμότατο, ο οποίος αναλαμβάνει τη διεκπεραίωση παρόμοιων υποθέσεων. Σου χτίζει σε μια νύχτα ολόκληρο χωριό. Φυσικά επειδή ο χρόνος πιέζει και τα πράγματα πρέπει να γίνουν πολύ γρήγορα, θα πληρώσεις κάτι παραπάνω».
Κάτι παραπάνω! Αν είναι πενήντα τέσσερα κρατικά στρέμματα με φάτσα στη θάλασσα να γίνουν δικά μου σχεδόν τζάμπα, φυσικά και είμαι διατεθειμένος να πληρώσω μερικά έξτρα πουρμπουάρ δεξιά κι αριστερά! Έχοντας διευθετήσει τα προκαταρκτικά, έδωσα στον κύριο Δ. το ακριβές στίγμα τής προς νομιμοποίηση έκτασης και κατόπιν του έδωσα το χέρι μου. Οι φίλοι σε κάτι τέτοιες στιγμές φαίνονται. Ο κύριος Δ. βιάστηκε να αναχωρήσει, για να αναθέσει την υπόθεσή μου στους γνωστούς του.
Γνωρίζω ότι πολλοί θα έχουν την τάση να με κατηγορήσουν που μιλώ με τρόπο τόσο απροκάλυπτο για μια τέτοια υπόθεση. Θεωρείται ότι δεν πρέπει κανείς να υπεισέρχεται με περισσότερη λεπτομέρεια στις λεπτομέρειες ενός συμβάντος μέσω του οποίου θα αντλήσει έσοδα από το πουθενά. Λυπάμαι που δεν μπορώ να απαντήσω εκτενώς. Μια νύξη είναι η μόνη απάντηση που μου επιτρέπεται να δώσω. Κατά καιρούς στη χώρα μας κάθε αυθαιρεσία συγχωρείται, κάθε παρανομία αίρεται –αλλά κατόπιν συλλογισμού το θεωρώ ασφαλέστερο να μην προσθέσω άλλα.