Με την εκπλήρωση ενός ιστορικού χρέους προς τη Δράκεια και τους κατοίκους της, τη δημιουργία του Χώρου Μνήμης «Δράκεια 18.12.1943», τιμήθηκε φέτος από το Δήμο Βόλου η τραγική επέτειος της συμπλήρωσης 70 χρόνων από το «Ολοκαύτωμα» της Δράκειας. Ημέρα μνήμης για τους νεκρούς, αλλά και στοχασμού για τις ολέθριες συνέπειες της ναζιστικής θηριωδίας και για την ανάγκη να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα στο μέλλον τέτοια βαρβαρότητα, χαρακτήρισε τη 18η Δεκεμβρίου ο Δήμαρχος Βόλου κ.Πάνος Σκοτινιώτης, ο οποίος παραβρέθηκε στο σύνολο των εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο μαρτυρικό χωριό, με την καθολική συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας.
Το διήμερο αφιέρωμα που οργανώθηκε από το Δήμο Βόλου, με ευθύνη της Αντιδημαρχίας Αγριάς – Αρτέμιδος και σε συνεργασία με την Τοπική Κοινότητα Δράκειας, ξεκίνησε με την επιβλητική και συγκινητική λαμπαδηδρομία μνήμης, αμέσως μετά τον εσπερινό του Αγίου Μοδέστου την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου.
Στο χαιρετισμό του, ο κ.Σκοτινιώτης επισήμανε μεταξύ άλλων ότι ο Δήμος Βόλου συμμετέχει ενεργά στο Δ.Σ. του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, το οποίο πρωτίστως διεκδικεί την απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα, τις λεγόμενες γερμανικές αποζημιώσεις. Υπογράμμισε, παράλληλα, την ανάγκη να προστατευθεί η δημοκρατία από φαινόμενα κοινωνικής βίας, ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Αγώνας διεκδίκησης κι όχι εκδίκησης
Ακολούθησε ο χαιρετισμός του Αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλίας κ.Γιώργου Καλτσογιάννη και οι τοποθετήσεις των ειδικών ομιλητών κ.Αριστομένη Συγγελάκη, Οδοντίατρου MSc, Πολιτικού Επιστήμονα MSc, μέλους της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της κ.Χριστίνας Σταμούλη, Νομικού, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Ο κ.Συγγελάκης τόνισε μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα απ’ όλες τις χώρες κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με την τρομοκρατία της πείνας και την τρομοκρατία των ολοκαυτωμάτων να αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους. Κι όμως, τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα δεν έχουν αποζημιωθεί ακόμα. Το ζήτημα παραμένει ανοιχτό, καθώς η χώρα μας, παρά τις αδυναμίες που επέδειξε, ουδέποτε έχει παραιτηθεί των νόμιμων αξιώσεών της. «Ο αγώνας μας είναι αγώνας διεκδίκησης κι όχι εκδίκησης», υπογράμμισε ο ομιλητής.
Από την πλευρά της, η κ. Σταμούλη αναφέρθηκε στην νομική διάσταση του θέματος, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι η άσκηση αγωγής για τη διεκδίκηση ατομικών αποζημιώσεων από τα εγκλήματα των στρατευμάτων κατοχής, ήταν μια πρωτότυπη νομική ιδέα του Γιάννη Σταμούλη. Το 1995 συνέταξε και κατέθεσε αγωγή εναντίον της Γερμανίας, κάτι που δεν είχε ξανατολμήσει κανείς. «Κατά παγκόσμια νομική πρωτοτυπία κρίθηκε από Δικαστήριο ότι κράτος, του οποίου τα όργανα παραβιάζουν το ανθρωπιστικό δίκαιο, οφείλει αποζημίωση στα θύματα. Η απόφαση αυτή επικυρώθηκε το 2000 από την Ολομέλεια του Αρειου Πάγου. Όμως την τόλμη που έδειξε τότε η ελληνική Δικαιοσύνη, δεν τη ζήλεψε καμιά ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Η ιστορική απόφαση 137/1997 παραμένει ακόμη ανεκτέλεστη, καθώς οι Έλληνες υπουργοί Δικαιοσύνης δεν δίνουν την απαραίτητη άδεια για να εκτελεστεί».
Πάνω από το ιστορικό καφενείο…
Η συγκίνηση κυριάρχησε και την επόμενη μέρα, Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου, επέτειο της τραγικής ημέρας, κατά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, χοροστατούντος του Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, το Μνημόσυνο για τους εκτελεσθέντες και την ομιλία της Kαθηγήτριας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου όπως και στην επιμνημόσυνη τελετή απόδοσης τιμών στο μνημείο των εκτελεσθέντων.
Ο εορτασμός της επετείου ολοκληρώθηκε με το άνοιγμα για πρώτη φορά του Χώρου Μνήμης «Δράκεια 18.12.1943». Ο νέος αυτός χώρος στεγάζεται στο μικρό οίκημα επάνω ακριβώς από το ιστορικό καφενείο της κάτω πλατείας και θα λειτουργεί με ευθύνη κι εποπτεία της Διεύθυνσης Αρχείων, Μουσείων και Βιβλιοθηκών του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. σε συνεργασία με τον τοπικό αναπτυξιακό και πολιτιστικό σύλλογο «Η Δράκεια». Η δημιουργία του, στον τόπο του μαρτυρίου (κάτω πλατεία Δράκειας), 70 χρόνια μετά, αποτελεί ελάχιστη ένδειξη τιμής στον τόπο και τους κατοίκους του.
