Ο Δημοκρατικός Σύλλογος Γυναικών Ν. Μαγνησίας συμμετείχε στο προσκύνημα στη Μακρόνησο που οργάνωσαν οι σύλλογοι γυναικών μέλη της ΟΓΕ από τη Μακεδονία και τη Θράκη.
Πάνω από 500 γυναίκες και άντρες πορεύτηκαν τον ανηφορικό και κακοτράχαλο δρόμο του νησιού για να φτάσουν στο χώρο όπου βρίσκεται το μνημείο του Μακρονησιώτη αγωνιστή. Εκεί έγιναν τα αποκαλυπτήρια μνημείου αφιερωμένου και στη γυναίκα Μακρονησιώτισσα, που στήθηκε με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας και κατατέθηκαν στεφάνια. Οι εκδηλώσεις πλαισιώθηκαν με απαγγελίες ποιημάτων, θεατρικά δρώμενα και ομιλίες.
Ανάμεσα στα άλλα ειπώθηκαν μεταξύ άλλων και τα εξής: «Το Γενάρη του 1950 έφεραν στη Μακρόνησο 1.200 γυναίκες πολιτικές εξόριστες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Τρίκερι και τις ενέταξαν στο Ειδικό Σχολείο Αναμορφώσεως για να μοιραστούν την τύχη των ανδρών συντρόφων τους.
Ενα κομμάτι του ελληνικού λαού, πλάι στ’ άλλα -τούτες οι γυναίκες του χωριού, του νοικοκυριού, της δουλειάς, της τέχνης- ορθώθηκε ενάντια στην ωμή βία, οπλισμένο με πίστη σε ένα καλύτερο αύριο. Καμιά κατηγορία δεν τις βάραινε. Ο μόνος λόγος που βρίσκονταν στην εξορία ήταν η μη υπογραφή της δήλωσης, της έγγραφης δηλαδή μετάνοιας για την αντιστασιακή τους δράση στα πλαίσια του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και η αποκήρυξη του ΚΚΕ. Με βασανιστήρια ψυχολογικά και σωματικά να απαρνηθούν την ιδεολογία τους, τον αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού άντρα τους, πατέρα, αδερφό και γιο τους.
Οι αγωνίστριες εξόριστες της Μακρονήσου ήταν γυναίκες αλλιώτικες από κείνες που είχε συνηθίσει μέχρι τότε ο κόσμος. Γυναίκες που έβλεπαν τους προδότες του λαού να ζούνε και να δολοφονούν, κι ωστόσο ήταν περήφανες που είχαν γιους νεκρούς πατριώτες παρά ζωντανούς προδότες.
Είναι αναρίθμητα τα συγκλονιστικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί για τον ηρωισμό των αντρών και γυναικών που πέρασαν από το κολαστήριο της Μακρονήσου. Η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η πίστη στο κοινό όραμα για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ήταν στοιχεία μιας συλλογικότητας καθοριστικής για τις αντοχές τους.
Σήμερα, με σεμνή περηφάνια αποτίουμε ελάχιστο φόρο τιμής στις αλύγιστες εξόριστες της Μακρονήσου και εκπληρώνουμε την απόφασή μας να τοποθετήσουμε στον ιστορικό αυτό τόπο την προτομή της αγωνίστριας Μακρονησιώτισσας, δίπλα στο μνημείο του αγωνιστή Μακρονησιώτη δίνοντας την υπόσχεση ότι θα κρατάμε γερά τη σκυτάλη που παραλάβαμε απ’ αυτές.
Είναι χρέος μας να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη των έργων τους. Είτε τα ονόματά τους έχουν διασωθεί είτε όχι.
Στους ώμους μας πέφτει η βαριά κληρονομιά που μας άφησαν ώστε οι σημερινοί και αυριανοί αγώνες μας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό να κάνουν πράξη τα οράματά τους».
