Οσο περνούν οι μέρες από το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής και όσο πλησιάζουν οι ώρες της επώδυνης συμφωνίας για ένα ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο, τόσο αποδυναμώνεται το μήνυμα που εξέπεμψαν στις 5 Ιουλίου οι Ελληνες πολίτες. Επίσης αποδεικνύεται με τον πλέον κυνικό τρόπο η βασιμότητα των ισχυρισμών του νέου υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, δύο ημέρες πριν το δημοψήφισμα, ότι ο πρωθυπουργός έστειλε το λαό στις κάλπες για να μην καταρρεύσει η ετοιμόρροπη κυβέρνησή του. Επί μία ολόκληρη εβδομάδα εξαπέλυσαν μια άνευ προηγούμενου επικοινωνιακή επίθεση υπέρ του ΟΧΙ, τη στιγμή που γνώριζαν ότι το πακέτο των μέτρων, τα οποία παρακαλάμε πλέον να εγκριθούν από τους ευρωπαίους εταίρους μας, αποτελεί οδυνηρό μονόδρομο για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας. Αυτές τις ημέρες που έκλεισαν οι τράπεζες και γονάτισε η οικονομία πήραμε μια εξαιρετικά πικρή γεύση για την εικόνα της ζωής μας εκτός ευρώ. Το τραγικό είναι πως ενώ ζούμε τον εφιάλτη της απόλυτης οικονομικής ασφυξίας, ενώ οι Ελληνες εξαθλιώνονται και εξευτελίζονται καθημερινά στις ουρές τω ΑΤΜ, ενώ η αγορά έχει υποστεί ένα από τα πλέον καταστροφικά χτυπήματα των τελευταίων 50 χρόνων, η επόμενη μέρα αναμένεται ακόμη δυσκολότερη παρά το ηρωικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Κανείς στην Ευρώπη δεν το έλαβε υπόψη παρά τις προσδοκίες του πρωθυπουργού μας. Καμία από τις σκληρές θέσεις των ευρωπαίων διαπραγματευτών δεν έπαψε να υφίσταται, κανένα από τα επιχειρήματά μας για διαπραγμάτευση από θέση ισχύος, λόγω της ξεκάθαρης λαϊκής εντολής, δεν εισακούστηκε από τους Γερμανούς κουμανταδόρους της Ευρωζώνης και τους πιστούς δορυφόρους τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Ετσι λοιπόν πάμε για τρίτο μνημόνιο ενώ έχουμε ψηφίσει ξεκάθαρα ΟΧΙ σε σκληρά μέτρα. Στο ερώτημα γιατί έπρεπε να κλείσουν οι τράπεζες και να μετατραπεί η καθημερινότητά μας σε εφιάλτη, προκειμένου να γίνει ένα δημοψήφισμα χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα, θα απαντήσει μόνον ο ιστορικός του μέλλοντος που θα έχει στη διάθεσή του όλα τα δεδομένα της τρέχουσας πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας. Τα συμπεράσματα που μπορούμε να εξάγουμε προς το παρόν κάθε άλλο παρά θετικά είναι για την παρούσα κυβέρνηση που παρέλαβε μια οικονομικά σε οριακή κατάσταση και την οδήγησε στην απόλυτη καταστροφή. Οι συνέπειες από το κλείσιμο των τραπεζών και την ελεύθερη πτώση της κάθε μορφής εμπορικής δραστηριότητας θα φανούν λίαν συντόμως. Επίσης οι συνέπειες από τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάνονται καθημερινά καθώς δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας στη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων, θα είναι οδυνηρές για μια κοινωνία που πριν την ανελέητη κατρακύλα του τελευταίου 15ημέρου ένιωθε τη θηλιά της ανεργίας, ιδίως των νέων ανθρώπων, να σφίγγει όλο και πιο πολύ γύρω από το λαιμό της.
Πριν από λίγες ημέρες οι πολίτες κλήθηκαν να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα με το πιστόλι στον κρόταφο. Τώρα η κυβέρνηση καλείται να αποδεχθεί μια σειρά μέτρων που θα γονατίσουν τον ιδιωτικό κυρίως τομέα, αισθανόμενη την ίδια κάννη στο δικό της κρόταφο. Τελικά τα τελεσίγραφα δεν επιστρέφονται πάντα. Κυρίως όταν ο παραλήπτης τους βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Πολύ δε περισσότερο όταν αναλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο ρίσκο προκειμένου να μην διαταραχθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες ενός πολιτικού φορέα, ο οποίος αναρριχήθηκε στην εξουσία όχι γιατί εξαργύρωσε την εμπιστοσύνη του κόσμου αλλά επειδή εκμεταλλεύτηκε την οργή του.
