Μαθητές του σχολείου των φυλακών κατέγραψαν τις σκέψεις και τις προσδοκίες τους για την καινούργια χρονιά
Συγκλονιστικές μαρτυρίες καταγράφονται στην υποδοχή του νέου χρόνου από τους μαθητές του σχολείου των φυλακών, οι οποίοι προσδοκούν καλύτερο αύριο, καινούργια ζωή και ζεστή οικογενειακή αγκαλιά. Οι νεαροί κρατούμενοι κατέγραψαν τις σκέψεις και τις ελπίδες τους, στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών δράσεων του σχολείου, που δίνει φτερά στις ψυχές τους και ενισχύει τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Με τη βοήθεια της Αναστασίας Χατζηπλή, υποδιευθύντριας και διδάσκουσας στο σχολείο των φυλακών, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ επιχειρεί να καταγράψει τη φωνή των κρατούμενων μαθητών, αλλά και τα όνειρά τους, πίσω από το λαμπερό γιορτινό περιτύλιγμα των δώρων που γεμίζουν χαρά τα πρόσωπα άλλων συνομηλίκων παιδιών, τα οποία βιώνουν την οικογενειακή θαλπωρή και το κλίμα των ημερών.
Σύμβουλος – συντονιστής εκπαίδευσης στο κατάστημα κράτησης νέων Βόλου είναι ο Ιωάννης Φόβος. Στην ανατολή της καινούργιας χρονιάς, οι μαθητές του παραρτήματος του 6ου Γυμνασίου Βόλου, νεαροί κρατούμενοι ηλικίας 18 έως 21 ετών από διαφορετικές εθνικότητες, θρησκείες και πολιτισμούς συνυπάρχουν αρμονικά σε ένα σχολείο που είναι πηγή γνώσης, δημιουργίας, αισιοδοξίας και ελπίδας. «Αν και ο καθημερινός χρόνος εκπαίδευσης εντάσσεται στο ωράριο της φυλακής, τα παιδιά βιώνουν αυτόν το χρόνο σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα της φυλακής», υπογραμμίζει η κ. Χατζηπλή.
Περιγράφοντας τη θετική επίδραση της εκπαίδευσης στον ψυχικό κόσμο των μαθητών του σχολείου της φυλακής, επισημαίνει: «Μετά την πρώτη χρονιά στο σχολείο η μεταμόρφωσή τους είναι θεαματική. Ευγενείς, ήρεμοι, συνεργάσιμοι με καλή διάθεση και όρεξη για το σχολείο. Εκεί ξεχνούν τα προβλήματά τους, τις στενοχώριες, μαθαίνουν να μιλούν και να επικοινωνούν με περισσότερη άνεση στην ελληνική γλώσσα, συμμετέχουν σε δράσεις και δεν διστάζουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να τα αποτυπώνουν σε μια κόλλα χαρτί».
Συγκλονιστικές είναι οι σκέψεις τους, που καταγράφηκαν την τελευταία μέρα του σχολείου πριν από τις γιορτινές διακοπές. «Τα συναισθήματά τους είναι τελείως αντίθετα απ’ αυτά των παιδιών στα «έξω» σχολεία. Τα λυπημένα βλέμματα και το στενοχωρημένο ύφος τους είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που διακρίνουμε, εμείς οι δάσκαλοι, τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Και είναι αυτές οι μέρες που τους θυμίζουν το σπίτι τους, τα αγαπημένα πρόσωπα και τους κάνουν να μελαγχολούν. Στις μεταξύ τους συζητήσεις οι παλιότεροι δίνουν κουράγιο στους καινούριους ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές κατά τις οποίες, με αφορμή ένα λογοτεχνικό κείμενο μέσα στο μάθημα, γίνεται συζήτηση και εξωτερικεύουν τα «θέλω» τους και τα όνειρά τους» επισημαίνει η ίδια.
