ΤΟΠΙΚΑ

«Θα αντέξουμε μέχρι τέλους…»

θα-αντέξουμε-μέχρι-τέλους-17410

Η Ελένη Σβετς από την Ουκρανία αγαπά ανέκαθεν την Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Οδησσό, όπου το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο στην πόλη, που έχει συνδέσει το όνομά της με τη Φιλική Εταιρεία και τους αγώνες του ελληνικού έθνους ενάντια στον τουρκικό ζυγό.

Η «φλόγα» της Φιλικής Εταιρείας και η Ελληνική Επανάσταση του 1821 την ενέπνευσαν και άρχισε να μαθαίνει ελληνικά, φοιτώντας στο σχολείο της Φιλικής Εταιρείας, στην Οδησσό. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι 20 χρόνια μετά η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας θα λειτουργούσε σαν «γέφυρα» επικοινωνίας με την Ελλάδα και δη με τον Βόλο, όπου βρήκε καταφύγιο μαζί με τη νύφη της και τα τέσσερα παιδιά τους, μακριά από τις φονικές βόμβες του πολέμου.

Η Ελένη Σβετς και η Ευγενία Μπάλικ φιλοξενούνται στο πατρικό σπίτι του γνωστού μουσικού, συνθέτη και παραγωγού Ανδρέα Κατσιγιάννη, με τον οποίο γνωρίστηκαν πριν από χρόνια, μέσω της Εστουδιαντίνας και διατηρούν οικογενειακή φιλία. Μαζί με τις δύο γυναίκες και τα τέσσερα παιδιά τους, ο 15χρονος Πλάτων μαζί με τον 8χρονο Μύρωνα, παιδιά της Ελένης και οι δύο κόρες της Ευγενίας, η Θεά και η Χλόη, ηλικίας 7 και 4 χρόνων αντίστοιχα. Και τα τέσσερα παιδιά έχουν ελληνικά ονόματα.

«Αγαπάμε πάντα την Ελλάδα. Τώρα έχει γίνει η δεύτερη πατρίδα μας», λέει η Ελένη σε άπταιστα ελληνικά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Τις δύο γυναίκες τις συναντήσαμε στα γραφεία του σωματείου της Ενωσης Προσωπικού Τσιμέντων Βόλου «Ολυμπος», στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στην Αγριά.

Βρίσκονταν εκεί και μαζί με τα μέλη του σωματείου πακετάριζαν είδη για το πρώτο κονβόι που αναχωρεί σήμερα για να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Μία πρωτοβουλία την οποία στήριξαν εκτός από το σωματείο της ΑΓΕΤ που είχε την πρωτοπορία, πολλές τοπικές επιχειρήσεις, η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, ο Σύλλογος Τριτέκνων Ν. Μαγνησίας, ο Σύλλογος Παλαιμάχων Μπασκετμπολιστών Ν. Μαγνησίας, καθώς επίσης και οι Γιατροί του Κόσμου με τους οποίους υπάρχει συνεργασία.

Ο Σύλλογος Παλαιμάχων Μπασκετμολιστών μάλιστα την περασμένη Κυριακή διοργάνωσε αγώνα στο Κλειστό Γυμναστήριο, στην Αγριά, όπου παραβρέθηκε και συμμετείχαν παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια πλήθος πολιτών. Στη συγκέντρωση της ανθρωπιστικής βοήθειας επίσης συμμετείχε η Λέσχη Ειδικών Δυνάμεων.

«Θα αντέξουμε μέχρι τέλους…»

Οι δύο νεαρές μητέρες μιλούν με πάθος για την πατρίδα τους και τον αγώνα που δίνουν οι συμπατριώτες τους απέναντι στον Ρώσο εισβολέα. Θέλουν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να γυρίσουν ξανά στα σπίτια τους και στις ζωές τους. Αισθάνονται «μισές», αφού οι σύζυγοί τους έχουν μείνει πίσω για να πολεμήσουν.

Οι βόμβες… δεν έχουν ακόμη φτάσει μέχρι την Οδησσό, οι Ρώσοι ακόμη παραμένουν στα περίχωρα. Με δεδομένο όμως ότι πρόκειται για μία στρατηγική πόλη, είναι θέμα χρόνου η ορμή… των τανκς να φτάσει μέχρι εκεί.

