Δεν υπάρχει πιο δύσκολο συναίσθημα, να επιστρέφεις από τις καλοκαιρινές διακοπές πίσω στην εργασία. Οσοι τουλάχιστον για φέτος βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, καταλαβαίνουν απόλυτα τι θέλω να πω.
Δεν ξέρω κατά πόσο γεμίζουν ή αδειάζουν οι μπαταρίες στις διακοπές. Προτιμάμε οι περισσότεροι να ταξιδέψουμε μακριά, να βρούμε μαγικούς και ήρεμους τόπους στα κυκλαδίτικα νησιά ή στα νησιά του Ιονίου. Και όμως ο παράδεισος πιθανόν να μην απέχει και πολύ από τον ουράνιο βρίσκεται δίπλα μας. Πού; Περιμένετε και θα διαβάσετε.
Και εξηγούμαι. Μόλις πριν από μερικές ημέρες τετραμελής οικογένεια πραγματοποίησε τις καλοκαιρινές της διακοπές σε νησί του Ιουνίου. Πανέμορφο νησί η Κεφαλονιά, με υπέροχες παραλίες, όπως η Αγία Ευθυμία και η Αντίσαμος. Ξακουστές, όπως ο Μύρτος σε όλη την Ευρώπη, και πανέμορφα χωριά τα οποία προκαλούν τέρψη σε οφθαλμό και ψυχή. Δεν θα διαφωνήσουμε.
Αλλά, αγαπητοί μου, μόλις χθες η ίδια τετραμελής οικογένεια που ταξίδεψε στην Κεφαλονιά βρέθηκε σε μια παραλία του Πηλίου και συγκεκριμένα στους Αγίους Σαράντα της Μακρυράχης (είχε να μεταβεί εκεί καμιά δεκαριά χρόνια) έμεινε στήλη άλατος. Η ομορφιά τής εν λόγω παραλίας, η οποία είναι μία από τις δέκα και πλέον παραλίες που βρίσκονται δεξιά και αριστερά, με πράσινα και γαλανά νερά διάφανα σαν κρύσταλλο, αμμουδιά χωρίς τέλος, παρθένος τόπος που η φαντασία ελεύθερη περιπλανιέται και αφήνει τις αχνές της πατημασιές πάνω στη χρυσή άμμο, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια.
Ανάλογη είναι και η εικόνα και των πιο πέρα για να μην αδικήσω καμιά. Θα προσθέσω και κάτι που προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην οικογένεια. Τους υπαλλήλους του Δήμου Ζαγοράς, που με τη θερμοκρασία να βρίσκεται στα ύψη, να «παλεύουν» με οδηγούς και αυτοκίνητα, προκειμένου να τους τακτοποιήσουν, ώστε να μην υπάρξει κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Και όταν κατεβαίνεις τελικά την παραλία, αυτό το πράσινο του Αιγαίου με το πράσινο του Πηλίου, σε σαγηνεύουν.
Συχνά – πυκνά ακούμε τους ανθρώπους της Μαγνησίας που ασχολούνται στο τομέα του τουρισμού να τονίζουν τα κάλλη του Πηλίου τόσο από την πλευρά του Αιγαίου, όσο και του Παγασητικού. Και τα προσπερνάμε «αβρόχοις ποσί». Δεν είναι όμως έτσι.
Το μεγάλο τουριστικό όπλο της Μαγνησίας, που είναι το Πήλιο και τα Νησιά των Βορείων Σποράδων, θα πρέπει να προσεχθούν ως κόρη οφθαλμού. Τόσο σε επίπεδο φυσιογνωμίας, όσο σε επίπεδο προσφοράς υπηρεσιών. Αποτελούν ίσως την καλύτερη λύση διακοπών για την χώρα μας και είναι αληθές αυτό.
Και εμείς τόσο τυχεροί, αλλά δυστυχώς δεν το έχουμε αντιληφθεί.
Γιατί έχουμε τη χαρά να βρισκόμαστε σε μισή ώρα στο βουνό και σε άλλη μισή ώρα στο Αιγαίο ή στον Παγασητικό. Χιλιοειπωμένο αλλά…
Μακάρι να καταλάβουμε τον θησαυρό που έχουμε δίπλα μας. Αλλά καλύτερα θα ήταν να το αντιληφθεί και η Περιφέρεια Θεσσαλίας και να χρηματοδοτήσει επιτέλους το οδικό κύκλωμα του Πηλίου, που θα κάνει τις μετακινήσεις ευκολότερες, ασφαλέστερες και γρηγορότερες.
Γιατί νομίζω ότι τόσο η Νομαρχία Μαγνησίας, όσο και οι δήμοι του Πηλίου τον δρόμο τους τον έχουν βρει.
Αλλοι τον ψάχνουν…
