Θεμελιώδες κεφάλαιο ζωής αποτελεί για την Ευαγγελία Κανούτα η εθελοντική προσφορά ζωής στον συνάνθρωπο. Η ίδια είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη και στα 84 χρόνια της δεν σταματάει να στηρίζει την εθελοντική αιμοδοσία, προσφέροντας τα μέγιστα στον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Μαγνησίας «Αλληλεγγύη», έχοντας εγγράψει προηγουμένως το όνομά της στην ομάδα των ιδρυτικών μελών. Η παρουσία της στις δράσεις του συλλόγου είναι διακριτική και ταυτόχρονα δυναμική, ενώ αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο κατά την οποία εντείνονται οι προσπάθειες της «Αλληλεγγύης» για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας, προκειμένου να εγγραφούν νέα μέλη, με τις εξορμήσεις να συνεχίζονται τόσο στο αστικό κέντρο όσο και στην περιφέρεια, για την επίτευξη του στόχου.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Η προσφορά είναι υπόθεση ζωής για την Ευαγγελία Κανούτα, από τις παλαιότερες εθελόντριες αιμοδότριες της περιοχής μας, η οποία διαθέτει αστείρευτα αποθέματα κοινωνικής ευαισθησίας.
Γέννημα – θρέμμα της Νέας Ιωνίας, με ρίζες από τη Μικρασία, η ευαισθητοποιημένη εθελόντρια προσέφερε αίμα από νεαρή ηλικία και μέχρι τα 64 της χρόνια, χωρίς να περιμένει ευχαριστώ ή ανταπόδοση, αλλά με γνώμονα πάντα τον συνάνθρωπο.
Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, εργάστηκε από μικρή ηλικία στον φούρνο που διατηρούσαν οι γονείς της Βασίλειος και Αικατερίνη Παπαδοπούλου στην Νέα Ιωνία και σε καθημερινή βάση διένυε μεγάλες αποστάσεις, μεταφέροντας μεγάλα καλάθια με κουλούρια σε κεντρικά σημεία του Βόλου. «Με δύο καλάθια στα χέρια πήγαινα κουλούρια δυο – τρεις φορές στο περίπτερο που υπήρχε έξω από το σταθμό του τρένου, σε πωλητή, που πουλούσε κουλούρια στα ΚΤΕΛ και στην προβλήτα του λιμανιού και στο εργοστάσιο του Ματσάγγου, όπου πουλούσε κουλούρια ένας κουμπάρος μας. Από μικρή ήμουν στη βιοπάλη», θυμάται με συγκίνηση.
Οι μνήμες της ζωής της είναι συνδεδεμένες με τη Νέα Ιωνία, τη γενέθλια γη, στην οποία επέστρεψε με τον Μακεδόνα σύζυγό της Δημήτρη, ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα παραμονής στη Θεσσαλονίκη, όπου διατηρούσε μάντρα με οικοδομικά υλικά, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι διαθέτει σθένος ψυχής και ανεξάντλητες δυνάμεις. Εργάστηκε σκληρά στη ζωή της, αλλά δεν έχασε ποτέ το χαμόγελο και την αισιοδοξία της και κυρίως τη διάθεση για προσφορά όπου υπάρχει ανάγκη.
Από τις πρώτες εθελόντριες
Στη Θεσσαλονίκη άνοιξε ο μεγάλος κύκλος της εθελοντικής προσφοράς, που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. «Όταν η αδελφή της σπιτονοικοκυράς μου στη Θεσσαλονίκη χρειάστηκε αίμα, πήγα και της έδωσα. Όταν πληροφορήθηκα από οδοκαθαριστή της γειτονιάς μου ότι ο πατέρας του χρειαζόταν αίμα, προσέφερα αίμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν συγγενικό μου πρόσωπο χρειάστηκε αίμα, έδωσα αμέσως», αναφέρει η ίδια.
Όπου υπήρχαν ανάγκες και επίκληση για βοήθεια, πάντα προσέτρεχε, προσφέροντας με συγκινητική προθυμία αίμα. Η ίδια εθελοντική δράση συνεχίστηκε και επαυξήθηκε όταν επέστρεψε με τον σύζυγό της στη Νέα Ιωνία, στα πάτρια εδάφη, όπου δημιούργησε κατάστημα νεωτερισμών και ειδών προικός στην οδό Μαιάνδρου, σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων από το σπίτι όπου ζει σήμερα.
