Από το Σύλλογο Εργαζομένων του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΜΒ εκδόθηκε η παρακάτω ανακοίνωση – καταγγελία αναφορικά με τη χορήγηση γάλακτος σε εργαζόμενους της Επιχείρησης.
Στην ανακοίνωση σημειώνονται, εκτός των άλλων και τα εξής :
«Ελέω του εφαρμοστικού νόμου για το μνημόνιο του 2011, ο οποίος περιέκοψε κάθε επίδομα από τη μισθοδοσία των εργαζομένων, σταμάτησε από την 1η Ιανουαρίου του 2012 και η παροχή ενός λίτρου γάλακτος ανά ημέρα εργασίας που χορηγούνταν με βάση τις προβλέψεις των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, στους εργαζόμενους που βγάζουν το μεροκάματό τους δουλεύοντας σε ανθυγιεινές συνθήκες, όπως για παράδειγμα οι εργαζόμενοι στον βιολογικό.
Διακόπηκε, δηλαδή, η ελάχιστη φροντίδα του εργοδότη για την υγεία του εργαζόμενου, η οποία αντιστοιχεί σε ένα ευρώ περίπου τη μέρα, καθώς κρίθηκε από την κυβέρνηση – εκφραστή, των μεγαλοσυμφερόντων, ότι είναι αναγκαίο και η υγεία των εργαζομένων να θυσιαστεί στο βωμό των απαιτήσεων των δανειστών.
Αυτή η αποκρουστική αντίληψη και πολιτική, που δεν δίστασε να στοχεύσει εκτός από την τσέπη και στην υγεία των εργαζόμενων σε επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες, ανατράπηκε μετά από παρέμβαση των εργαζομένων στο ΣτΕ, το οποίο έκρινε ότι οι παροχές σε είδος που προβλέπονταν στις συλλογικές συμβάσεις, δεν θίγονται από τον μνημονιακό νόμο.
Μετά την απόφαση του ΣτΕ, οι εργαζόμενοι στην ΔΕΥΑΜΒ, ζήτησαν την απόδοση αυτού του ελάχιστου μέτρου για την υγεία και η Διοίκηση ανταποκρίθηκε με απόφαση του ΔΣ της ΔΕΥΑΜΒ, η οποία προέβλεπε την χορήγηση του γάλακτος από την ημερομηνία της διακοπής της χορήγησης. Η κυβέρνηση όμως με την τοπική της έκφραση, την Περιφερειάρχη Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, ακύρωσε την απόφαση του ΔΣ της ΔΕΥΑΜΒ, με το επιχείρημα ότι οι διοικητικές πράξεις δεν μπορούν να έχουν αναδρομικό χαρακτήρα. Η Περιφερειάρχης Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, δεν έδειξε όμως την ίδια ευαισθησία για την ορθή λειτουργία της διοίκησης, όταν οι αποφάσεις της αφορούσαν σε αναδρομική περικοπή μισθών και δικαιωμάτων, ερμηνεύοντας ορθά την αποστολή της, ως του θεσμού εκείνου που θα συμπληρώνει την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της κεντρικής κυβέρνησης, σε βάρος των εργαζομένων, ακόμα και με περιφρόνηση των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Αυτό είναι το θέμα. Η παρεμπόδιση της προστασίας της υγείας των εργαζόμενων, δαπάνης ενός ευρώ ανά ημέρα, δεν επιδρά φυσικά σε κανένα οικονομικό μέγεθος. Αφαιρείται όμως, ακόμη και όταν το ΣτΕ ορίζει ότι πρέπει να αποδοθεί, για να «μάθει» ο εργαζόμενος ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα και ότι είναι βορά των επιτυχιών της κυβερνητικής πολιτικής».
