Κάποτε είχαν δουλειές, σπίτι, οικογένεια και μια στρωμένη ζωή. Τώρα επισκέπτονται κάθε τρεις και λίγο το Νοσοκομείο Βόλου ζητώντας στέγη, τροφή και ένα ζεστό περιβάλλον έστω και για λίγες ώρες. Οι «νεόπτωχοι» στο Βόλο και ειδικότερα οι άστεγοι και οι άποροι έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που ενώ το Νοσοκομείο πριν μια δεκαετία διαχειριζόταν μία υπόθεση ανά τρεις μήνες, τώρα πρέπει να διαχειριστεί ακόμη και τέσσερις υποθέσεις κάθε εβδομάδα.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου
Τη στιγμή που βλέπουμε το Νοσοκομείο ως ένα Νοσηλευτικό Ίδρυμα στο οποίο δεν θα θέλαμε να νοσηλευτούμε, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το Αχιλλοπούλειο ως στέγη, καταφύγιο, ως το σπίτι τους.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει καταγραφεί τεράστια αύξηση των αστέγων και απόρων στην πόλη. Πρόκειται και για Βολιώτες στην πλειοψηφία τους, αλλά και για αλλοδαπούς και για Έλληνες οι οποίοι κάποια στιγμή της ζωής τους ήρθαν στην πόλη και εγκαταστάθηκαν.
Σύμφωνα με την προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Βόλου κ. Τζανέτου, ενώ πριν από δέκα χρόνια η υπηρεσία διαχειριζόταν μία υπόθεση αστέγου ανά τρίμηνο, φέτος διαχειρίζεται τρεις ή τέσσερις κάθε εβδομάδα.
Μιλώντας με την κ. Τζανέτου για το ζήτημα η ίδια σημείωσε πως τα τελευταία δύο χρόνια η υπηρεσία έχει διαχειριστεί 30 υποθέσεις αστέγων, αριθμός που θεωρείται ιδιαιτέρως υψηλός για την πόλη του Βόλου.
Το προφίλ αυτών των ανθρώπων
Οι άνθρωποι που κατέληξαν σε ένα παγκάκι δεν διαφέρουν πολύ από όλους εμάς. Κάποτε κι εκείνοι είχαν οικογένειες, σπίτια και μια στρωμένη ζωή και τίποτα δεν προμήνυε το μέλλον.
Κάποιο πρόβλημα είτε οικογενειακό, είτε προσωπικό, αισθηματικό ή επαγγελματικό τους οδήγησε στην καταστροφή και τις περισσότερες φορές στις ουσίες και κυρίως στο αλκοόλ.
«Οι άστεγοι είναι ηλικίας από 40 έως και 60 ετών. Είναι κυρίως από την πόλη του Βόλου και είναι κυρίως άνδρες. Έρχονται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών πρωτίστως ως ασθενείς όπου θα τους δοθούν οι πρώτες βοήθειες από τους γιατρούς. Εκείνοι θα κρίνουν εάν πρέπει να εισαχθούν σε κάποια κλινική. Όταν τελειώσει η νοσηλεία τους εμφανίζεται το πρόβλημα. Η υπηρεσία του Νοσοκομείου είναι αυτή που θα πρέπει να βρει ένα περιβάλλον για να στεγάσει τους ανθρώπους, οι οποίοι πρέπει να φιλοξενηθούν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Όταν κάποιος έχει ασφάλιση τότε είναι πιο εύκολο να λυθεί το θέμα μιας και μπορεί να πάει σε μια ιδιωτική κλινική. Το πρόβλημα με εκείνους που δεν έχουν καμία ασφάλιση είναι «άλυτο». Αυτό διότι οι κοινωνικοί ξενώνες, ιδρύματα, δομές προστατευόμενες για ηλικιωμένα ή μέσης ηλικίας άτομα είναι υπερπλήρη στην Ελλάδα», υπογράμμισε η κ. Τζανέτου.
Αυτοί οι άνθρωποι ή επιστρέφουν στο σπίτι, αν έχουν, οπότε κάπως «λύνεται» το πρόβλημα, ενώ για τους αστέγους τα πράγματα είναι χειρότερα. Ενίοτε οι άνθρωποι αυτοί δεν νοσηλεύονται και έρχονται στο ΤΕΠ μόνο να περάσουν μερικές ώρες, μερικές ώρες ζεστασιάς. Να φάνε κάτι, να ζεσταθούν και να νιώσουν ασφαλείς.
« Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε έντονα από τον Νοέμβριο έως και τον Μάρτιο, το βαρύ χειμώνα δηλαδή. Μακάρι να διαψευστώ αλλά πιστεύω ότι φέτος θα έχουμε τεράστια αύξηση των περιστατικών απόρων και αστέγων», δήλωσε χαρακτηριστικά η κ. Τζανέτου.
Ανυπαρξία δομών
Το τεράστιο αυτό κοινωνικό φαινόμενο όμως συνοδεύεται από την ανυπαρξία των κοινωνικών δομών. Τα Ιδρύματα για ηλικιωμένους και μέσης ηλικίας ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα… είναι υπερπλήρη και ελάχιστα σε όλη την Ελλάδα.
Ο κοινωνικός Ξενώνας που θα λειτουργούσε από πέρυσι στην περιοχή της Νεάπολης στο Βόλο δεν έχει ξεκινήσει ακόμη τη λειτουργία του. Τα περιθώρια είναι στενά και οι άστεγοι ανακυκλώνονται μεταξύ Νοσοκομείου και κάποιου παγκακιού που θα βρουν για να περάσουν τη νύχτα τους.
«Το θέμα είναι ότι έρχονται φεύγουν και ξαναέρχονται. Όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι καλά στην υγεία τους ναι μεν εξαφανίζονται για αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά το δυστύχημα είναι ότι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα υγείας. Εμείς από την πλευρά μας κάνουμε τα αδύνατά δυνατά να τους βοηθήσουμε όμως ο ρόλος του νοσοκομείου είναι να νοσηλεύει κι όχι να φιλοξενεί. Είναι ένα τεράστιο θέμα γιατί το Νοσοκομείο δεν είναι Ίδρυμα και οι άνθρωποι που αναζητούν στέγη σ’ αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές», επεσήμανε η κ. Τζανέτου.
Το θέμα είναι ότι δεν έχουν στέγη και βλέπουν το Νοσοκομείο ως καταφύγιο. Με την ανοχή τη διοίκησης ο πιανίστας παραμένει ακόμη στο Νοσοκομείο. Όλες οι δομές οι ελάχιστες στην περιοχή είναι πλήρεις. Ερχόμαστε σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Πρόνοιας Δήμου Βόλου και Εκκλησία, που έχει ενοικιασμένα διαμερίσματα για αστέγους.
Νέες περιπτώσεις
Εκτός όμως από τους απόρους και αστέγους παρατηρούνται και τα φαινόμενα της οικονομικής κρίσης. «Τώρα τελευταία έχουμε αρρώστους που δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακά τους όταν φύγουν από το Νοσοκομείο. Έχει τύχει να φύγει άρρωστος με έμφραγμα και να μην έχει να πάρει ούτε τα απαραίτητα φάρμακα. Τώρα τους ενημερώνουμε και για το κοινωνικό φαρμακείο», ανέφερε η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας.
Παράλληλα υπάρχουν ηλικιωμένοι που τυγχάνουν εύνοιας των συγγενικών τους προσώπων μόνο και μόνο επειδή έχουν σύνταξη, ενώ είναι πολλά τα φαινόμενα που φιλοξενούνται στα σπίτια συγγενών αντί σε Ίδρυμα. Κι όλα αυτά για τη σύνταξη…
Το πιο τραγικό όμως είναι να πεθάνει κανείς στα αζήτητα. Σύμφωνα με την κ. Τζανέτου φέτος υπήρξαν δύο περιπτώσεις ανθρώπων που κατέληξαν και ποτέ κανείς δεν τους αναζήτησε. Πέθαναν χωρίς να ξέρει κανείς για την ύπαρξή τους…
«Από δω και πέρα πιστεύω ότι θα είναι πολύ δύσκολα. Πιστεύω ότι ο χειμώνας θα είναι δύσκολος ο χειμώνας. Για τη στέγη θα έχουμε θέμα μεγάλο. Και πιστεύω ότι θα υπάρχουν πολλοί νεόπτωχοι», σχολίασε χαρακτηριστικά η κ. Τζανέτου επιθυμώντας και η ίδια οι δυσοίωνες προβλέψεις να μην επαληθευτούν.
