Οι φαύλοι

Η δήωση κι η αρπαγή είναι οι αρετές των σύγχρονων πολιτικών που δίνουν φτερά στη σταδιοδρομία τους. Τα τελευταία χρόνια η όρεξή τους μεγάλωσε τόσο, ώστε κάμποσες απ’ τις πράξεις τους έγιναν πασίγνωστες σε όλη τη χώρα. Οι τσαγκάρηδες και οι μπαλωματήδες, στους οποίους για να φτάσουν οι ειδήσεις έπρεπε πρώτα να ανατείλει ο ήλιος απ’ τη δύση, μάθαιναν επιτέλους τις πράξεις των κυβερνητών τους.
Ο κόσμος της εργασίας κρατεί τα ήθη με αυστηρότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πιο ενάρετοι από όσους τους κυβερνούν. Κι αυτό το αποδίνουν σε διάφορους λόγους: στην αγωγή που προσφέρει η ζωή σε κείνους που βγάζουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα τους, την απλότητα του βίου τους, το ήθος που τους εμφύσησαν οι πατέρες τους. Η διαφθορά των κυβερνητών τους είναι ένα γεγονός που εκφεύγει των παραστάσεών τους γι’ αυτό και κάθε εξήγηση γίνεται δεκτή. Ο καθηγητής Gutenberg για παράδειγμα ισχυρίζεται ότι η διαφθορά των πολιτικών στηρίζεται αποκλειστικά στην ακόρεστη δίψα τους για πλούτο κι εξουσία. «Ένας πολιτικός, λέει σε ένα σοφό του άρθρο στην πολυτελή έκδοση της Ακαδημίας “Ηθική και Πολιτική”, ένας πολιτικός δεν θεωρείται επιτυχημένος παρά μόνον όταν ενθυλακώνει διάφορα ποσά που ανέρχονται στο 10% του προϋπολογισμού κάθε δημοσίου έργου ή προμήθειας. Όταν το ποσοστό ανεβαίνει στο 15% η πολιτική του ισχυροποίηση γίνεται σφοδρή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κεφάλαιο, αφού βρήκε τον άνθρωπό του, τον στηρίζει με κάθε τρόπο, για τούτο και κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιοι δεκαετίες. Τέλος από τον τρόπο με τον οποίο θα αποκρυβούν από το λαό τέτοιου είδους πράξεις εξαρτάται ο σεβασμός των πολιτών και κυρίως των ψηφοφόρων του κόμματός του καθώς και οι αμοιβαίες διασυνδέσεις του τόσο με το κεφάλαιο, όσο και με τα ανώτερα πολιτικά κλιμάκια της παράταξής του. Συνεπώς καθώς κάθε πολιτικός δεν σταδιοδρομεί ούτε και νιώθει ασφαλής αν δεν παίρνει μίζες, συνάγεται ότι δεν μπορεί να είναι πολιτικός, αν δεν διψά για πλούτο κι εξουσία, αν δηλαδή δεν είναι διεφθαρμένος».
Τα συμπεράσματα αυτά βεβαίως δεν υιοθετήθηκαν στο σύνολό τους. Παρατηρήθηκε πως ακόμα και στα ήσσονος σημασίας σκάνδαλα το ποσοστό της μίζας κάθε φορά ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο από ό,τι σημείωσε ο σοφός καθηγητής. Όσο για τα υπόλοιπα ο ισχυρισμός ότι η νομή της εξουσίας γίνεται πάντα από τους ίδιους και τους ίδιους είναι απατηλός. Μια τέτοια ψευδής εντύπωση δημιουργείται, γιατί είναι μακροχρόνια τα τεστ στα οποία υποβάλλονται οι νέοι πολιτικοί, προκειμένου να εισέλθουν στο κλαμπ των πατενταρισμένων διεφθαρμένων. Ό,τι όμως και αν συμβαίνει, ο λαός άρχισε να μουρμουρίζει και να καταφέρεται εναντίον των κυβερνητών του και να φωνάζει ότι εξ αιτίας τους δεν βλέπει ποτέ μια άσπρη μέρα. Βέβαια αυτό δεν είναι κίνδυνος για τους πολιτικούς ακόμα, αλλά μπορεί να γίνει.
Για την ώρα ο κίνδυνος γι’ αυτούς δεν είναι πουθενά αλλά κρύβεται παντού. Η πλειοψηφία κλείνει άρον άρον τη Βουλή και οι πολιτικάντηδες γίνονται αμέσως περισσότερο θρασείς. Κάποιοι από αυτούς με περισσότερη φινέτσα αποδίδουν το μισοξύπνημα του λαού από το λήθαργο στην υπερβολική αδεξιότητα ορισμένων μελών του υπουργικού συμβουλίου. Τα ονόματα των τελευταίων, ανακατεμένα με τα σκάνδαλα, γεμίζουν τις τηλεοράσεις, πετούν στις συζητήσεις με ελευθέριο περιεχόμενο των καφενείων και των δρόμων, ξεσπούν στις εφημερίδες με πύρινα γράμματα. Κανείς από τον κόσμο της εργασίας δεν θεωρεί τους κυβερνήτες του ανεύθυνους για τη φαυλότητα που επικρατεί. Έχουν ήδη σχηματίσει κακή ιδέα για το σινάφι τους και ο σεβασμός για τους πολιτικούς έχει μειωθεί. Αρχίζει να δημιουργείται μια αναταραχή. Κατά τη γενική αντίληψη ποτέ οι πολιτικοί δε φανερώθηκαν τόσο πολύ γελοίοι, τόσο απαξιωμένοι, όσο σ’ αυτήν την αξιοθρήνητη περίοδο.