Στην αρχή, ακούγοντας και διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ, τις δηλώσεις και τις αναφορές, νομίσαμε ότι η ενασχόληση των λοιπών Ευρωπαίων με την ελληνική οικονομία ήταν για να βρουν τρόπους να μας βοηθήσουν εμπράκτως. Ότι τα στοιχεία αυτοκριτικής για το ρόλο της ευρωζώνης από τους μεγαλοσχήμονες θα οδηγούσαν σε κάποια «πακέτα» έκτακτης βοήθειας, όπως άλλωστε επιβάλλει και η συνθήκη της Λισσαβόνας, για τη συγκρότηση αυτής της ευρωπαϊκής συμπολιτείας της αλληλεγγύης και της κοινής αντιμετώπισης των ευρωπαϊκών θεμάτων. Διότι, αφού μιλάμε για κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή άμυνα κοινά πολιτικά όργανα, δεν θα ’πρεπε να μιλάμε και για κοινή οικονομία; Εστω για κοινή στάση απέναντι στα οικονομικά προβλήματα;
Χθες, για παράδειγμα, διαβάζοντας ότι ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ έκανε λόγο για «σοβαρή αμέλεια της Ευρωζώνης σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας», η σκέψη που δημιουργείται είναι ότι αναγνωρίζει πως κακώς δεν βοηθήθηκε η χώρα μας.
Τελικά τα πράγμα είναι εντελώς ανάποδα. Η αυτοκριτική αφορά στην έλλειψη έγκαιρης λήψης αυστηρών περιοριστικών μέτρων από… προχθές. Όταν υπήρχαν τα πρώτα δείγματα. Η δε βοήθεια έχει να κάνει όχι με κάποιο σωτήριο «πακέτο», αλλά με συμβουλές για περικοπές, με προγράμματα περιορισμού των δαπανών ακόμη και για μισθούς ή συντάξεις, με επόπτες και ελεγκτές τη δημόσιας (δηλαδή της εθνικής) οικονομίας μας. Τώρα, αν αυτά ερμηνεύονται από το Μάαστριχτ και τη Λισσαβόνα, αυτοί θα ξέρουν καλύτερα.
Εμείς τώρα. Αποδεχόμενοι, θέλουμε δεν θέλουμε, τα παραπάνω και κυρίως τη δικαιοδοσία άλλων να καθορίζουν την οικονομική μας πολιτική, αποδεχόμαστε και το χαρακτήρα ή την κατεύθυνση θα έχουν τα πρόσθετα μέτρα που θα μας «προτείνουν». Αν δεν αποφασίσουν αύριο και μεθαύριο την οικονομική μας στήριξη (διότι με την ηθική μόνο δεν γεμίζουν ούτε τα ταμεία ούτε τα στομάχια), θα αποφασίσουν την ένταση των περικοπών και των εισπράξεων. Το ερώτημα είναι, θα υπάρξει η πολιτική γενναιότητα αυτά να κατευθυνθούν προς εκείνους που πραγματικά κατέχουν τον πλούτο; Εκείνους που ευθύνονται κυρίως για τα 30 δισ. της φοροδιαφυγής, όπως μας λένε;
Παράλληλα, με την αποδοχή της «ευρωπαϊκής επιτροπείας» στην οικονομία, είναι σα να αποδεχόμαστε και τις επιπτώσεις σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, με τι ηθικό και πολιτικό ανάστημα θα υπερασπιστούμε τις εθνικές μας θέσεις, την περίφημη «εθνική κόκκινη γραμμή», στην Ευρώπη; Με τι φωνή θα εγείρουμε τις όποιες αντιρρήσεις μας στις κουβέντες και κυρίως στις ψηφοφορίες που θα αφορούν στους γείτονες (τους πάνω και τους δίπλα μας);