Ανοίγουν πόρτες της ψυχής
Ανοίγουν τις κλειστές πόρτες της ψυχής τους και στην πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου, γράφουν, ζωγραφίζουν τα «θέλω» τους, τα όνειρά τους. Τα λόγια λίγα, τα συναισθήματα πολλά…
«Το σώμα μου, το μυαλό μου, η ζωή μου είναι φυλακισμένα σε ένα κελί. Η καρδιά μου μισεί όλους τους ανθρώπους, γιατί ποτέ δεν ένιωσα αγάπη. Προσπαθώ, παλεύω για να επιβιώσω… Ξύπνησα μια μέρα και βρέθηκα σε ένα κελί, υγρό, σκοτεινό χωρίς φως. Τότε κατάλαβα πως τα έχασα όλα, έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει και κατάλαβα πολλά…
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και θέλω να τα γιορτάσω με την οικογένειά μου. Αλλά δεν μπορώ, θα τα γιορτάσω μόνος μου μέσα στο υγρό κελί. Μπορεί να μην έχω πληγή πάνω στο σώμα μου, αλλά έχω στην καρδιά μου. Ναι, έχω πληγωθεί πολύ και ευτυχώς έχω την οικογένειά μου δίπλα μου» γράφει νεαρός κρατούμενος.
Κάθε εξομολόγηση ψυχής, και μια συγκλονιστική ιστορία ζωής, με τα «θέλω» του νεαρού κρατούμενου Λ., να καταγράφονται σε λίγες σειρές: «Θέλω να μάθω μία τέχνη. Θέλω αν υπάρχει τρόπος να συνεχίσω και το σχολείο. Θέλω να συνεχίσω να μαθαίνω. Θέλω να γίνω δικηγόρος ή ασφαλίτης. Θέλω να γίνω κάτι για να μην κάνω αυτά που κάνουν οι άλλοι. Να τους δείξω πώς πρέπει να συμπεριφέρονται», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων.
Ονειρα για το μέλλον
Το πιο βασανιστικό συναίσθημα συμπορεύεται με την έλλειψη της οικογενειακής θαλπωρής, την αναμέτρηση με λάθη του παρελθόντος, ενώ όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο νεαρός Ιλ. :«Θέλω όταν βγω να δω την οικογένειά μου, να δω ότι όλοι είναι καλά. Θέλω να ζω μόνος μου να έχω ένα σπίτι, να έχω δύο αμάξια και ένα δικό μου μαγαζί. Φυσικά να φτιάξω μία οικογένεια. Ενα είναι σίγουρο, όταν βγεις ξέρεις ότι εσύ και μόνο εσύ αποφασίζεις αν θα γυρίσεις στα ναρκωτικά. Και εγώ δεν έχω σκοπό να ξαναγυρίσω…».
Τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, κυριαρχούν στη σκέψη των μαθητών του σχολείου των φυλακών, με τον νεαρό Μ. να λέει απλά:«Το όνειρό μου είναι να έχω καλά την οικογένεια μου. Θέλω να έχουν το σπίτι τους τη δουλειά τους. Εγώ θέλω να γίνω φανοποιός. Ξέρω ότι τα λεφτά δεν βγαίνουν εύκολα. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο αυτό. Θέλω να πάω σπίτι μου και να ζήσω όπως και πριν».
Κάθε εξομολόγηση καρδιάς και μια φωνή ελπίδας για την επόμενη μέρα, την καινούργια χρονιά, τις προσδοκίες που καταγράφονται σε μια μόνο φράση. «Εγώ θέλω να πάω σε απλή δουλειά, θέλω να κάνω μια απλή ζωή, να βρω μια κοπέλα και να ζήσω κανονικά», υπογραμμίζει ο Γ., ακουμπώντας την ψυχή του σε λίγες λέξεις, που μιλούν για το όνειρο και τις προσδοκίες για την καινούργια χρονιά.