Εξέφρασε σε περίτεχνα κεντήματά της που στόλισαν πολλές προίκες, το δημιουργικό της μεράκι και άκουγε πάντα με την ίδια συγκίνηση τις αναφορές ευγνωμοσύνης πολλών κατοίκων της Νέας Ιωνίας για την κοινωνική προσφορά της μητέρας της, την οποία συνέχισε και η ίδια.
Κάθε φορά που άκουγε στο ραδιόφωνο ότι κάποιος έχει ανάγκη από αίμα, βοηθούσε πρόθυμα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Με τη ίδια προθυμία συμμετείχε στην ομάδα των ιδρυτικών μελών του συλλόγου «Αλληλεγγύη» από τον οποίο βραβεύτηκε, σημειωτέον, για την πολύτιμη προσφορά της.
«Άκουσα μια μέρα στο ραδιόφωνο ότι ο Αντώνης Πετρίδης πρόκειται να ιδρύσει καινούργιο σύλλογο στον Βόλο. Πήρα αμέσως τηλέφωνο και ζήτησα να γραφτώ. Στην Αγριά ήταν το σπίτι του και θυμάμαι ότι ήμασταν 21 άτομα τη μέρα που ιδρύθηκε ο σύλλογος το 1983. Στην αρχή δεν είχαμε γραφείο, πηγαίναμε στο Νοσοκομείο. Αργότερα έγινε το γραφείο στην οδό Δημάρχου Γεωργιάδου. Ήταν πολύ λίγοι τότε οι αιμοδότες, γιατί φοβόντουσαν πολλοί να δώσουν αίμα, πιστεύοντας ότι εάν δώσουν αίμα, θα το στερηθεί ο οργανισμός τους. Δεν ήξεραν ότι το αίμα αναπληρώνεται», αναφέρει η ίδια, καθώς ανατρέχει στην περίοδο ίδρυσης του συλλόγου.
Χαρά της προσφοράς
Προσέφερε τέσσερις αλλά και πέντε φορές τον χρόνο αίμα, κάθε φορά που υπήρχε ανάγκη, ενώ όπως υπογραμμίζει το κίνητρο ήταν πάντα «η χαρά της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Ένιωθα κάθε φορά την ικανοποίηση ότι προσέφερα κάτι για να σωθεί ένας άνθρωπος. Σκεφτόμουν ότι δεν έχω χρήματα, δεν έχω υλικά αγαθά, αλλά κάνω αυτό που μπορώ, προσφέροντας εθελοντικά αίμα. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της προσφοράς, κάθε φορά που προσέφερα αίμα, ώστε δεν αισθανόμουνα τη βελόνα. Ένιωθα ότι κάνω κάτι για να βοηθήσω τον συνάνθρωπο», τονίζει.
Στα χρόνια που πέρασαν, η ίδια δραστηριότητα συνεχίστηκε με την ίδια ζέση και μάλιστα πολλοί απευθύνονταν στην ίδια προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια για προσφιλή τους πρόσωπα που είχαν ανάγκη από αίμα, και η κυρά-Βαγγελιώ πάντα προσέτρεχε με συγκινητική προθυμία.
Η ίδια μετέδωσε τις ίδιες αρχές και αξίες του εθελοντισμού και στην οικογένειά της, στο άμεσο συγγενικό της περιβάλλον, στην κόρη, τον γαμπρό και τα εγγόνια της. Ο 26χρονος εγγονός της Βαγγέλης είναι εθελοντής αιμοδότης και όπως αναφέρει η ίδια, όλη η οικογένεια στηρίζει την εθελοντική αιμοδοσία και τον σύλλογο «Αλληλεγγύη».
«Είναι πολύ σημαντικό το έργο που προσφέρει ο σύλλογος. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να προσφέρεις δωρεάν αίμα για να σωθούν ζωές», διερωτάται. Η ίδια δηλώνει «περήφανη» διότι είναι μέλος του ίδιου συλλόγου, ενώ τονίζει ότι καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις το έργο του συλλόγου, «το οποίο προσφέρεται με αγάπη για τον άνθρωπο», όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Η 84χρονη εθελόντρια, προτρέπει όσους έχουν τη δυνατότητα να συνδράμουν το έργο του συλλόγου, να γίνουν εθελοντές αιμοδότες, ενώ υπενθυμίζει ότι η χαρά της προσφοράς δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο συναίσθημα.
