Ο προϊστάμενος της Εφορίας έβηξε. Ύστερα ξαναέβηξε. Παρέμεινε αρκετά λεπτά σε αμηχανία και του χρειάστηκε πολλή ώρα να βλέπει πάλι γύρω του και ν’ ακούει: τέτοια ήταν η σύγχυση που του προκάλεσε το αναπάντεχο τούτο βήξιμο. Χούφτωσε προσεκτικά το μέτωπό του να δει αν έχει πυρετό. «Αυτό είναι, μάλιστα, αυτό είναι!» είπε και ξαναείπε από μέσα του «σίγουρα έχω δέκατα, μάλλον έχω κολλήσει γρίπη!». Ο προϊστάμενος κόντεψε να πέσει από την περιστρεφόμενη καρέκλα του από την τρομάρα.
Τίποτε όμως δεν διαρκεί αιώνια και γι’ αυτό στο επόμενο λεπτό η πιθανότητα να έχει προσβληθεί από την αρρώστια τού φάνηκε μεγαλύτερη, στο τρίτο λεπτό δυνάμωσε ακόμα περισσότερο και, τελικά, αναμίχτηκε με όλα όσα είχε διαβάσει το πρωί στην εφημερίδα, έτσι ώστε η συνηθισμένη παροιμιώδης ψυχραιμία του πήγε περίπατο κι η πιθανότητα μετατράπηκε σε βεβαιότητα. Ο προϊστάμενος άρχισε να σκέφτεται πως η υπόθεση αυτή μόλις άρχιζε: κόλλησε γρίπη, έπρεπε όμως και να γιατρευτεί, τα πράγματα να γίνουν όπως πρώτα. «Κι αν δε γιατρευτώ;» αναρωτήθηκε.
Απ’ αυτή την ερώτηση και μόνο που έκανε στον εαυτό του ο προϊστάμενος ένιωσε να του κόβονται τα πόδια. Με έναν φόβο που ο καθένας μπορεί να καταλάβει όρμησε στην τουαλέτα και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη για να εξετάσει προσεκτικότερα την όψη του. Τα χέρια του έτρεμαν. Διστακτικά πασπάτεψε το πρόσωπό του. Τι φρίκη! Του φάνηκε ζεστότερο!… Έβγαλε τη γλώσσα και την κοίταξε με προσοχή. Θεέ μου! Σε μια ακρούλα τού φάνηκε να ασπρίζει! «Έλα, έλα, λοιπόν! Ησύχασε, βλάκα!» είπε στον εαυτό του. Μα ο εαυτός του, σα να ήταν κάποιος άλλος, δεν τον υπάκουε και η όψη του όλο φούντωνε, μέχρι που τα αυτιά του έγιναν κατακόκκινα σαν παντζάρια. «Γίνεται να μη γιατρευτώ;» φώναξε πανικόβλητος.
Βγήκε απ’ την τουαλέτα, έφτασε τρεκλίζοντας στο γραφείο του και πήρε τηλέφωνο το γιατρό. Ο γιατρός αυτός τού χρώσταγε ευγνωμοσύνη που τον ξαλάφρωσε από κάτι δυσάρεστες φορολογικές υποχρεώσεις, γι’ αυτό και ήρθε αμέσως. Ρώτησε τον προϊστάμενο πριν πόση ώρα διαπίστωσε πως έχει γρίπη, σήκωσε το πρόσωπό του από το πηγούνι και κοίταξε το στόμα του κι αφού τον συμβούλεψε να ανασαίνει βαθιά, τον ακροάστηκε. Μετά του είπε να γείρει προς τα πίσω και ψαχουλεύοντας την κοιλιά του είπε: «Χμ!». Τον διέταξε μετά να μην αναπνέει, χτύπησε την κοιλιά με τα δυο δάχτυλα, ξαναείπε «Χμ!» και έβαλε το στηθοσκόπιο στην τσάντα.
«Γιατρέ μου, θα πεθάνω;» ρώτησε συντριμμένος ο προϊστάμενος της Εφορίας. «Πιστέψτε με» είπε ο γιατρός με φωνή ούτε δυνατή ούτε χαμηλή, αλλά πολύ πειστική και υποβλητική «η κατάστασή σας δεν εμπνέει ανησυχία, αλλά για κάθε ενδεχόμενο πρέπει να έχουμε το νου μας. Είναι αλήθεια πως με εξυπηρετήσατε στο παρελθόν και είμαι βέβαιος πως το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον. Γι’ αυτό θα σας κουράρω ο ίδιος επί καθημερινής βάσεως. Στο μεταξύ να τηρείτε τους κανόνες υγιεινής, όπως τους ακούτε στην τηλεόραση». «Κάντε μου τη χάρη» είπε με ικετευτική φωνή ο προϊστάμενος, «δεν υπάρχει κανένα μέσον; Βάλτε με στην Εντατική να σώσω τη ζωή μου. Σχετικά με την ευγνωμοσύνη μου για τις ενέργειές σας, να είστε σίγουρος, πως εφ’ όσον γιατρευτώ, θα σας απαλλάξω από τις φορολογικές υποχρεώσεις σας εφ’ όρου ζωής». «Σύμφωνοι!» είπε ο γιατρός και έφυγε, κρατώντας με αξιοπρέπεια την τσάντα του.
Πανικός