Συνομιλώντας με την Ελένη και την Ευγενία διακρίναμε στα μάτια τους την αγωνία, αλλά ταυτόχρονα και την ελπίδα, ότι «επειδή ο αγώνας που δίνουν οι Ουκρανοί είναι για να προστατεύσουν την πατρίδα τους, θα υπάρχει αίσιο τέλος».

Μίλησαν για το αίσθημα του φόβου που κυρίευσε όλους τους πολίτες όταν το ξημέρωμα της 24ης Φεβρουαρίου άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες του πολέμου.

«Επιχειρήσαμε να φύγουμε όλοι μαζί την πρώτη μέρα αλλά δεν ήταν εύκολο. Μετά από 20 ώρες αναμονής στα σύνορα επιστρέψαμε και προς στιγμή σκεφτήκαμε να μείνουμε στην Οδησσό» μας είπε η Ελένη.

Όμως, η ανάγκη για προστασία των παιδιών τα οποία έδειχναν τρομαγμένα είχε ως αποτέλεσμα τελικά να επικρατήσουν δεύτερες σκέψεις. Η ίδια μαζί με τη νύφη της συγκέντρωσαν τα απολύτως απαραίτητα σε είδη ένδυσης και επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο. Ταξίδεψαν πολλές μέρες μέχρι που έφτασαν στην Ελλάδα και στη συνέχεια στον Βόλο στις 4 Μαρτίου.

Το μαρτύριο… του πολέμου για εκείνες και τα τέσσερα παιδιά τους είχε τελειώσει, όχι όμως και η αγωνία που κορυφώνεται μέρα με τη μέρα για την τύχη των δικών τους ανθρώπων, αλλά και της ίδιας της χώρας τους.

«Χριστιανοί χτυπούν ομόθρησκους»

Η Ελένη και η Ευγενία αδυνατούν να εξηγήσουν τους λόγους που η Ρωσία αποφάσισε να χτυπήσει τη χώρα τους. «Στην Ουκρανία υπάρχουν ζευγάρια που είναι παντρεμένα και ο ένας είναι Ρώσος και η σύζυγός του Ουκρανή ή και το αντίστροφο. Είμαστε επίσης όλοι χριστιανοί. Πώς μπορεί αδερφός να σκοτώνει αδερφό;», αναρωτιέται η Ευγενία.

Και οι δύο τονίζουν ότι πέρα από πολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, αυτό που πρέπει να είναι πρώτο μέλημα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. «Οι πόλεμοι ποτέ δεν γίνονται για καλό σκοπό. Την πληρώνουν οι άμαχοι. Χάνονται ανθρώπινες ζωές. Είναι κρίμα και άδικο», σημειώνουν και αναφέρονται στην προπαγάνδα που γίνεται εκ μέρους της Ρωσίας. Εξοργίζονται όταν ενημερώνονται πως αμφισβητούνται οι εκατόμβες των νεκρών στην Ουκρανία και αναρωτιούνται «πού κρυβόταν τόσο μίσος;».

Οι δύο γυναίκες με τη βοήθεια των προαναφερθέντων συλλόγων και φορέων έχουν αρχίσει και εγκλιματίζονται στον Βόλο. Τα παιδιά ξεκίνησαν εκτός από το σχολείο και άλλες δραστηριότητες αθλητικού περιεχομένου, ενώ παράλληλα προετοιμάζονται και νέα κονβόι ανθρωπιστικής βοήθειας για την Ουκρανία.

«Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τους συμπατριώτες μας, μέχρι να επιστρέψει η ειρήνη στην Ουκρανία», λέει καταλήγοντας η Ελένη, περιμένοντας την ημέρα που θα έρθει, αργά ή γρήγορα, για να επιστρέψει στην Οδησσό , όπου θα ξεκινήσει να δουλεύει ξανά στο τουριστικό γραφείο που διατηρούσε στην πόλη, παίρνοντας ξανά τη ζωή της πίσω.

ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου