Ηταν το 1993 χρόνια, όταν ολοκλήρωνε τη συγγραφή βιβλίου για τα περιφερειακά πανεπιστήμια με υπότιτλο «από το αίτημα για στρατόπεδα νεοσυλλέκτων, στο αίτημα για τα περιφερειακά πανεπιστήμια». Ούτε προφητικό να ήταν για τον συγγραφέα, Οικονομικό Γεωγράφο, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Λόη Λαμπριανίδη, ο οποίος ήταν ομιλητής χθες, στο Βόλο, για το σχέδιο Αθηνά. Είκοσι χρόνια αργότερα, οι εξελίξεις γύρω από το άτακτο συμμάζεμα που επιχειρείται με τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας, ο οποίος απλώθηκε όπου να ‘ναι …χάρη τοπικών παραγόντων, ήρθαν να τον επαληθεύσουν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή
«Πληρώνουμε κυριολεκτικά μια αμετροέπεια, που έδειξε το πολιτικό σύστημα να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία και έσπειρε τα πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα, με πολύ χυδαίο τρόπο», δήλωσε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο ακαδημαϊκός καθηγητής, ο οποίος μίλησε σε εκδήλωση χθες το απόγευμα στο αμφιθέατρο Σαράτση, που διοργάνωσε το Εναλλακτικό Σχήμα για το Δημόσιο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ανοίγοντας συζήτηση για τα τεκταινόμενα στην Ανώτατη Εκπαίδευση της χώρας. Δύο δεκαετίες αργότερα, έφτασε η στιγμή του συμμαζέματος της χαώδους κατάστασης που δημιούργησε η λογική ίδρυσης ενός τμήματος ή ΤΕΙ σε κάθε χωριό…
Την ώρα, όμως, που η πανεπιστημιακή κοινότητα συγκλίνει στην επιτακτική ανάγκη εξορθολογισμού στην ανώτατη παιδεία, που ήδη έχει καθυστερήσει, με συγκροτημένα και σαφή ακαδημαϊκά κριτήρια, εκείνο το οποίο με λύπη και οργή διαπιστώνει είναι ότι ο παραγοντισμός δεν έχει εκλείψει, αντίθετα μεσουρανεί, δημιουργώντας νέους σοβαρούς κινδύνους για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.
«Πρόκειται για μία πολύ μεγάλης κλίμακας επέμβαση στα των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Αντίληψή μου είναι ότι το υπουργείο –και θα το γενίκευα- η κοινωνία δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί το 2013 ότι το Πανεπιστήμιο κυρίως και τα ΤΕΙ δευτερευόντως είναι πολύ σημαντικά για την κοινωνία, όχι μόνο για την οικονομία, και δεν μπορούν να παίζουν μαζί τους. Δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, κινδυνεύουμε να σκάσουμε σαν καρπούζι στον γκρεμό και οι πολιτικοί ζουν σε άλλες εποχές», δήλωσε ο κ. Λαμπριανίδης.
Χαρακτήρισε το σχέδιο Αθηνά ως ένα κακό και πρόχειρο κείμενο, το οποίο δεν αποτυπώνει τα προβλήματα και τους τρόπους επίλυσής του. Θέτει, όπως είπε, γενικόλογα κριτήρια και δεν διευκρινίζει πως σταθμίζει τα γενικόλογα έστω κριτήρια, ώστε να καταλήξει στις προτάσεις.
Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό, το επόμενο βήμα μετά τον καθορισμό των κριτήριων θα έπρεπε να αποτελεί ένας συντελεστής βαρύτητας, με βάση τον οποίο θα βαθμολογούνταν κάθε τμήμα για τις υποδομές, τον αριθμό μελών ΔΕΠ, των φοιτητών που εισάγονται με πολύ χαμηλή βάση κ.α. Ο βαθμός από το σύνολο των κριτηρίων θα κατέτασσε κάθε τμήμα σε έναν πίνακα-στάθμη που θα οδηγούσε σε αποφάσεις.
«Δεν υπάρχει τίποτα από αυτό. Ούτε σκεπτικό, ούτε σαφώς διατυπωμένα κριτήρια, ούτε αφού διατυπωθούν τα κριτήρια πως εφαρμόζονται στα διάφορα τμήματα. Δεν πρόκειται για ένα κείμενο συγκροτημένο, αλλά δείχνει ότι άλλα πρυτανεύουν. Αυτό που κάνει είναι να δώσει ένα μήνυμα στους τοπικούς παράγοντες ότι έχουν πεδίο δόξης λαμπρό να παρέμβουν», προσθέτει.
Ο κάθε φούφουτος…
Στη δεύτερη φάση, όπως παρατηρεί, μια σειρά από παραλλαγές γίνονται και πάλι χωρίς κριτήρια και χωρίς θεσμοποιημένο τρόπο. Δεν λαμβάνεται υπόψη μια νόμιμη διαδικασία μέσω των Συγκλήτων, αλλά οι πιέσεις των τοπικών παραγόντων.
«Δεν γίνεται έτσι! Πηγαίνει ο κύριος φούφουτος, ο οποίος συμβαίνει να γνωρίζει τον υπουργό ή πολιτικά είναι κοντά του και θέλει το τμήμα του να μπει στην τάδε σχολή. Διάφορα κοντόθωρα, στα οποία σε κάποια υποχωρεί ο υπουργός, σε άλλα δεν υποχωρεί. Βγαίνει, με τα πολλά, ένα σχέδιο Αθηνά Β χωρίς λογική. Για ένα τόσο μεγάλο ζήτημα απαιτείται ο στοιχειώδης σεβασμός», τόνισε ο κ. Λαμπριανίδης.
