Εως και 62 χρόνια διαφοράς θα έχουν στο μέλλον νηπιαγωγοί και 5χρονοι μαθητές τους
Σχεδόν με το… μπαστούνι στις αίθουσες διδασκαλίας, στέλνει τους εκπαιδευτικούς, το νέο ασφαλιστικό. Σύνταξη σε ηλικία 62 και 67 ετών, σημαίνει ότι μαθητές και κυρίως νήπια, θα έχουν απέναντί τους δασκάλους και νηπιαγωγούς, που δεν θα τους χωρίζει απλώς το περιβόητο… χάσμα των γενεών. Η διαφορά ηλικίας που θα τους χωρίζει θα είναι ακόμη και 62 χρόνια! Αν δει κανείς με τα μάτια ενός 5χρονου παιδιού, θα έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που ηλικιακά θα μπορούσε να είναι ο παππούς ή η γιαγιά του…
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
Σύμφωνα με το νέο ασφαλιστικό μετά την 1η Ιανουαρίου 2022, δεν θα ισχύουν οι μεταβατικές διατάξεις για τη θεμελίωση δικαιώματος σύνταξης των εκπαιδευτικών. Αυτό σημαίνει ότι υποχρεωτικά οι εκπαιδευτικοί θα συνταξιοδοτούνται είτε σε ηλικία 67 ετών, είτε με τη συμπλήρωση 40 ετών υπηρεσίας στα σχολεία και του 62ου έτους της ηλικίας τους.
Νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, θα… γερνούν μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Και μαθητές δεν θα έχουν απέναντί τους στην έδρα, το δάσκαλό τους, αλλά έναν άνθρωπο με τον οποίο θα έχουν διαφορά κατά έως και 62 χρόνια στο νηπιαγωγείο και κατά 50 χρόνια κατά μέσο όρο στο δημοτικό ή το γυμνάσιο.
Όπως αναφέρει ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Μαγνησίας, Αποστόλης Μούσιος, ήδη το εκπαιδευτικό δυναμικό δεν ανανεώνεται τα τελευταία χρόνια. «Εδώ και εννέα χρόνια δεν έχουν γίνει μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών. Προσλήφθηκαν μόνο 235 εκπαιδευτικοί- επιτυχόντες του ΑΣΕΠ του 2008 όταν την ίδια ώρα στη σύνταξη βγήκαν 15.000 εκπαιδευτικοί και σε έρευνα του 2014 είχαν αποτυπωθεί 18.000 κενά σε όλη τη χώρα», αναφέρει ο κ. Μούσιος.
«Σε βάθος χρόνου, το εκπαιδευτικό δυναμικό που θα βρίσκεται στις τάξεις θα είναι μεγάλης ηλικίας. Δάσκαλοι θα έχουν μεγάλη ηλικιακή απόσταση με τα παιδιά. Δεν έχει γίνει κάποια έρευνα τι συνεπάγεται αυτό. Το σίγουρο είναι ότι θα υπάρχει χάσμα… γενεών. Σε χώρες της Ευρώπης, υπάρχουν ειδικές ρυθμίσεις για εκπαιδευτικούς», επισημαίνει πρόεδρος των δασκάλων.
«Να η γιαγιά μας η καλή»
Η μεγάλη διαφορά ηλικίας, μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, θα είναι περισσότερο έντονη όσο πιο μικρή είναι η βαθμίδα εκπαίδευσης.
«Θα μας βλέπουν τα νήπια και θα λένε: να ήρθε η γιαγιά μας η καλή να μας πει ένα παραμύθι», περιγράφει την… εικόνα του μέλλοντος η νηπιαγωγός, Αποστολία Μπέκα.
Σύμφωνα με την ίδια, το πρόγραμμα ενός νηπιαγωγού είναι απαιτητικό. «Φοράμε φόρμες και αθλητικά και παίζουμε με τα παιδιά. Καθόμαστε στις τάξεις σε χαμηλά καρεκλάκια. Συμμετέχουμε σε δράσεις περιβαλλοντικές. Σε προγράμματα. Κάνουμε κατασκευές. Δεν είμαστε πίσω από μία έδρα. Κι όσο μεγαλώνεις, οι φυσικές αντοχές μειώνονται. Πώς θα είμαστε σε ηλικία 67 ετών στα νηπιαγωγεία;», διερωτάται η κ. Μπέκα.
«Σήμερα, πλησιάζουμε τα παιδιά παίζουμε μαζί τους. Πώς μας βλέπουν όταν φθάσουμε στα 60; Θα μας πλησιάζουν; Πλέον οι απαιτήσεις στο νηπιαγωγείο, όπου τα παιδιά παίρνουν την πρώτη εκπαίδευση, έχουν αυξηθεί. Αν θες ένα σοβαρό σχολείο, φροντίζεις γι’ αυτό. Αν η απάντηση είναι όμως ότι θέλουμε απλώς έναν εκπαιδευτικό στην τάξη για να τον έχουμε, τότε δεν έχουμε σοβαρή εκπαίδευση», προσθέτει η ίδια.
Παιχνίδι στα 67;
«Το νηπιαγωγείο απαιτεί ενέργεια, υπομονή, όρεξη, σωματικές αντοχές. Όλα αυτά μειώνονται όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος», αναφέρει η νηπιαγωγός Αντιγόνη Χαβδατούρη.
«Το νηπιαγωγείο είναι κυρίως παιχνίδι. Ο νηπιαγωγός καλείται να παίξει κουκλοθέατρο, να τρέξει με τα παιδιά, να χοροπηδήσει, να καθίσει κάτω. Αν μείνουμε μέχρι τα 67 στις αίθουσες, τα παιδιά θα μας βλέπουν σαν γιαγιάδες», προσθέτει η ίδια.
Η κ. Χαβδατούρη, υπηρετεί σε νηπιαγωγείο στη Σκιάθο. «Ούτε που το σκέφτομαι καν ότι θα χρειάζεται συν τοις άλλοις να μετακινούμε κιόλας για να βρίσκομαι στην αίθουσα, σε τέτοια ηλικία», λέει.
«Θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη. Να υπηρετούμε στην εκπαίδευση από άλλο πόστο. Να αισθανόμαστε παραγωγικοί. Και πάνω απ’ όλα να μη νιώθουμε άσχημα ότι δεν μπορούμε να προσφέρουμε, επειδή στην ηλικία που θα είμαστε δεν θα μπορούμε να τρέξουμε ή να καθίσουμε στο χαμηλό καρεκλάκι», υπογραμμίζει η ίδια.
