Τώρα, μάλιστα, μας υποχρέωσαν

Τι λες βρε παιδί μου, ώστε όλοι αυτοί στηρίζουν, επικροτούν και επαυξάνουν τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, δηλαδή τις νέες θυσίες του ελληνικού λαού; Ε, τότε τι άλλο θέλουμε; Εδώ πάει το «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο» που έλεγε η μάνα μου, αφού έτσι κι αλλιώς καμιά διάθεση για προσφορά… ψωμιού δεν εκδηλώνεται.
Αφού τα φέρανε από δω, τα φέρανε από κει, στη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. στο τέλος τραγούδησε το «νιξ φαΐ» ο κ. Σόιμπλε, θησαυροφύλαξ της φίλης μας της Άνγκελα, με δεύτερη φωνή αυστριακή και μπάσο ολλανδικό, οπότε βγήκε απλώς ο μαέστρος της Ευρωζώνης κ. Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ να πει ότι:
«Το Eurogroup, η Κομισιόν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποστηρίζουν πλήρως τα μέτρα που έχει λάβει η ελληνική κυβέρνηση και πιστεύουμε ότι θα ενισχύσουν και την εμπιστοσύνη των αγορών».
Με απλά λόγια μας παραπέμπουν στην… κατανόηση των αγορών, δηλαδή των κερδοσκόπων, τους οποίους… απειλούν ότι «αν χρειασθεί» μπορεί και να βρεθεί τρόπος να μας στηρίξουν, αλλά αυτό θα συζητηθεί στην επόμενη, ίσως και στην… μεθεπόμενη Σύνοδο Κορυφής. Και τα κάναν πάνω τους- με το συμπάθιο- από το φόβο τους οι κερδοσκόποι. Τόσο που προβλέπω από δω και πέρα να κυκλοφορούν με πάνες ακράτειας ο Πόλσον, ο Σόρος και όμοιοι τους.
Και μέσα από αυτό το ευρωπαϊκό φωνητικό μαδριγάλι άκουσα τον ολλανδικό λαρυγγισμό του Γιαν Κέες ντε Γιάγκερ που τραγουδούσε ότι «ενδεχόμενη βοήθεια (π.χ. δάνεια) θα δίνεται στο πρότυπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».
Εδώ πάει μια άλλη παροιμία από αυτές που μου έμαθε η μανούλα μου: Όταν χτυπάνε την πόρτα σου για βοήθεια, δώσε ό,τι μπορεί και μη παριστάνεις τον συμβουλάτορα που δείχνει τους δρόμους στους ζητιάνους. Τους ξέρουν από μόνοι τους δρόμους, δεν περιμένουν να τους τους δείξεις εσύ.
Το ερώτημα είναι κ. Πρόεδρε αν εμείς, που καταντήσαμε κράτος-επαίτης, τους ξέρουμε πράγματι τους δρόμους. Και αν ναι, τότε για το «ονόρε» ποιου δεν παίρνουμε τα προσφερόμενα 25 δισ. του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αφού τα μέτρα που επιβάλλετε είναι ακριβώς αυτά που ζητάει, ίσως και λίγο αυστηρότερα; Ως πότε θα μας παίζουν μπαλάκι οι «μια ευρωπαϊκή οικογένεια είμαστε» στα καλά αλλά… ξεπαρεού στα δύσκολα;