Θα τα καταφέρει η ελληνική οικονομία; Αυτό είναι το ερώτημα και πρέπει να απασχολεί όλους μας και όχι μόνο όσους ασχολούνται με τα οικονομικά ή λόγω της εμπλοκής τους στο μεγάλο κύκλο που κάνει το χρήμα (έμποροι, επιχειρηματίες κ.λ.π.) παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο. Διότι η κατάρρευση θα μας πάρει μπάλα όλους μας. Φυσικά και εκείνους που νομίζουν ότι επειδή δεν έχουν τραβήγματα με Τράπεζες, δεν χρωστάνε και δεν δανείζονται, η ιστορία δεν τους αφορά. Με το χρέος που έχουμε ως χώρα, όλοι μας χρωστάμε.
Συνολικά σήμερα το ελληνικό χρέος αγγίζει τα 302 δισ. ευρώ. Οσα χρωστάει η Κίνα και η Ρωσία, αν αυτό μας λέει κάτι, ή περίπου τέσσερις φορές περισσότερα από όσο κοστολογήθηκε η ζημιά της χώρας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στα 70 δισ. ευρώ είναι το ύψος των πολεμικών αποζημιώσεων), αν η σύγκριση βοηθάει να βγάλουμε πιο εύκολα κάποια συμπεράσματα.
Το γιατί χρωστάμε τόσα πολλά, είναι μία άλλη δυσάρεστη ιστορία, για την οποία οι πάντες έχουν την ευθύνη τους. Οχι μόνο οι κυβερνώντες, διαχρονικά, ούτε μόνο οι επιχειρηματίες που πήραν τα δάνεια για επενδύσεις και τα «επένδυσαν» αλλού. Φταίμε και όλοι μας, επειδή μπήκαμε με τη θέλησή μας σε ένα αταίριαστο με τις οικονομικές αντοχές μας καταναλωτικό μοντέλο, αλλά και επειδή θεωρούσαμε ότι απέχει χρονικά από μας η στιγμή που η κατάσταση τεχνητής ευμάρειας θα ανατρεπόταν. Ακόμη και σήμερα θεωρούμε εύκολο και διαχειρίσιμο ένα δανειάκι από την Τράπεζα για τον οποιοδήποτε λόγο.
Το γιατί δεν πήγαν οι πόροι για να μειωθεί το χρέος, είναι μία δεύτερη ιστορία με πολλά ερωτηματικά. Όταν υπήρχε ο χρόνος και η δυνατότητα να μαζευτούν τα ανοίγματα, πριν φθάσουν να γίνουν η μαύρη τρύπα που απειλεί να μας καταπιεί, οι κυβερνήσεις κοιτούσαν το πολιτικό τους όφελος, μεταθέτοντας για αργότερα τη λήψη αποφάσεων.
Τρέχουμε για αύξηση των εσόδων με νέες φορολογίες και με προώθηση των αποκρατικοποιήσεων, κάτι που πάντα αποτελούσε την «καραμέλα» για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και την ανάγκη να βρούμε χρήματα. Στην προηγούμενη δεκαετία οι αποκρατικοποιήσεις απέδωσαν 17,4 δισ. ευρώ στα δημόσια ταμεία. Την ίδια περίοδο οι ανάγκες πληρωμών του δημοσίου που έπρεπε να καλυφθούν (και έγινε δανεισμός) ήταν 17 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα όμως δεν καλύφθηκε. Από τα 17,4 δισ. μόνο τα τρία δισ. δαπανήθηκαν για να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος. Τα υπόλοιπα ήταν για τις «ειδικές» πολιτικές των υπουργείων, για τις επιδοτήσεις που πήραμε, όσοι πήραμε, για την ικανοποίηση φιλίων αιτημάτων, αλλά και για τις φούσκες των Ολυμπιακών Αγώνων, που τώρα μαθαίνουμε πώς τους πληρώναμε.
Ολοι μας είμαστε χρεωμένοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε
